13 nov. 20223 minuten om te lezen

Concertverslag | Frank Carter & The Rattlesnakes, La Madeleine

Frank Carter & The Rattlesnakes gaat intussen al zo'n 7 jaar mee. Het is een gevestigde naam binnen de scene en toch gaf ik ze tot dit jaar niet echt een kans. Hun passage op Jera On Air afgelopen zomer ging echter niet onopgemerkt voorbij. Niet enkel bij mij, maar ook bij mijn vrienden, ging er een lichtje branden: wow, deze groep is eigenlijk wel kéi goed hé?! Tot mijn grote vreugde moest ik niet lang wachten om ze opnieuw aan het werk te zien. Afgelopen vrijdag stonden ze namelijk in La Madeleine in Brussel. Band die ik nog nooit op een concert heb gezien? Check! Zaal waar ik nog nooit ben geweest? Dubbel check!

© FrontView Magazine - Magali Decamps

De Engelse Mimi Barks mocht het publiek opwarmen. Meer dan een zangeres en een drummer was er niet te zien op het podium, al hadden de twee duidelijk energie voor zeker vijf. Met een mix tussen metal, rap en wat elektronische zooi slaagden ze er echter niet in om hun enthousiasme over te brengen op het publiek. De zaal bleef er maar stilletjes bij staan en was niet echt te vinden voor deze support. Op een gegeven moment probeerde ze de zaal even omlaag te krijgen, en hoewel toch een groot deel meedeed, bleef het energieke effect toch uit. Zowel voor de band als voor het publiek geen hoogvlieger. Next, please.

Als het bij het voorprogramma nog niet duidelijk genoeg was dat iedereen naar La Madeleine was afgezakt voor Frank Carter & The Rattlesnakes, dan merkte je het wel meteen bij de opkomst van de main act. De eerste noten van My Town schudden het publiek meteen wakker en het leek alsof de avond nu pas écht begon. Een spontane moshpit en een bom aan energie vulden de zaal. Amper drie liedjes verder waagde Frank Carter zich in het publiek: eerst op het publiek, daarna er midden in. Om het met zijn eigen woorden te zeggen: didn't you get the memo? I wanted to stay in the pit!

© FrontView Magazine - Magali Decamps

Net zoals op Jera On Air was, werd er naar goede gewoonte voor Wild Flowers een moshpit geopend voor 'some very important people'. Jawel, eentje enkele voor de dames. Op een mum van tijd verzamelden alle girls zich naar het midden en werd de zaal even gevuld met rasechte girlpower. Ik moet toegeven: die Frank Carter scoort toch wel puntjes hoor. Het tempo bleef er mooi inzitten met Go Get a Tattoo en Cupid's Arrow, en zelf wanneer er even een versnelling lager werd geschakeld, bleef het enthousiasme overeind. Love Games en Angel Wings stonden in het teken van de liefde en die werd gevoeld doorheen de hele zaal, dat is zeker.

Tijdens Lullaby had Frank het even over zijn dochtertje en facetimede hij zelf met zijn mama. Na nog enkele andere klassiekers waaronder Kitty Sucker en Devil Inside Me verdween de groep even van het podium. Onder begeleiding van een welverdiend applaus maakten ze natuurlijk nog hun set af. Mét een, soort van, onverwachte encore, moet ik zeggen. The Drugs en Parasite zijn beide nieuwe liedjes maar werden toch gekozen als afsluiters. Niet dat dit het publiek iets boeide, met evenveel enthousiasme werd er meegzongen en bewogen. I Hate You haalde de setlist niet in Brussel (beetje jammer), maar uiteraard zorgde Crowbar voor een allerlaatste explosie in de zaal.

Wat een avond en wat een geweldige band. Hoewel het wat slapjes begon, maakten Frank en zijn ratelslangen deze vrijdagavond meer dan goed. Top afsluiter van de week, that's for sure!