In de rockwereld is er nog best een flink aantal échte legendes. Over het algemeen ietwat oudere, voornamelijk blanke mannen die in de loop der jaren een zodanige reputatie hebben opgebouwd, dat ze tot de allergrootsten worden gerekend. Één van die mensen is Zakk Wylde. Niemand minder dan hij staat vanavond, met zijn band Black Label Society, in Doornroosje in Nijmegen.
“Op verzoek van de band,” zegt het hoofd van de beveiliging wanneer ik hem, bij binnenkomst, vertel dat het toch écht wel heel erg lang geleden is dat ik bij de ingang van Doornroosje werd gefouilleerd. Dat is niet de enige veiligheidsmaatregel die genomen is op verzoek van Wylde en de zijnen. Zo staan er ook hekken voor het podium, waardoor er ca. anderhalve meter ruimte is tussen podium en publiek. Maar niet alleen dát….ook het vertrouwde ‘bertje’ (een flesje Hertog Jan) is in de ban gedaan. Ja…Nijmeegs publiek is gevaarlijk….
Diggeth
Alvorens we Zakk kunnen laten zien dat het, qua gevaar, allemaal wel meevalt, wordt voorprogramma Diggeth met luid applaus onthaald. Diggeth is een ouderwetse stonerrockband uit de Achterhoek rond streeklegende – maar tegenwoordig Nijmegenaar – Harald te Grotenhuis. Tezamen met drummer Casper en bassiste Natasja (“degene door wie Diggeth ook nog leuk is om naar te kijken”) maakt hij er een mooie show van.
Begeleid door A Gringo Like Me van Ennio Morricone betreedt het drietal het podium en zodra de eerste tonen van Spaceship Earth klinken, wordt duidelijk dat het hier gaat om muzikanten die weten wat ze doen. Dat geweld wordt voorgezet tijdens Three Gringos en Worpship the Sun. Harald speelt de sterren van de hemel. Loepzuiver en buitengewoon strak. Uit alles blijkt eigenlijk dat hij zijn strepen in dit rockwereldje al verdiend heeft, hetgeen de vraag opwerpt waarom deze band niet beroemder is dan feitelijk het geval is.
De energie en passie die deze mensen uitstralen, hebben hun weerslag op de bezoekers van de bijna uitverkochte rode zaal van Roosje. Daarnaast wordt de interactie van Harald met het publiek erg op prijs gesteld. Het publiek dat grotendeels bestaat uit “ouwe rockers”, is erg gediend van de oprechtheid en authenticiteit van de band als ze vertellen hoe geweldig trots ze erop zijn om hier te mogen staan in het voorprogramma van het grote BLS.
Diggeth © Marjolein Regterschot
Met Wuda Cuda Shuda trakteert Diggeth ons op een nieuwe nummer dat afgelopen vrijdag uitkwam. De wijze waarop het publiek bij dit nummer wordt meegenomen op de stampende bas- en drumtonen, maakt stilstaan gewoonweg onmogelijk. Ook Soultwister is nieuw en maakt deel uit van het nieuwe dubbelalbum dat in oktober gepresenteerd zal worden. Met nog twee oudere nummers, See You in Hell en No Man’s Land neemt Diggeth afscheid en laten zij een buitengewoon positieve indruk achter.
Diggeth © Marjolein Regterschot
Black Label Society
Zakk Wylde is bekend geworden als begenadigd gitarist van de band van Ozzy Osbourne. Die wordt geëerd met de mashup Whole Lotta Sabbath waarmee BLS opkomt. Daar waar er bij Diggeth sprake was van flinke interactie met het publiek, is die bij Zakk en de zijnen ver te zoeken. Wel duidelijk wordt de reden waarom hij zo hoog aangeschreven staat als gitarist. De vonken vliegen eraf bij nummers als Bleed for me en Destroy & Conquer.
Het optreden wordt gekenmerkt door een aantal hoogtepunten. Bij The Blessed Hellride hangt Wylde een dubbelhalsgitaar om, zodat-ie op “twee gitaren tegelijk” kan laten zien hoe geniaal hij is. Op een goed moment legt hij zijn gitaar weg en neemt hij plaats achter een piano. Over de luidsprekers valt een spandoek met daarop de afbeelding van Darrell Abbott en wordt In This River aan hem opgedragen, hetgeen een flinke lading meegeeft aan het nummer. Tot slot verdient de gitaarbattle tussen Wylde en Dario Lorina, de tweede gitarist van BLS, de eer die het toekomt. Aan het eind van Fire It Up staan de twee mannen minuten lang tegenover elkaar en steken elkaar de loef af met de ene geweldige riff na de andere. Wauw.
Black Label Socienty © Marjolein Regterschot
Black Label Society doet vanavond wat ze altijd doen: de fans een feest geven. Ze zullen hun fans nooit teleurstellen en ze zullen altijd geven wat er verwacht wordt. Het is echter allemaal wel een automatisme is geworden. De passie lijkt te ontbreken. Maar ja…wat heb je liever: een wereldconcert waarbij het enigszins aan hartstocht ontbreekt, of een energetisch en passievol optreden dat nergens naar klinkt?
