Kissin' Dynamite is over de laatste jaren heen een van mijn favoriete bands geworden. Dat ik bij dit concert in Trix aanwezig zou zijn, was dan ook geen vraag meer. Ik denk dat de band na hun show op GMM vorig jaar had verwacht dat ze deze zaal met gemak gevuld zouden krijgen, maar niets was minder waar. Zelf heb ik de grote zaal van Trix nog nooit zo leeg gezien en bij de voorprogramma's was het nóg erger. Airstrike begon hun set voor vijf man en ne paardenkop, maar het weerhield hen er niet van om zelf helemaal los te gaan op het podium.
In eerste instantie dacht ik nog “Ja, die mens heeft wel een vette stem! Al klinkt het ergens toch enorm bekend...”. Om dan mijn broer achter mij te horen zeggen “Iemand wil heeeeeel graag Aerosmith zijn”. Ah shit, ja, dat zit nu in mijn hoofd en gaat er niet meer uit. Het was wel echt zo; heel Steven Tyler-ish en veel showverkoop, al voelde het wel echt enorm geforceerd aan. Om dan ook weer de zoveelste frontman te zijn die in het Frans begint te praten tegen een Vlaams publiek, is een van de zaken waar ik licht geïrriteerd van geraak. Enfin, het was eerder een gebrekkige poging tot Frans, maar soit. Naar het einde van de show toe haalde hij dan toch op zen minst wel de juiste vlag naar boven, welke later in het publiek gegooid werd en klom hij nog even, heel wankelend, omhoog op een van de steunpilaren. Ik zeg het, veel show, maar het voelde niet enorm natuurlijk aan.
Een act die wel zeer natuurlijk aanvoelde, was die van Massive Wagons. Ik wist op voorhand niet zeker of ik hen nu ooit al live had gezien, maar vanaf dat ik de frontman ene keer zag springen op het podium wist ik het weer. Afgelopen Alcatraz heb ik hun al eens kunnen aanschouwen op de Prison stage! Deze setlist was vrijwel dezelfde als toen, ik heb veel nummers herkend en Barry Mills is nu eenmaal een frontman die een blijvende indruk nalaat. Ook hij verkoopt veel show op het podium, maar hier voelt niets geforceerd aan. Hij zit volledig in zijn element en pakt het ganse publiek (jawel, ondertussen stonden er toch al acht rijen) in met zijn energie. Er werd hier dan ook al enthousiast mee geklapt en gezongen waar mogelijk.
Dan was het tijd voor het moment waar we allemaal op gewacht hebben... De lichten gingen uit, spots draaiden een beetje in het rond en dan... BAM! De lichten gingen aan en het enige wat ik kon denken was “WOW”. Ik had verwacht dat de bandleden gewoon een voor een zouden opkomen, as per usual, maar ze stonden daar ineens allemaal, elk in hun eigen epische pose, klaar om de zaal op stelten te zetten. Het podium zag er ook echt enorm leuk uit. Kissin' Dynamite brengt stadium rock, dat maakten ze maar al te duidelijk en zo zag het er ook uit. Verdiepinkjes met trappen, spots in elke trede en om de zoveel nummers kwamen er stukken decor bij. Echt heel leuk in elkaar gestoken. Er was dan misschien nog steeds niet zoveel volk aanwezig, maar dit lieten deze mannen niet aan hun hart komen. Ze gaven een show alsof het de beste avond van hun leven was en die aanstekelijke glimlach van Hannes Braun maakte meteen de hele zaal gelukkig.
Met Back With A Bang ging hun show van start en het publiek ging meteen los. Er werd dan ook meerdere keren herhaald dat we dan misschien niet het grootste publiek waren van de tour, maar wel een van de meest energieke en dat voelde je. Zowel bij de oudere nummers als I Will Be King en DNA als bij de nieuwste My Monster en The Devil Is A Woman zag je veel mensen enthousiast meedoen. Qua decor kwam er ineens een gigantische, lichtgevende KD naar boven en bij I Will Be King stond er uiteraard weer een troon op het podium voor koning Hannes. We kregen ook nog een aantal gele vlaggen en opblaasbare dynamiet staven (opblaasbaar als in, met lucht, just so you know) om er een compleet geheel van te maken. Deze keer geen Living In The Fastlane in de setlist, maar wel de nieuwe publieksfavoriet; The Best Is Yet To Come. Deze was blijkbaar dé nummer een bij de vraag welk nummer live gespeeld moest worden. Er werden hier dan ook nog een aantal ballonnen het publiek in gegooid om de sfeer nog wat te verhogen.
Na Not The End Of The Road ging de band het podium even af, om dan later in het publiek te verschijnen en achteraan op een klein platform het ingetogen Not A Wise Man te brengen. Dit met het meest onflatterende licht, maar wel met een geweldig mooie sfeer. Hierna keerden ze weer terug naar hun grote podium om de set af te maken met You're Not Alone en Raise Your Glass. Deze avond ging oprecht veel te snel voorbij. Ik heb mij hier enorm hard geamuseerd en ben er zeker van dat ik niet de enige ben. Van begin tot eind, de sfeer zat er goed in; er werd veel gesprongen, gezongen, geklapt en met lampjes gewuifd. Een op en top stadium rock show dus eigenlijk. Ik heb dan bij de merch nog even een nieuwe bandshirt gekocht en heb nu een permanent aandenken aan deze geweldige avond.
Vrijdag 1 november 2024, Trix (Antwerpen) | Tekst: Ilke Clissen, Foto's: Romain Ballez (Musiczine)