Humor als rode draad tijdens twee optredens die niet méér van elkaar konden verschillen. Waar de innemende, gespeeld (?) verlegen Tomberlin helemaal alleen op het podium haar intieme folknummers zichzelf begeleidend op gitaar bracht, ging Angel Olsen er met een zeskoppige band bij momenten erg stevig tegenaan. Een net niet uitverkochte zaal ging helemaal plat voor beide performances.
Tomberlin
Geen flauw idee wie deze Sarah Beth Tomberlin was. Toen ik een lieflijke jongedame, gewapend met enkel een akoestische gitaar, het podium zag opwandelen, vreesde ik het ergste: niet een zoveelste frêle engeltje met een falset stemmetje en tedere folk ballads please. Ik kon wel een zucht van opluchting slaken toen ze de eerste tonen liet horen en er toch een warme stem de zaal in zweefde. Natuurlijk zijn er die kopstemmomenten, maar deze keer stoorden me die totaal niet. Tomberlin is weldegelijk haar familienaam en geen ode aan Berlijn - of Tom - en zo brak de dochter van een pastoor uit Florida, die via Illinois en Kentucky in Los Angeles terecht kwam, al snel het ijs. Liedje nummer drie, Wasted, ging over verliefd zijn op een alcoholieker: "Het is niets geworden, behalve dan dat ik er dit nummer aan over gehouden heb." Volgt "Nog een liedje, gek hé?" en zo krijgt ze op haar innemende manier de zaal helemaal op haar hand. Dat er ook serieus wat kracht uit haar strot kan komen, laat ze tijdens Stoned ("Heeft niets met wiet roken te maken hoor!") horen. En zo cruisen we al luisterend en lachend doorheen haar optreden.
Angel Olsen
Ik kan jullie verzekeren dat ik tijdens deze set regelmatig de wenkbrauwen heb gefronst en heen en weer geslingerd werd tussen afkeer en adoratie. Nu ja, 'afkeer' is een veel te sterke/negatieve omschrijving. Ik verduidelijk. Eigenlijk ken ik enkel haar laatste album Big Time, dat baadt in een zalige, over het algemeen relaxe americana sfeer. Ik leunde dus achterover in mijn zeteltje, klaar om te genieten van zachte klanken, oordoppen compleet overbodig. Het optreden ging ook zo van start met Dream Thing: ondanks een bezetting met viool, cello, keys, twee elektrische gitaren, bas en drums was dit meteen een hemelse binnenkomer die van bij de eerste noot ook die prachtige stem van Olsen in de verf zette. Jawel, naar het einde van de song vond ik alles nogal luid, maar dat zou de soundman wel bijsturen ... dacht ik. Van hetzelfde bij het bloedmooie titelnummer van haar laatste album: het begint vrij rustig tot de volledige band inzet en er, wat mij betreft, net iets te veel power van het podium spat. Ghost On krijgt zelfs een zeer metaalachtig geluid wanneer zowel Olsen haar gitarist de six strings laten duelleren en ik spijt krijg dat ik die oordoppen toch niet bij me heb. Tijd voor humor: Angel maakt wat gekke geluidjes en geeft aan dat ze haar eigenlijk geen microfoon mogen geven, maar ze zal proberen het bij zingen te houden. Tevergeefs, want na zowat elk nummer moet er blijkbaar een babbel, grapje of 'doen alsof' af. Het oudere Shut Up and Kiss Me wordt zo aangekondigd als een nieuw nummer, waarbij de muzikanten schijnbaar overleggen in welke key ze dat nu juist moeten spelen (in 'g', zoals 'g-spot' dus). Het gaat trouwens erg hard en schel vanaf dan, maar dit blijken dan ook eerder haar indierocknummers waar ik helemaal niet vertrouwd mee ben.
Ik kan dan een stuk meer genieten van het dreigende Lark, waarbij potige momenten afgewisseld worden met pakkende strijker passages. Héél heftig! Een beetje eenzelfde stramien wordt aangehouden tijdens All Mirrors, t.t.z. heel mooie strijkers en Olsen die plaats neemt achter de keys. Wat me ertoe leidt even aan te kaarten dat haar keyboard speelster prachtige backings en tweede stem verzorgt!
Na een dik en al bij al immens potig halfuur is het dan tijd om gas terug te nemen en de ingetogen toer op te gaan. Sister zet die trend op adembenemende wijze in. Met vijf vrouwen op het podium kan het natuurlijk niet anders dat er nog steeds regelmatig gekwetterd wordt, soms gewoon onder elkaar, maar ook om de verjaardag van haar celliste aan te kondigen. Even een aanzet op de keyboard en de fans zingen spontaan Happy Birthday. Het sluitstuk met All The Good Times en Chance (een beetje de jaren zestig musical sfeer om helemaal te ontspannen) is opnieuw bovenaards mooi met subtiel gitaarwerk, zachte drums en een subliem ingekleed door viool en cello. Zo krijg ik dan toch, na een voor mij iets te hard en luid middenstuk, de meer sfeervolle en ingetogen Angel Olsen waar ik voor gekomen ben.
Kers op de taart is een heerlijke versie van Without You, meegezongen door de talrijk aanwezige kelen in de zaal. Zo kan ik dan toch geheel voldaan de trein op richting mijn warm bedje.
zaterdag 15 oktober 2022, Het Depot Leuven, BE) | Tekst: John Van de Mergel, Foto's: Kitty van de Waart