Het was al weer een maand geleden dat ik nog eens in de 013 was geweest, hoog tijd dus om hier verandering in te brengen! Gelukkig had ik de co-headline tour van Amorphis en Eluveitie nog op de planning staan. Een avond gevuld met vier boze mannen en een vrouw met een engelenstem. Wat een feestje was het weer!
Om de avond te openen kregen we Nailed To Obscurity voorgeschoteld, dit is ondertussen al minstens de derde keer dat ik hen aan het werk zie als voorprogramma, Naar goede gewoonte kregen we van hen een set vol emotie, met oudere nummers, maar ook hun nieuwste single. Ondanks dat de zaal nog vrij leeg was op dit moment en er nog niet al te veel beweging te bespeuren was, gaf deze band toch het beste van zichzelf.
Nailed To Obscurity © Lorena Aal
Hierna was het de beurt aan een van mijn favoriete bands: Dark Tranquillity. Frontman Mikael Stanne is volgens mij echt de meest wholesome man die ooit op een podium gestaan heeft. Je ziet gewoon aan hem hoe graag hij dit doet, hoeveel waarde hij hecht aan die connectie met het publiek en hoe hard hij ervan geniet om hun muziek te delen met de wereld. Hij heeft dan ook verschillende keren gezegd dat 013 zijn favoriete zaal is en dat hij daar ook al vaak zelf in het publiek gestaan heeft. Ik weet niet in hoeverre dit allemaal waar is, maar ik moet hier wel bij vermelden dat ik hem dit nog in geen enkele andere venue heb horen zeggen. Hun set was weer bangelijk, as usual. Prachtige visuals op de achtergrond, sterke vocals, riffs en melodieën die door merg een been gaan. Buiten de nieuwere nummers van Atoma en Moment, werden er ook enkele hele oude tracks gespeeld zoals Cathode Ray Sunshine en Hours Passed in Exile. De longterm fans in de zaal werden hier dus niet aan hun lot over gelaten.
Dark Tranquillity © Lorena Aal
Na de set van DT was het de beurt aan de eerste headliner: Eluveitie. Met niet minder dan negen bandleden kwamen ze het podium op, om zich dan elk naar hun eigen, vaste plek te begeven. Dit grote aantal bandleden heeft zo zijn voor- en nadelen. Je krijgt namelijk een aantal unieke instrumenten voorgeschoteld die voor een heel eigen klank zorgen, maar anderzijds waren de bewegingsmogelijkheden op het podium dus duidelijk beperkt. In het publiek heb ik enkele moshpitjes gespot. Ook een aantal crowdsurfers, maar die hadden minder geluk. De zaal was niet bepaald uitverkocht en ik heb dus wel meerdere keren iemand los het publiek in zien vallen, omdat er simpelweg niet genoeg mensen waren om hen naar voren te begeleiden. Ook deze Zwitserse band bracht voornamelijk nieuwere tracks, waaronder ook de allernieuwste Exile Of The Gods en Aidus. Wat klonken die (en voornamelijk die laatste) ongelooflijk vet live! Ik was ook blij om te merken dat de band een pak beter klonk dat de enige andere keer dat ik hen live aan het werk zag op Graspop 2019. Toen vond ik de performance eerlijk gezegd wat tegenvallen en niet altijd even zuiver klinken, waardoor ik niet goed wist wat ik moest verwachten op deze avond in de 013, maar eerlijk... het klonk GE-WEL-DIG! De stem van Fabienne is gewoonweg prachtig.
Aangezien het een co-headline tour was, was ik niet helemaal zeker welke band het hele “afgaan, wachten op chants uit het publiek en terug opkomen”-gedoe zou gaan uitvoeren. In dit geval was het dus Eluveitie. Met drie encores kwamen zij het podium opnieuw op om dan uiteindelijk hun set af te sluiten met het alom bekende Inis Mona. Het was dan ook voornamelijk op dat moment dat echt de hele zaal ontplofte en de energie zelfs tot achteraan de trapjes kwam. Heel vette show van deze mannen en vrouwen, ik kijk er naar uit om hen volgend jaar nog eens te aanschouwen op GMM!
Eluveitie © Lorena Aal
De avond afsluiten was de job van Amorphis. Ik moet je eerlijk zeggen, voor GMM 2022 had ik nooit gedacht dat ik fan zou zijn van deze band. Ik kende geen nummers van hen, maar wist om de een of andere reden wel dat de frontman een vrij lage stem had (iets waar ik over het algemeen niet wild van word). But DAMN, had ik het effe mis! Ik weet niet wat het is met de stem van Tomi Joutsen, maar ik vind hem bangelijk! Het is zo laag, zo zwaar, zou absoluut niets voor mij moeten zijn, maar ik kan hier naar blijven luisteren. Hun set wist mij zowel afgelopen zomer, als deze avond omver te blazen. Ik wou dan ook niets liever dan naar huis gaan met een Amorphis patch, maar helaas hadden ze die niet bij. Hun show bestond voornamelijk uit nummers van hun laatste album, Halo. Goed voor mij, want dat album kende ik het beste. Verder was dit ook echt een ongelooflijk vette live performance. Het is absurd hoe weinig verschil er te merken is tussen de live vocals en die op het album. Zelfs wanneer de elektriciteit het even begaf, bleef de band doorgaan alsof er niets aan de hand was en lieten ze zich niet van hun stuk brengen. Ook het energieniveau in de zaal lag hier nog een pak hoger dan bij de vorige bands. Op de nieuwe nummers na kon uiteraard ook House of Sleep niet ontbreken. Met deze track kwam de avond op zijn einde.
Amorphis © Lorena Aal
Jawadde, wat een vette shows! Ondanks het feit dat mijn energieniveau die avond sub-zero was en ik moeite had om vijf uur lang om mijn benen te staan, ben ik enorm blij dat ik hier bij heb kunnen zijn en heb ik er toch enorm hard van kunnen genieten. Meer van dat please!
Zondag 27 november 2022, 013 (Tilburg, NL) | Foto's: Lorena Aal, Tekst: Ilke Clissen