Een hoogmis die een smile op ons gezicht tovert waar we dagen van blijven nagenieten!
Wat een avond, eentje die ik niet snel zal vergeten want het nagenieten is nog steeds aanwezig.
Dinsdagavond deed Ghost de grond daveren in Vorst Nationaal, maar ze kwamen niet alleen want ze hadden twee bands mee als voorprogramma.
De eerste band Twin Temple heb ik jammergenoeg niet aan het werk gezien omdat ik niet tijdig aanwezig was .
Uncle Acid& the Deadbeats was de tweede band, voor mezelf nog vrij ongekend maar daar hebben ze deze avond verandering in gebracht. Deze rockband uit Cambridge heeft al vijf studio albums op hun teller staan en heeft toch wel een mooie set neergezet deze avond.
Maar eerlijk is eerlijk, ik was er voor Ghost dus ik kon niet wachten om hen na jaren terug live aan het werk te zien, en de nummers van hun laatste album Impera eindelijk live te horen.
Dat de band Ghost een specialleke is dat weten we allemaal, de mengeling van metal en pop met een vleugje satanisme en verschillende verkleedpartijen erbij het moet je ding zijn en is niet voor iedereen weggelegd. Maar mij spreekt het enorm aan, het plaatje klopt en hun shows die zich afspelen in hun eigen kerk werken aanstekelijk.
Het was geleden van 2019 dat ik hen live aan het werk zag, dus het was wel uitkijken nu om de nummers van hun laatste album Impera voor het eerst live te horen.
Iets na 21u doven de lichten, dronegeluiden komen boven die ons inleiden naar Imperium, eveneens de opener van hun laatste plaat.
De hitmachine begint te rollen bij het horen van Rats en From The Pinnacle To The Pit.
Het is duidelijk dat niet enkel Tobias Forge hier de show gaat stelen, maar ook de Ghouls.
Niet enkel hun muzikaliteit springt in het oog, maar ook hun komische reacties onder mekaar. Vooral de twee gitaristen maken er graag een wedstrijdje van om mekaar uit te dagen. De ene gitarist pept graag het publiek op, waar ze dan ook laaiend enthousiast op reageren en de tweede laat graag zijn snelle vingermoves zien die toch wel vrij indrukwekkend zijn.
Bij Mary On A Cross horen we de eerste kleine verwijzing naar Papa Nihil, dit trekken ze door iets later in de set bij het nummer Miasma.
In een glazen kist komt Papa Nihil het podium opgereden en na een korte reanimatie speelt hij een straffe saxofoonsolo en haalt zelf coole danspasjes boven.
De nieuwe nummers Hunter's Moon, Call Me Little Sunshine en Spillways vallen in de smaak bij het publiek en worden al luidkeels meegezongen. Duidelijk is het dat niet enkel ik hier geniet met volle teugen, maar de hele zaal is meegezogen in deze enthousiaste hoogmis, een hoogmis waar echt aan alles is gedacht : decor, kostuums alles is uitgewerkt tot in de puntjes. Ook de liefde van de band naar hun fans toe staat hier centraal, want de liefdesverklaringen naar het publiek en hun crew komen meermaals aan bod.
De bom barst helemaal los bij de bisronde: drie nummers waar het dak er volledig bij afgaat!
De eerste klepper van formaat is de cover van Enter Sandman , een fantastisch Metallica nummer dat elke rocker kan meebrullen van begin tot eind. Aangezien nu toch de hele zaal zo goed als rechtstond werd er verder mee gedanst op de tonen van Dance Macabre, die ons uiteindelijk bij het laatste nummer Square Hammer brachten, waar we voor de laatste de duivel in ons los mochten laten.
Ik denk dat het wel duidelijk is dat we allemaal genoten hebben van deze show, hun entertainment gehalte en alles wat erbij hoort. Hun setlist laten ze ongewijzigd in hun laatste shows, misschien net omdat ze aanstekelijk werkt en de hele zaal in vuur en vlam kan zetten. Voor mijn part mogen ze snel terug komen, want hun live performances smaken steeds naar meer!
Deze avond was ik alleen op stap zonder fotograaf , maar dit werd snel opgelost door collega fotograaf Dorien Goetschalckx. Wil je nog meer zalige foto's van deze avond zien, neem dan zeker eens een kijkje op Dorien haar facebook of Instagram pagina . Dankjewel Dorien dat ik je toffe foto's mocht gebruiken bij mijn artikel
Dinsdag 4mei, Vorst Nationaal Brussel | Foto's: Dorien Goets(Frontview magazine), tekst: Caroline De Lobel