Liefhebbers van het stevigere werk hebben vanavond één adres: Het Entrepot in Brugge. Waar de gemiddelde Belg in volle WK-stemming is, ben ik dankbaar voor een veel beter alternatief: Krzysztof Drabikowski's Батюшка.
Laat ons even teruggaan in de tijd. In de zomer van 2017, vers geïntroduceerd in het genre black metal, maakte ik kennis met Батюшка (lees: Batushka). Geïntrigeerd door de opmerkelijke cover, gaf ik hun album 'Litourgya' een kans. Ik had slechts anderhalf nummer nodig om smoorverliefd te worden.
Het bleek de start van een liefdesverhaal, want enkele weken later stapte ik de auto in voor een rit richting het pittoreske Méan, waar de heren bleken te spelen. Het was een veldslag van een dag, waarbij het tot ver na zonsondergang duurde om de band aan het werk te zien. Maar eerlijk is eerlijk, het was het waard.
Sinds die eerste show volg ik het reilen en zeilen van Батюшка op de voet. En gereild en gezeild is er. Na het magnum opus ‘Litourgya’ en de bijbehorende tours begon het binnen de band te rommelen. De bandleden splitsten en beweerden elk de echte oprichter van het anonieme Батюшка te zijn. Het gevolg? Tegenwoordig treden er niet één, maar twee Batushka’s op, elk met dezelfde outfits, een gelijkaardige stage set-up en een gedeeld album. Het is een vete die het metallandschap al enkele jaren in zijn greep houdt.
Maar genoeg over het verleden. Vandaag sta ik in Brugge om Kryzstof Drabikowski’s Батюшка aan het werk te zien. Met een opkomst van zo’n 170 man is de show niet uitverkocht, maar desalniettemin golft er enthousiasme doorheen de venue.
Voor Батюшка van start gaat, betreedt supportband Coldborn het podium. Dit Belgische one-man project brengt ijskoude black metal, ondersteund door atmosferische pianopartijen. Coldborn bracht in mei ‘The Unwritten Pages of Death’ uit, een album dat online veel positieve reviews kreeg. Hoewel ik zelf niet volledig door de muziek wordt gegrepen, lijkt de rest van het publiek dat wel. De band staat in elk geval met volle overtuiging op het podium, en dat wordt geapprecieerd door de aanwezigen.
Na Coldborn’s set komt de organisatie met een aangename verrassing: Батюшка zal vanavond haar beide albums integraal spelen. ‘Ter voorbereiding van de set op Hellfest’, leer ik later van oprichter Krzysztof.
Klokslag half tien stappen acht gemaskerde figuren in zwarte habijten het podium op. Klokkengeluid en koorgezang weerklinken. Kaarsen worden ritueel aangestoken en wierook vult het podium. Wanneer alle leden achter hun micro’s staan en de gebedsboeken ter hand zijn genomen, kan de viering beginnen.
‘Viering?’, hoor ik je denken. Батюшка brengt een act die geïnspireerd is op de Slavisch-Orthodoxe kerk. Zoals het een ware mis betaamt, wordt het podium aangekleed met banieren, iconen, talloze kaarsen en kandelaars. En een doodskist. ‘Panihida’, het tweede album van de band, is een verwijzing naar een rouwmis.
Genesteld op de tweede rij ben ik klaar voor een avondje liturgisch geïnspireerde black metal. Anderhalf uur lang volgen de nummers elkaar in een nauwelijks bij te houden tempo op. Eerst is ‘Panihida’ aan de beurt. De acht nummers worden met beleefd applaus ontvangen, maar het is duidelijk dat de meesten hier zijn voor het befaamde ‘Litourgya’. Een album dat na al die jaren nog steeds uniek is in zijn soort.
Waar zowat elke black metalshow tegenwoordig een ritueel wordt genoemd, is het belangrijk te vermelden dat Батюшка erin slaagt om ongezien overtuigend over te komen. Het gebrek aan interactie of gimmicks maakt van hun show een zeldzaam moment van ware devotie.
Hoewel de sound in de zaal niet altijd even zuiver klinkt, wordt dat goedgemaakt door Batushka’s arbeidsethos. Zestien songs worden zonder onderbreking na elkaar gespeeld. Distorted riffs, snerende growls en Orthodoxe gezangen bouwen nummer na nummer op, om sereen af te sluiten met Yektenya 8.
Na deze indrukwekkende tour de force verlaten de gemaskerde monniken schuifelend het podium. Een laatste lid dooft de kaarsen, groet het publiek en laat een leegte achter. Dit was puur genieten.