Het is niet helemaal duidelijk of er vanavond in Doornroosje twee headliners staan geprogrammeerd of dat Life of Agony het voorprogramma is van Biohazerd. Feit is wel dat we vanavond gaan kijken naar twee bands die moeiteloos allebei bovenaan de affiche hadden kunnen staan en dat beide band hun eigen schare fans naar Nijmegen hebben gelokt.
Het is vandaag een erg volle bak aan het Stationsplein. Niet alleen de rode – grote – zaal is stijf uitverkocht, maar ook de paarse – kleine – zaal heeft vanavond geen tickets meer beschikbaar. Daar komt Julian Sas zijn nummer spelen. Wij gaan echter voor de ingang aan de Stieltjesstraat om ons vanavond in de onder te dompelen in de hardere muziek.
Lylvc
De avond wordt al vroeg geopend door het Amerikaanse Lylvc (spreek uit: Lailak). Deze vijf mensen, met zangeres Alyse Zavala en rapper Oscar Romero als front-duo, maken nu metal en dat doen ze vanavond helemaal niet onverdienstelijk. De show wordt geopend door een computeranimatie die, via twee beeldschermen, de komst van de band aankondigt. Aldus wordt er een subtiele link gelegd tussen Alyse’s échte baan – hacker die veiligheidssystemen van een financieel bedrijf checkt – en haar tweede werk: dit.
Aan enthousiasme ontbreekt het hen niet. Met overtuiging worden nummers als Unstable en Dangerous de zaal in geslingerd, maar het stuit een beetje af op het publiek, dat niet reageert zoals de band graag zou willen. Een opleving in de levendigheid van het publiek ontstaat wanneer Lylvc het nummer Papercut brengt, een cover van Linkin Park. Dat kennen we allemaal en dat laat men horen ook.
Life of Agony
Zoals hiervoor al gezegd: Life of Agony had goed de headliner van de avond kunnen zijn. Ze hebben in elk geval ook een flink aantal fans op de been gebracht die eerder voor hen naar Nijmegen zijn gekomen dan voor Biohazard. Na vanavond kent deze tour nog één optreden: morgen in Amsterdam. Kortom: het eind is in zicht…hopelijk zit er nog voldoende energie in.
Life of Agony © Marjolein Regterschot
De komst van de band wordt aangekondigd met Jump Around van House of Pain. Als achtereenvolgend drummer Veronica Bellino, bassist Alan Roberts en gitarist Joey Z het podium betreden en de eerste tonen van River Runs Red aanheffen, staat de zaal op z’n kop. Er komt nog meer kracht uit het publiek als ook Keith Caputo erbij komt.
Al 31 jaar komt deze band in Nederland en in ups en downs hebben de Nederlandse fans deze New Yorkers gesteund en daar zijn ze dankbaar voor! Met overgave worden vooral oude nummers gespeeld, waaronder Bad Seeds, Respect en afsluiter Underground, allen van het album River Runs Red uit 1993. En daar is Doornroosje dan weer erg dankbaar voor. Het ene na het andere nummer wordt uit volle borst meegezongen. Een laatste shot adrenaline krijgen we in de vorm van riffs van Walk van Pantera en Roots van Sepultura.
Life of Agony © Marjolein Regterschot
Biohazard
Inmiddels loopt het tegen tien uur als dan toch echt de mannen van Biohazard hun opwachting maken. Onder de onheilspellende klanken van Blondie’s Europa wordt de band met gejuich ontvangen en als opener Urban Discipline uit de speakers klinkt, gaat het dak eraf.
Biohazard © Marjolein Regterschot
Het lijkt een beetje het thema van de avond te zijn om het publiek te geven waar ze om vragen: vooral oude, vertrouwde nummers. Net als Life of Agony al deed, brengt ook Biohazard vanavond – heel erg verdienstelijk, trouwens – eigenlijk alleen maar oud materiaal uit het begin van de jaren 90. De albums Urban Discipline uit 1992 en State of the World Address uit 1994 zijn buitengewoon goed vertegenwoordigd vanavond.
Biohazard © Marjolein Regterschot
Het enthousiasme, kracht en energie waarmee zanger Evan Seinfeld en zijn collega’s vanavond op het podium staan, verdient alleen maar respect. In combinatie met de kunde waarmee de set wordt gebracht is het een verklaring voor de niet aflatende populariteit van Biohazard.
Biohazard © Marjolein Regterschot
Tekst: Bertus Elings
Foto's: Marjolein Regterschot