Zou het écht de laatste keer zijn dat ze in Nederland hebben gespeeld? De Amerikaanse iconische band Kiss stond afgelopen maandag “voor het laatst” in Nederland, in ZiggoDome om precies te zijn. Als onderdeel van hun “End of the Road World Tour” – die trouwens al meerdere keren ons land aandeed – kwamen de mannen nog één keer laten zien wat we allemaal wel niet zouden moeten gaan missen. Althans, als ze echt gaan stoppen. Enige argwaan is namelijk wel geboden, want de New Yorkers hebben al een keer of 100 gezegd dat ze zouden stoppen.
Het spits wordt echter maandagavond afgebeten door Skid Row, een eveneens van de Amerikaanse oostkust afkomstige hardrockband die zijn hoogtepunt beleefde in de tweede helft van de jaren 80 en eerste helft van de jaren 90 van de vorige eeuw, toen de flamboyante en iconische frontman Sebastian Bach nog de zanger was. Na allerlei wisselingen in de bezetting, doen we het vanavond met Erik Grönwall. Hij blijkt erg goed bij stem en in staat te zijn met gemak flinke uithalen te maken.
Het geluid laat hier en daar een beetje te wensen over, maar over het algemeen gaat het goed, ook omdat het publiek – terwijl het wel gewoon een maandagavond is – er veel zin in heeft. Voor de bezoekers, van wie het grootste deel overduidelijk Gen X is, klinken sommige dingen redelijk bekend. Oude nummers als 18 and Life, Big Guns en Yourh Gone Wild gaan erin al koek. Hoogtepunt, in elk geval performance-technisch, is zonder twijfel I Remember You. Niet alleen laat Grönwall hier zien waartoe hij vocaal in staat is, maar ook lead-gitarist-van-het-eerste-uur Dave Sabo demonstreert dat hij in de loop der jaren niets aan virtuositeit heeft ingeboet.
Kiss
Na een snelle wisseling op het podium is het de beurt aan Kiss. Of moet je zeggen ‘circus Kiss’? Er is namelijk een enorm circus opgetuigd voor deze vier mannen. Met vuur. Veel vuur. Toeters, bellen, ballonnen, confetti, trapezes enz. Visueel en auditief een spektakel dat zijn gelijke nauwelijks kent. En vlak niet uit dat we hier met vier mannen te maken hebben van wie er al twee bejaard zijn: Gene Simmons tikt binnenkort de 74 jaar aan en Paul Stanley is 71 jaar. De andere twee, gitarist Tommy Thayer (62) en Eric Singer (65) lopen niet héél erg veel achter.
De show is, zowel qua optreden als qua extravagantie, voor de eerste tot de laatste seconde ingestudeerd en overeenkomsten met voorgaande optredens kunnen dan ook niet worden ontkend. Maar het maakt niet uit, want dit is Kiss en Kiss kan het allemaal hebben.
Wat de setlist betreft, is het een groot feest der herkenning. Dat kan ook niet anders, wanneer je je realiseert dat meer dan de helft ervan is uitgebracht in de jaren 70. De zang wordt grotendeels verdeeld tussen Stanley en Simmons die min of meer om en om één of twee nummers zingen. En het klinkt allemaal ook nog eens erg goed. Stanley lijkt zijn uithalen redelijk goed te halen, met uitzondering van die in I Was Made for Loving You en ook de rauwe stem van Simmons komt aardig uit de verf.
Muzikaal gezien gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat het overgrote deel van de kwaliteit dienaangaande ligt bij de twee jongere leden van de band 😉. Thayer is een begenadigd goede gitarist die de hele avond niet te betrappen is op een valse noot, daar waar Paul Stanley nog wel eens steken laat vallen. Drummer Eric Singer houdt het geheel ritmisch zo enorm in bedwang dat hem misschien wel het meeste hulde moet worden gebracht, om over zijn solo nog maar te zwijgen. Godsamme wat kan die man lekker trommelen. En dan heb ik het er nog niet over dat hij, tijdens de toegift, zittend achter een grote piano, Beth zingt.
Het spektakel, het circus, de show, de performance…. Kiss is een belevenis. Een voorstelling. Superlatieven schieten tekort. Van vuurbommen die uit gitaren vliegen, via Simmons die verschillende keren staat te kwijlen als een sint-bernard, naar een Stanley die ‘vliegt’ vanaf het hoofdpodium naar het B-podium, in het gedeelte bij het geluid- en de lichttechniek, alles is bedacht om de bezoekers een ervaring te bezorgen die ze nooit meer zullen vergeten. Geen wonder dat Kiss zoveel trouwe fans heeft.
Ik hoop voor de mannen dat ze voet bij stuk houden en dat het, na deze tour, eind van dit jaar, ook echt afgelopen is. Niet omdat ze het niet meer kunnen, maar omdat ik hen de rust gun. Ik kan in elk geval later tegen mijn kinderen zeggen: “Ik heb Kiss nog gezien.”
De foto's zijn gemaakt door Bianca van Barneveld. De hele reportage vind je hier.
Een paar weken geleden had Bertus een interview met de leadgitarist van Kiss, Tommy Thayer. Dat interview vind je hier.