Ondanks alle ellende en sh*t waarmee het Coronavirus ons heeft opgezadeld heeft het voor mij persoonlijk toch een mooi pluspuntje opgeleverd. Ik heb dit jaar Beth Hart immers drie maal live mogen aanschouwen. Dit concert had normaalgezien al eind 2020 moeten doorgaan, het ticketje lag dus al sinds ergens 2019 klaar in mijn kast. Bospop 2021 werd ook verplaatst naar afgelopen zomer en dan kwam ze in juni ook nog eens op bezoek in het OLT in Antwerpen. Ik beschouw mijzelf als een gelukkig mens dat ik dit allemaal heb mogen beleven. Ik ga u niet meer lastig vallen met mijn Goddelijke visie over Beth Hart. U mag het er mee eens zijn of ermee lachen, ik blijf erbij, punt, nèm!
Beth Hart in het Koninklijk Circus dus ... het is een voorbestemde locatie. Beth drukte zelf ook haar appreciatie voor deze venue uit.
De structuur van de zaal gaf haar ook de gelegenheid om zelf van achter op te komen ipv op het podium. Love Gangster zingend liep ze door de zaal, handjes schuddend en daarbij de mensen op de zijtribunes ook niet te vergeten. Eenmaal op het podium ging het dan verder met When The Levee Breaks (dat wij vooral ook kennen van Led Zeppelin) en de Al Green cover Rhymes (check ook eens het origineel, folks).
Als Beth zich vooraan het podium hurkte zat ze bijna op fans van de eerste rij hun schoot. Those Lucky Bastards! En dat voor een zalige versie van Bad Woman Blues. De 'bad woman' leek echter onmiddellijk om vergiffenis te vragen met Spirit of God.
Bang Bang Boom Boom werd in een reggea versie gegoten. Iets dat ze nog niet eerder geprobeerd hadden. "If you don't like it, please don't throw shit at us" vroeg ze beleefd. Ik heb inderdaad toch geen uitwerpselen of andere viezigheid door de lucht zien vliegen dus ik denk dat het publiek deze versie wel kon pruimen.
Rub Me for Luck, is toch een van de mooiste nummers uit haar jongste album. Meest verassende nummer op de setlist vanavond was toch wel Setting Me Free, een nummer dat voor zover ik weet enkel maar live gespeeld werd en enkel maar op het zeldzame live album Up Close and Personal terug te vinden is.
Deze tournee kreeg de toepasselijke titel The Thankful Tour mee. Beth verwoorde het perfect: "We've been through so much shit the past 3 years". Geknield vooraan op het podium bracht ze het gelijknamige nummer. De phrase "Oh my, this is paradise" was hier fantastisch op z'n plaats. En dan die spandoek die een fan plots omhoog hield waarop stond: "Beth, can we imagine a world without you?". Wel mijnheer, ik deel uw mening op deze retorische vraag. Alhoewel ze in het liedje Woman Down letterlijk zingt: "I'm just another woman..."
En dan was het tijd voor het akoestische gedeelte, waarin elke muzikant vooraan het podium op een krukje zit. Probeer op zo'n krukje maar eens stil te zitten op Shugar Shack denk ik dan. Can't Let Go en House of Sin sloten dit stukje af en er werd al afscheid genomen. Maar uiteraard kwam ze terug voor een encore. Die bestond deze keer uit twee nummers uit de Tribute to Led Zeppelin plaat. Een zinderend No Quarter en geweldig rockend Whole Lotta Love waarbij iedereen (eindelijk) uit de stoelen veerde.
Ik hoop dat Beth Hart ons de volgende jaren nog veel fantastische muziek zal schenken en ook nog heel vaak door de lage landjes trekt. Voor dit jaar was het dat zowat denk ik. Dank voor jullie aandacht en tot de volgende keer.
BETH HART
woensdag 23 november 2022, Cirque Royale (Brussel, BE) | tekst + foto's: Jan Guisset
Met dank aan: Greenhouse Talent