Oorspronkelijk kende ik een of twee nummers van Dropkick Murphys. Op Graspop was het dan ook meer "om hen ne keer gezien te hebben" dat ik hun show ben gaan kijken, maar ik werd hier zo omver geblazen door een zotte hoeveelheid energie en passie, dat ik helemaal verkocht was aan deze Boston mannen. Heel toevallig kwam ik erbij uit dat ze in de 013 zouden spelen tijdens mijn vriend zijn verjaarweekend, deze timing was toch te mooi om waar te zijn? Een kans die ik dus niet kon laten liggen om deze met z'n tweetjes nog even mee te pikken.
De avond werd geopend door Jesse Ahern. Een man die solo zijn akoestische set bracht, waar ik in het begin wel blij van werd; rustige opener, nog even chill voor alle chaos, maar al snel werd dit heel eentonig en zelfs en beetje saai. Ja, die man kan goed spelen op zijn gitaar en mondharmonica, maar voor mij begon alles een beetje hetzelfde te klinken. Er was dan ook weinig energie te spotten in de zaal en nog voor hij zijn set kon afwerken, kreeg hij teken dat zijn tijd er op zat. Zonder een echte vaarwel, verdween Jesse dan weer van het podium.
Maar dan! The Foggy Dew begint te spelen, er wordt wat verward geklapt in de zaal omdat niet iedereen mee is met het ritme en je voelt gewoon het enthousiasme toenemen. The Dropkick Murphys komen het podium op en de sfeer zit meteen goed. Het bier vloeit rijkelijk en niet alleen aan de toog. Wisselbekers vliegen de lucht in en liters alcohol verspreiden zich over de mensen in de eerste helft van de zaal alsof het confetti is (was ik effe blij dat ik op de trapjes stond). Jawel hoor, the boys were back and they found trouble!
Vanaf mijn plek op de trapjes stond ik niet alleen (ongeveer) buiten bierbereik, maar ik had hier echt een bangelijk uitzicht. Niet alleen het podium zelf, maar ook alle circle pits kon ik heel goed zien en die waren best indrukwekkend qua grootte! Needless to say, het publiek had er wel zin in.
Degenen die hun pintje nog niet de lucht in gegooid hadden, toverden deze bij Cruel om in bierlampjes. (Als je geen idee hebt wat dat is; je zet dus je beker met bier op de onderkant van je smartphone terwijl het lampje brandt, waardoor dit er gaat uitzien als een soort gele mini lampion.) Ik weet niet wie dat ooit heeft bedacht, maar dit zag er zo leuk uit! Het begon met twee mensen die een paar rijen voor ons stonden, maar daarna begonnen er meer en meer bierlampjes op te duiken, verdeeld over de hele zaal.
Verder werden we verrast door nog enkele covers. Zo bracht Dropkick Murphys hun eigen versie van You'll Never Walk Alone en kregen we nog een hele leuke versie van mijn favoriete AC/DC nummer: T.N.T., van een feestje gesproken! Ook Jesse Ahern kwam nog even het podium terug op om mee te spelen bij Worker's Song en kreeg hier een veel enthousiaster publiek voorgeschoteld dan eerder op de avond.
Nieuwe favorietjes (en dus ook hoogtepunten) voor mij zijn: Johnny I Hardly Knew Ya, L-EE-B-O-Y en Kiss Me, I'm Shitfaced. Uiteraard waren I'm Shipping Up to Boston en Rose Tattoo ook twee bangelijke momentjes waar zowat iedereen op zat te wachten. Wa ne zotten avond eigenlijk! Dropkick bracht massa's energie, zowel op het podium als in het publiek en zorgde voor een zoveelste onvergetelijke concertervaring.
Dropkick Murphy's in 013, Tilburg © Ashley Oomen