dinsdag 11 februari 2020, Trix (Antwerpen) | Foto's: Arne Cardinals, Tekst: Ilke Clissen
Na ongemakkelijk en veel te lang in de ogen gekeken te worden door de zanger van Black Futures en gedoopt te worden door de gitarist van Ocean Grove, begon er op de achtergrond een timer af te gaan. “The show will start in fifteen minutes”, klonk het. En ja hoor, een kwartier later kwam Crossfaith het podium op. De sfeer zat meteen goed en vanaf de eerste noten ging het publiek helemaal los. Voor liefhebbers van allerlei soorten pits, was Trix die avond the place to be.
“Belgians drink a lot” zei Hiro nog tegen me tijdens het interview, maar al in het begin van het concert, waren het wel hij en DJ Terufumi die een fles Jägermeister in fans hun mond goten, om ze daarna zelf verder op te drinken. Ook liet Ken het tijdens het concert volledig stil worden, om dan een blikje bier te openen bij de micro en dit daarna naar een willekeurige fan te gooien. De band past dus duidelijk niet enkel hun setlist aan voor elk publiek.
Het maakt niet uit welk nummer er gespeeld wordt, Crossfaith zal het altijd brengen met een zodanige hoeveelheid energie dat ze het hele publiek meekrijgen. Tijdens mijn favoriet, Monolith, die ergens in het begin van hun show gespeeld werd, kreeg zelfs sociaal incapabele Ilke een gevoel van “GODVERDOMME JAAA!”. Niet dat ik mee ben gaan moshen, dat overleef ik niet, maar ik denk eerlijk waar dat mijn haar nog nooit zoveel in het rond gevlogen heeft dan op die avond. Verdere hoogtepunten tijdens de show waren hun cover van Omen en het nieuwe nummer Endorphin. Nu, eerlijk waar, elk nummer was zeer krachtig en energiek, maar deze zijn voor mij persoonlijk degene die me nog net iets meer zijn bijgebleven. Met Catastrophe en The Perfect Nightmare van hun laatste album en andere klassiekers als Jägerbomb, was de show dan ook helemaal compleet.
Het was ook echt waanzinnig om te zien hoeveel energie het publiek zelf kreeg van de band. Ze vroegen dan ook wel veel van de fans; gigantische circlepits in een kleine zaal, een circlepit rond de paal in het midden van de zaal, meerdere gewone moshpits, een wall of death en bij bijna elk nummer moesten we wel springen of een keer eerst gaan zitten en dan springen. Hier bovenop waren er ook nog redelijk wat fans die begonnen te crowdsurfen op de momenten dat het publiek eventjes “stil” stond. Maar toen Ken tegen het einde van de show vroeg “Are you ready to die?”, was er wel een lichte twijfel te voelen in het publiek, this might have been me.
Tijdens de hele show ging Hiro ook op random momenten aan de baren boven het podium hangen als een aapje en tegen het einde van de show ging Terufumi zelf crowdsurfen op het publiek terwijl hij aan het zingen was. Vrij zot om te zien allemaal. De show werd uiteindelijk nog vrij snel afgesloten met Leviathan. Ik zeg vrij snel, want het voelde alsof de band nog niet zo lang op het podium stond en toen we op onze gsm keken, was het ook nog maar iets na tien, terwijl de show gepland stond tot half elf. Crossfaith zelf had dus maar een uur gespeeld en hoewel niemand nog veel energie over had, mocht het voor mij nog wel wat langer duren. Voor de rest was het een enorm sterke setlist en super veel energie op het podium en in het publiek. Wederom een onvergetelijke avond dus.
(Ilke Clissen)