Mijn nek was nog stijf van het Dynazty concert en het was al weer tijd voor de volgende; Electric Callboy. Als je een beetje bekend bent met deze band, dan weet je dat dit een concert vol energie beloofde te worden en dat is exact wat we kregen! Aangekomen bij Trix waren de woorden “welkom thuis” het eerste wat ik zag en ik kan je vertellen… zo voelde het ook. Ik kan me niet herinneren hoe lang het geleden is dat ik daar nog in de grote zaal heb gestaan, maar het heeft in elk geval veel te lang geduurd.
One Morning Left was meteen een straffe en best wel grappige opener voor deze avond. Ik kende ze nog niet, maar het nummer Epic Fail is er toch eentje dat me is bijgebleven en dat gebeurt niet vaak bij een voorprogramma. Al had dit misschien ook wel te maken met de prachtige danspasjes van de bandleden. Ze brachten een goeie dosis energie, maar kregen nog niet zo veel beweging in de zaal. Op een gegeven moment vroeg een van de zangers ook heel beleefd om de zaal te splitsen voor een wall of death, als we daar zin in hadden, maar daar kwam dus ook geen reactie op. Met nog een cover van Beat It (Michael Jackson) en enkele misplaatste blokfluitgeluiden in hun nummers was hun show zeker en vast de moeite.
Dan was het de beurt aan onze Finse Eurosong mannen: Blind Channel. Hun show werd geopend met Balboa en ze kregen meteen wat meer energie in de zaal dan hun voorgangers. Ook op het podium zelf werd er niet stilgestaan, vooral de dj was heel de tijd, maar dan ook écht heel de tijd aan het springen achter zijn set-up of tussendoor even naar voor aan het lopen, om dan het publiek op te hypen, snel weer naar achteren te lopen en zijn stukjes te spelen. Zij waren dan ook iets minder subtiel naar het publiek toe en slaagden er zo wel in om het deel voor de trapjes in twee te splitsen en een succesvolle wall of death te creëren bij Over My Dead Body. Ook zij staken enkele covers in hun set; zo had je Mom’s Spaghetti (Eminem) dat overging in Snake en iets later nog hun versie van Left Outside Alone (Anastacia). Dark Side was uiteraard wel het hoogtepunt van hun show, waarbij vele middelvingers de lucht ingingen.
Hierna werd er een grote Hypa Hypa banner voor het podium gehangen zodat we niet zagen wat er daar achter gaande was en de spanning begon meteen toe te nemen. Wanneer de lichten dan gedimd werden en de intro van Pump It begon te spelen voelde je meteen de energie in de zaal. Het doek viel naar beneden en er weerklonk een luid gebrul van enthousiasme toen Electric Callboy daar stond in de eerste van hun vele music video outfits. Er vloog confetti de lucht in en dit in combinatie met de lampen en achtergronden op het podium was echt de moeite om te zien.
Het werd al snel duidelijk wie de band leerde kennen door Hypa Hypa en wie al langer een fan was. De oudere nummers kregen bijlange niet zoveel mensen mee als de nieuwere, minder serieuze tracks. Ik moet wel zeggen dat ik deze oudere nummers nu, met Niko, duizend keer beter vind klinken. Vooral bij Best Day viel dit heel hard op, bangelijke single ook en zo voelde het wel een beetje, als een van de beste dagen in een hele lange tijd! Het leek heel even alsof Electric Callboy zelf ook een cover zou brengen, toen de akoestische gitaar naar voren kwam en Kiss From a Rose werd ingezet. Dat duurde echter niet lang en na de nodige dosis humor werd een zachte, ingetogen versie van Prism gespeeld. Absoluut een van de hoogtepunten voor mij. Doorheen de andere, super energieke nummers werd er gesprongen, nog een wall of death’je ingezet, gedanst, geroepen, geklapt… alles wat je je maar kan bedenken, door bijna heel de zaal. Er werd zelfs gecrowdsurft, dus je kan je misschien wel inbeelden dat de sfeer best goed zat.
Een van de fans had ook een raketje gemaakt, welke bij Spaceman door de band in het publiek werd gegooid, om dan heel de zaal rond te vliegen en uiteindelijk weer op het podium te landen. Voor We Got The Moves had ik halvelings verwacht dat we met zen allen zouden gaan headboppen, maar er werd al meteen gesprongen, dus dat zat er niet in. Toen de band later in het nummer zei dat we allemaal acht keer naar rechts gingen springen en daarna weer naar links, voelde ik toch even een klein stresske. Ik maakte oogcontact met de dame naast mij, we hadden beide zoiets van “Geen idee hoe dit gaat werken maar we zien wel?”. Beetje chaos, maar de “Döp dödödö döp” stukjes (of gewoon tu tururu ru, zoals ik het deed) daarna maakten veel goed. De hele zaal brulde dit mee, echt bangelijk.
Uiteraard wordt een Hypa Hypa tour afgesloten met het gelijknamige nummer (en bijhorende pakjes) en iedereen gaf nog een laatste keer alles wat ze in huis hadden. Een geweldige show, maar het feestje was nog niet afgelopen. Je weet toch zo die muziek die nog even blijft spelen na een liveshow? Wel… dit was geen standaard metal optreden, dus er werden ook geen standaard metal nummers gedraaid. Alles van jumptracks tot zelfs de Cotton Eyed Joe werd hier opgezet. Die laatste zorgde voor nog een hele plezante sfeer bij de beperkte groep fans die nog in de zaal aanwezig was. Polonaise gewijs werd er door de Trix gehuppeld door tunneltjes die andere mensen maakten, welke op hun beurt weer achteraan aansloten bij deze gekke menigte en dit het hele nummer lang. I wish dat ik hier een filmpje van had, maar ik was zelf te druk bezig met hieraan deel te nemen en dit laatste beetje sfeer nog op te snuiven! Dit was het eerste van de twee opeenvolgende shows die Electric Callboy in Trix zou spelen en ik ben echt enorm blij dat ik hier deel van kon uitmaken.
Setlist
Pump It My Own Summer Hate/Love The Scene Castrop X Spandau Supernova Best Day Back in the Bizz Crystals Prism (Acoustic) Spaceman Rehab MC Thunder II (Dancing Like a Ninja) We Got the Moves MC Thunder Hypa Hypa
