Om het er meteen maar in te gooien, wat een package! Het is vrijdag 26 januari als we afreizen naar Amsterdam voor een hele dikke line-up van headliner Architects met support van niemand minder dan Spiritbox en Loathe. Drie zwaargewichten binnen de metalcore/alternatieve/progressieve metal die elk apart prima zalen kunnen vullen, zo niet uitverkopen. Niet heel gek dus dat deze show in AFAS Live van te voren al strak uitverkocht is. Voor mij persoonlijk een show waar ik zeer naar uitkeek en vooral een goed begin van het nieuwe concertjaar. De rij voor opening is dan ook, ondanks de kou, al vroeg lang en gevuld met fans die de beste plek in de zaal hopen te bemachtigen.
Loathe
Snel na opening is het al tijd voor de opener van de avond Loathe. De uit Liverpool afkomstige band stond bij mij al langer op het lijstje om live te zien, nadat ze eerder shows gecanceld hadden of dat ik ze gewoonweg op Jera afgelopen jaar gemist had. Maar de verwachtingen weten ze waar te maken. Bij een eigen show zal het er bij Loathe ongetwijfeld harder aan toegaan, maar de band wist in AFAS Live een hele strakke set te spelen en het publiek goed mee te krijgen.
Overigens heel fijn ook dat het geluid vanaf het begin al goed geregeld was, wat zeker bij een band als Loathe de show alleen maar ten goede komt. Loathe weet de zware shoegaze, experimental, progressieve djent goed tot een unieke sound te blenden, die soepel overgaat van harde riffs naar een meer ingetogen sound, met de toffe vocals van Kadeem France die het geheel sterk afmaken. De set van 7 gespeelde nummers voelde kort aan en wat mij betreft had de show van Loathe wel iets langer mogen duren, dus hopelijk binnenkort snel weer!
Spiritbox Spiritbox is een band die ik daarentegen al meerdere keren live gezien heb, als o.a. opener voor After The Burial in Dynamo en als headliner in TivoliVredenburg. Als je een band al meerdere keren gezien hebt is er altijd kans dat een volgende show minder bijzonder aanvoelt, maar bij Spiritbox is het tegenovergestelde waar.
Waar de band tijdens vorige shows altijd wel strak wist te spelen, kon de performance soms nog wat statisch aan voelen. Inmiddels heeft Spiritbox wereldwijd flink wat getourd en in Amsterdam liet de band zien hier zeer in gegroeid te zijn. Op het podium gebeurt er veel, de band speelt lekker en vooral Courtney leek zich helemaal thuis te voelen. De vocals zijn ijzersterk er is interactie met het publiek, inclusief een shout out naar een aantal fans die al meerdere shows op de frontrow te zien zijn. Courtney weet ze zelfs bij naam te noemen. Voor fans natuurlijk altijd tof om die waardering terug te krijgen. De set van Spiritbox ging dan ook hard, ze kregen het publiek mee, er werd flink geheadbanged en er ontstonden meerdere moshpits.
Spiritbox is op muzikaal gebied behoorlijk geëvolueerd en heeft een sterke eigen sound weten te ontwikkelen. Dat dit op het podium ook goed naar voren komt, blijkt met nieuwe nummers zoals Cellar Door, Jaded en The Void, die live heel goed tot hun recht kwamen. Hoogtepuntje tijdens de set voor alle Architects en Spiritbox fans was tijdens Yellowjacket, waarbij Sam Carter Spiritbox op het podium vergezelde voor zijn vocalduties!
Architects
Dat Architects inmiddels makkelijk als headliner door kan, heeft de band al meerdere keren bewezen, zoals vorig jaar op festivals tijdens bijvoorbeeld Headbangers Parade. In de AFAS weten ze dit opnieuw te bevestigen met een hele dikke show, waarbij alles klopt. De stage setup heeft een upgrade gehad en bestaat dit keer nog steeds uit videoschermen, maar er zijn een aantal tredes en trappen (“at least I’m getting my steps” volgens Sam Carter) aan het podium toegevoegd, waar de bandleden regelmatig gebruik van maken. Ook is drummer Dan Searle dankzij deze constructie de hele show heel goed te zien.
Architects knalde er goed in met Seeing Red, de nieuwste track die meteen voor een sterke opening zorgde. Wat volgde was een fijne set, waarbij de nadruk op nummers van For Those That Wish To Exist lag, aangevuld met tracks van albums zoals Holy Hell, All Our Gods Have Abandoned Us en the classic symptoms of a broken spirit. Zo kregen we o.a. deep fake, Hereafter, Gravedigger, Royal Beggars, Meteor en a new moral low ground voorgeschoteld.
Deathwish wordt tijdens deze tour weer sinds 2019 voor het eerst gespeeld en het publiek reageerde hier dan ook enthousiast op door vooral hard mee te zingen. In de zaal werd er dan ook de hele set door flink gemoshed, gecrowdsurfed, meegezongen en vooral genoten. Doomsday blijft live altijd wel een vooral emotioneel hoogtepunt en een leuk detail tijdens Dead Butterflies was de confetti in de vorm van vlinders. These Colors Don’t Run (2012) is de oudste track die vandaag gespeeld wordt en om een grote circle pit hoeft Sam tijdens when we were young niet lang te vragen, die is tot verbazing van de band zo ontstaan.
Architects speelde strak en Sam was zeer goed bij stem en had er zin in. Als shout out naar Amsterdam en naar Nederland verscheen hij tijdens de set met zowel een Ajax shirt, als met één van het Nederlandse elftal. Wat ook nog best genoemd mag worden is de shout out naar het label Epitaph. Volgens Sam is het team deze avond in de zaal en zijn ze in de moeilijke tijden in de carrière van de band na het verlies van gitarist Tom Searle zeer supportive geweest. Mooi om te horen.
Met Nihilist en Animals komt de show tot zijn einde en is het in Amsterdam vooral genieten geweest van zowel Architects, als ook zeker van Spiritbox en Loathe! Vrijdag 26 januari (AFAS Live, Amsterdam) | Tekst: Jessica Santiago Lopez