De Franse Birds in Row is een band met meer inhoud dan de labels die op hen worden geplakt. Ik ga deze review moeten starten met excuses wegens het missen van de opener CERE. Een late shift en parkeerproblemen zorgen ervoor dat ik er dit keer niet kan over meepraten. Een halfjaartje terug waren ze support voor Nothing en toen schreef ik al over Cere. Sorry voor deze.
Birds In Row. Sommigen zien in deze band het Franse antwoord op Touché Amoré, maar dat dekt de lading totaal niet. Want BIR is overduidelijk meer dan dat. Daarom waarschijnlijk ook dat ze de enige niet Cult Of Luna gerelateerde band zijn op Red Creek Records (het label van Cult Of Luna frontman).
Birds In Row is een band met talrijke facetten. In vele nummers had je inderdaad een screamo (de echte screamo dan, niet de Hot Topic variant) vibe, maar de band bewandelt evengoed het pad richting britpop of shoegaze. Een band die zich creatief niet in een hokje laat stoppen en dat kwam echt tot zijn recht hier in Brussel. Er werd gedanst, de hoofden gingen op en neer en toe verscheen er ook een vuistje in de lucht.
De band kwam hun laatste plaat Gris Klein aan het vooral Franstalige publiek voorstellen. Dankzij wat extra duiding door frontman Bart kreeg ik beter grip op wat het album uitstraalt. Het draait allemaal om positieve actie ondernemen tegen negatieve energie. En daar kan ik alleen maar achter staan. De band is nu iets toegankelijker geworden en ik hoop oprecht dat ze eindelijk ook meer erkenning gaan krijgen buiten de scene. Want ze verdienen dit.
Woensdag 9 November Botanique (Brussel) | Foto's : Romain Ballez Tekst : Andy Decroos