2 feb. 20233 minuten om te lezen

Concertverslag | Epica + Apocalyptica (Support Wheel), AB

Coronatickets ... ik denk dat we bijna aan het einde ervan zijn. Ik heb het dan over tickets voor concerten die (vaak meermaals zelfs) uitgesteld moesten worden omwille van de coronamaatregelen. Zo werd de gezamenlijke tournee van Epica en Apocalyptica maar liefst drie keer verschoven. Waardoor ik nu, en dat vond ik eigenlijk niet zo heel erg, integendeel zelfs, beide bands twee maal op drie dagen tijd live mocht aanschouwen. Elk nadeel heb zijn voordeel zei Johan Cruijff ooit. Het kan dus geen toeval zijn dat deze man tegenwoordig de buur is van de AFAS waar ik en mijn BIR collega Lorena Aal vrijdag ook al aanwezig waren.

We weten allemaal dat, omwille van de ligging in een woon- en winkelbuurt, AB een strikt einduur van 22u30 moet hanteren. De band die daar vanavond een beetje de pineut van was, was het Finse Wheel, die slechts drie nummers mochten spelen. Nu ja, voor een nummertje van een 10-tal minuten meer of minder draait deze band hun hand niet om. En ze slaagden er toch maar mooi in om de aandacht van het publiek te grijpen en vast te houden. De eerste rijen groeiden gestaag maar zeker aan en de reacties waren enthousiast.

Trouwens, ooit al eens 3 enthousiaste Finnen volledig loos zien gaan op een cello? Begeleid door een al even enthousiaste Finse drummer? Want dat is exact wat we kregen met Apocalyptica. Ooit begonnen als een beetje een gimmick, metalsongs (voornamelijk van Metallica) spelen op authentieke cello's maar na bijna 30 jaar uitgegroeid tot een eigen stijl met mooie, vaak beklijvende en unieke composities zoals Rise. Enkele Metallica covers waren er nog steeds bij, zoals Nothing Else Matters en Seek and Destroy. Ze braken bijna hun cello's, maar absoluut helemaal de AB af met hun Sepultura cover Inquisition Symphony. De band had ook Franky Perez mee op sleeptouw genomen, de zanger waarmee ze in 2015 het album Shadowmaker uitbrachten, om hen op enkele nummers vocaal bij te staan. Geen slecht woord over de vocale kwaliteiten van Perez maar de songs waarbij hij mee op het podium stond kwamen mij iets te glad en commercieel over. Ik gun de heren van Apocalyptica wereldberoemdheid maar hun muziek komt toch het beste tot haar recht in een kleinere zaal, club, grot, bos, ...

Epica! Ik heb nog nooit een concert van hen gezien (en ik heb er al véél van hen gezien, geloof me) waarbij ik niet minstens 5 keer heb gedacht. Hoe goed kan muziek zijn? Zooo goed kan muziek zijn. En dat was vanavond niet anders. In de AB is het ook niet mogelijk om pyro's te gebruiken, dus in tegenstelling tot AFAS bleven de vuurspuwende cobra's en andere vlammenwerpers hier uit. Het gaf de opstelling een vrij sobere look, wat eigenlijk de muzikale kwaliteiten extra in de verf zette. Zeker in Brussel heeft Epica geen tierlantijntjes nodig, de AB is op zichzelf al decoratief genoeg. Toch één vergelijking die ik met Amsterdam moet maken is dat er veel minder gepraat werd tussen de nummers door.

Niet uit desinteresse hoor, Simone riep vaak genoeg 'merci beaucoup' uit, maar hoe minder geleuter hoe meer muziek (die curfue, weet u nog?). Wanneer er dan toch tijd was voor een langer praatje koos Simone voor het Nederlands. 'Belgisch' kon immers niet ... LOL ... en de Vlaamse woordjes die ze kent heeft ze van Sjaakie (Isaac) geleerd, dus echt proper zullen die niet zijn vermoed ik. Deze tour zou normaliter ter promotie van het Omega album zijn geweest. Geen wonder dus dat er werd geopend met Abyss of Time en dat Rivers (met een gastbijdrage van de Apocalyptica dudes) een absoluut kiekenboebelenmoment was. De rest van de setlist bestond ook uit werk uit de latere albums, al kregen we in de bonusronde wel de oudjes-die-nooit-mogen-ontbreken, Cry For the Moon en Consign to Oblivion. Voor deze afsluiter had Mark Janssen nog een leuke uitdaging. Indien de opening voor de obligatoire wall of death helemaal tot aan de pa-tafel zou reiken moesten de twee geluidsmannen deelnemen aan de wod. Het duurde inderdaad toch even vooraleer ik beide heren terugzag. Ze waren nog heelhuids gelukkig.

EPICA