De mensen die verantwoordelijk zijn voor de programmering in Willemeen hadden ervoor gezorgd dat er afgelopen vrijdag zowaar sprake was van een minifestival. Een metalcore-festival om precies te zijn. Maar liefst vijf bands uit dat genre maakten hun opwachting, met bovenaan de affiche Nederlands eigen For I Am King en als headliner de Amerikanen van Attila.
Het enige probleem met een festivalletje als dit op de dag zoals deze – namelijk een normale vrijdag waarop Jan en alleman gewoon moet werken – is dat de begintijd vaak niet te halen is. Zo ook vandaag. De zaal gaat om 18.00 uur open en het Italiaanse Stain the Canvas begint om 18.30 uur. Ik red dat echter niet. Ik kom om 19.00 uur binnen rennen.
Ghost Iris
Ghost Iris © Jessica Santiago Lopez
Voor mij wordt het spits afgebeten door Ghost Iris uit Denemarken. Vier onschuldig en olijk ogende jonge mannen die een en ander blijkbaar moeten compenseren met geweld en agressie gezien het feit dat twee van de vier mannen sinistere maskers dragen en de zanger is uitgedost in een soort kogelvrij vest en regelmatig vervaarlijk met een honkbalknuppel op de grond slaat. Muzikaal gezien springen ze er niet uit. Het zou aan de afstelling van het geluid kunnen liggen, maar hoe goed zanger Gün ook zijn best doet, het valt een beetje tegen. Zijn cleane zang lijkt wel beter te zijn, maar is dan weer erg moeilijk te verstaan.
Het is de eerste dag van de tour die een deel van de bands in een maand tijd naar maar liefst 28 Europese steden brengt. Een deel, want besloten is om regionaal te wisselen van supporting act. In Nederland en België is dat For I Am King, maar daarover straks meer. Voor nu is het feit dat de tour vandaag aftrapt in Arnhem er misschien een reden voor dat Gün van Ghost Iris niet geweldig klinkt.
Dropout Kings
Dropout Kings © Jessica Santiago Lopez
Dropout Kings is een Amerikaanse nu metalband. Hoewel zo officieel uit zes personen bestaan, is er vanavond sprake van een line-up van twee bandleden minder. Één van de twee gitaristen en de bassist zijn blijkbaar thuis gebleven. De muziek lijdt er niet onder, want die wordt prima opgevangen door de band die meedraait met Chucky op gitaar en Trevor op drums. Zij vormen de basis waarop rappers en hiphoppers Adam en Eddie hun lyrics spitten.
De band is tamelijk bekend bij het publiek. Dat blijkt wel uit de wijze waarop songs als Burn1 worden ontvangen en meegezongen. Je moet het de band trouwens nageven dat ze alleszins plezier uitstralen. Ze hebben er écht zin in….ik ben benieuwd hoe dat aan het eind van deze slopende maand zal zijn…
Dropout Kings zetten een optreden neer dat voor menigeen het échte begin van deze avond is. Met afsluiter GlitchGang maken ze de weg vrij voor de voorlaatste act van vanavond.
For I Am King
For I Am King © Jessica Santiago Lopez
Origineel was het de bedoeling dat Our Hollow Our Home en Traitors voor Attila zouden openen, deze tour. Beide bands haakten echter af. Besloten werd om Traitors te vervangen door Dropout Kings, maar de semi-headliner van het affiche wordt per regio afgewisseld. In Nederland en België is het de eer aan For I Am King om plek van OHOH in te vullen.
Beter had er niet gekozen kunnen worden. Alma, Koen, Jurgen en Ivo – Wouter is er helaas nog niet bij – zijn publiekstrekkers. Een deel van de bezoekers van vanavond komt inderdaad voor hen. En zij worden niet teleurgesteld.
Afgetrapt wordt met Avarice en Liars. Direct zit de sfeer erin en volgt de ene moshpit op de andere circlepit. Een week of vijf à zes geleden is het laatste album van FIAK uitgekomen, Crown. In de set van vanavond is dit album, tot groot genoegen van het publiek, bovengemiddeld vertegenwoordigd.
Attila
Attila © Jessica Santiago Lopez
Nadat voor sommige mensen, als het optreden van For I Am King afgelopen is, de persoonlijke headliner als is geweest, moet de feitelijke hoofdact natuurlijk nog komen. Met behoorlijk wat toeters en bellen komen die het podium op. Oprichter en enige nog originele lid van de band, zanger Chris Fronzak ziet eruit alsof hij rechtstreeks uit de tourbus kom, met zijn trenchcoat nog aan en zijn zonnebril nog op.
Afgetrapt wordt met de grootste en bekendste hit van deze vijf Amerikanen: Middle Fingers Up. Noch het uiterlijk van Fronzak, noch het openingsnummer kunnen verbloemen dat deze band er enorm veel zin in heeft het publiek vanavond te geven waarvoor ze gekomen zijn. Het charisma en de stage presence van Fronzak zijn geweldig en dragen bij aan de sfeer in de zaal. Uit alles blijkt dat ze uitermate gelukkig zijn met het feit dat ze, na drie jaar afwezigheid, eindelijk weer terug zijn in Europa.
Met bekenden als Metalcore Manson, Party With The Devil en Three Six is er geen moment in het optreden dat de energie vermindert of de stemming inzakt. Ook het redelijk nieuwe Anxiety valt goed, maar uitsmijters Moshpit, Proving Grounds en toegift About That Life bewijzen onomstotelijk dat deze band net zoveel gemist is door het publiek als andersom.
