11 dec. 20224 minuten om te lezen

Concertverslag | In Flames + At The Gates (Supp. Imminence & Orbit Culture) , AB

Eerst even een oprecht en bezorgde vraag aan de mensen van de AB ... Hebben jullie je dak al teruggevonden? De gasten van In Flames hebben dat er immers met zulk een brute kracht afgeblazen dat het volgens mij in een orbit rond de aarde zou gaan en de bemanning van het ISS vreesden voor een collision course. Swedish Armageddon als het ware.

Want het was een heuse Zweedse avond daar in de AB. Eentje zonder ABBA, Ikea, Volvo of gehaktballetjes weliswaar maar wel met vier Zweedese melodic death/metalcore bands.

Op een doordeweekse dag (en na een bureaucratische dagtaak ook) tijdig in Brussel geraken is absoluut geen sinecure. Verslag of foto's van Orbit Culture moet ik dan ook jammer genoeg schuldig blijven. En ook voor Imminence was ik maar net op tijd binnen.

Ook is hun oeuvre mij helaas niet bekend genoeg (genre, ik ken ze wel maar ik heb er niets van in huis). Doch greep hun set mij meteen bij m'n nekvel. Vol overgave trachtten Eddie Berg, zijn viool en de andere bandleden mij en andere leken naar hun kamp te lokken terwijl er op de eerste rijen toch een groot aantal Imminence bandshirts te spotten waren. Die fans vonden het dan ook geweldig wanneer Berg frontstage kwam en op verschillende plekken tussen het publiek ging hangen. Niet dat ik meteen een bandshirt heb gekocht maar ik ga deze band toch wat beter volgen denk ik.

At The Gates is dan weer een band waarvan er wèl enkele vinylalbums mijn platenkast sieren. Met Slaughter of the Soul (1995) natuurlijk als één van de klassiekers der klassiekers maar ook hun jongste, The Nightmare of Being (2021) draait nog regelmatig rondjes op de platenspeler. In de setlist was dit album echter maar magertjes vertegenwoordigd met enkel de opener Spectre of Extinction. Het gros van de andere nummers kwam dus uit Slaughter ... en At War With Reality (2014). Een package tour is op dat vlak zo'n beetje vergelijkbaar met een festival, een kortere set (in hun geval 45 minuten) noopt tot keuzes op de setlist. Nu ja, ècht klagen hoort u mij niet hoor. Want de heren gaven wel het beste van zichzelf. Tomas

Lindberg ziet er misschien altijd uit alsof hij de chauffeur van de materiaaltruck is die ze en stoemelings een micro in zijn pollen hebben geduwd, de man beschikt wel over een fenomenale grunt met een ietwat hoger-dan-gemiddelde pitch. Schuurpapier met een fijne korrel maar toch goed voor een fijne afwerking. Dankbaarheid voor en door de fans werd meermaals gedeeld en die fans genoten met volle teugen. Het had gerust wat langer dan drie kwartier mogen zijn.

En dan was het wachten op In Flames... Inderdaad, wachten, want het werd vijf na negen, tien na, kwart na ... maar geen spoor van de band te zien. Wel roadies die op het podium aan vanalles bleven prutsen en eentje die zelfs met een marker vanalles op de setlist aan het wijzigen waren ... Huh? Rond 21:20 vlogen ze er dan toch in met The Great Deceiver, de nieuwe song uit het aankomende album Foregone. Het titelnummer en State of Slow Decay zouden later in de set nog volgen. Na de oudjes, Pinball Map en Cloud Connected gaf Anders ons de reden van de vertraging op. Bleek dat er iets mis was met het (in-ear) monitor systeem. "And we like to hear ourselves play when we play." vertelde hij er nog bij. Tja, daar kunnen we wel ergens inkomen. Door de strikte curfue van AB diende de setlist daardoor een beetje ingekort te worden. Leeches en The Mirror's Truth werden de slachtoffers van de technische panne.

Ik mocht In Flames al vaak live aanschouwen maar ik denk dat ik ze nog nooit zo enthousiast op het podium heb weten staan als deze avond. De gezichten van de bandleden stonden de hele avond op lachten. Anders grapte en grolde met het publiek. Vroeg zich bv af wat er mis was met de mensen die The Jester Race (1996) niet in platenkast hebben staan, vroeg aan een fan op het balkon (die iets in het oor van z'n buur aan het zeggen was) of het interessant was en of zij nu terug mochten?

Tijdens een andere bindtekst riep iemand luid "We love you!" waarop hij antwoorde: "I'm supposed to say that! Cuz WE love YOU!" Kijk, zulke momenten maken de beleving voor de fan uniek want dat zijn geen ingestudeerde nummertjes. En fans die de oprechtheid en waardering van hun band voelen geven die energie dubbel en dik terug naar het podium.

Een complimentje van de band aan de security was ook terecht want zoals we gewend zijn bij In Flames vlogen de crowdsurfers weer vlotjes over de nadars en als ik zie wat voor stevige gasten daar soms tussen zitten ...

Fridén droeg een Clayman shirt, natuurlijk hèt In Flames album bij uitstek. Only For the Weak wroette het dak al flink los. Maar zelfs recenter werk, zoals I Am Above hielpen om datzelfde dak de finale genadestoot te geven. Alles moest eraan! Take This Life sloot deze Zweedse avond dan ook perfect af. Buitengekomen had ik nog een groot hongerke maar ik heb in de buurt van de Anspachlaan vreemd genoeg nergens zweedse balletjes kunnen vinden.

IN FLAMES