Je wordt omvergeblazen, krijgt meerdere slagen in het gezicht, voelt het snijden op zoveel plaatsen, om daarna voorzichtig geheeld te worden door een pleister van puurheid en harde eerlijkheid.
Als je me twee jaar geleden had gevraagd om iets neer te schrijven over Amenra, dan zou ik je waarschijnlijk heel vreemd aangekeken hebben. Twee jaar geleden was die naam me zo goed als ongekend. Een vaag begrip dat ik misschien al eens had horen vallen, maar over het wie of wat wist ik eigenlijk niets. Vandaag is dit compleet anders. Met reeds tien geziene liveshows op de teller kan ik wel zeggen dat het vijftal van Amenra me hard heeft weten te raken. Ik kan er maar niet genoeg van krijgen.
Toen enkele maanden geleden werd aangekondigd dat ze op 14 december een zaalshow zouden spelen in De Kreun in Kortrijk, twijfelde ik geen seconde. Een thuismatch. Een show die binnen enkele uren volledig was uitverkocht. Toen kort daarna werd aangekondigd dat ze op 15 december een extra show zouden spelen was ik nog meer in m’n nopjes. Twee dagen op rij Amenra. Ik kon letterlijk m’n geluk niet op. Het aftellen kon beginnen. Zes maanden geleden zag ik hen voor het laatst in de Handelsbeurs in Gent. Zes maanden geleden… Veel te lang dus. Hoog tijd om nog eens neergeslagen te worden door die keiharde nummers die Amenra in de loop der jaren heeft gemaakt.
Deze week was het dan eindelijk zover. Die twee bewuste liveshows waar ik zo hard naar had uitgekeken.
De Kreun in Kortrijk. Een zaal waar ik nog nooit eerder was geweest. Een concertzaal die eerder aan de kleine kant is, wat er voor zorgde dat het gebeuren wat intiem aanvoelde. Ideaal! Ruim op tijd nog voor de deuren open gingen, stond er toch al een behoorlijke rij wachtenden voor ons, waardoor we beslisten om de dag nadien nóg vroeger te gaan. (En ja hoor, donderdag stonden we als eerste in de rij. De 40 minuten buiten wachten in vriestemperatuur namen we er maar al te graag bij. Nog aangenamer was het toen om 19u30 de deuren open gingen en we ons konden opwarmen alvorens de show begon.)
Voor dit verslag mocht ik gebruik maken van de foto's van Karl Vandewoestijne die er aanwezig was voor Musiczine. Mijn dank is groot.
Twee avonden op rij werd de fantastische support act verzorgd door Predatory Void, een nieuwe band met leden van Amenra, Cross Bringer, Carnation en Cobra The Impaler.
Aangezien de release van hun debuutalbum gepland staat in mei 2023, had ik totaal geen idee waaraan me te verwachten of hoe dit vijftal zou klinken. Op het podium; Lennart en Thijs als gitaristen, Tim als bassist, Vincent als drummer en Lina als vocaliste. Wie me kent weet dat ik wel eens durf afhaken als een vrouw zingt in een metalband. Ik kan niet precies uitleggen waarom of hoe dat komt, maar vaak voel ik het gewoon niet en lijkt dat voor mij een geforceerd gedoe. Maar ik was benieuwd hoe dit jonge (maar toch ervaren) geweld zou klinken. Ik werd compleet omvergeblazen. Laat je vooral niet misleiden door Lina met haar poeslief voorkomen. Deze dame weet van aanpakken. Het stemgeluid dat ze weet te produceren is formidabel. Met de afwisseling van screams en clean vocals wist ze me volledig in te pakken. De bijbehorende lichtshow maakte de set compleet. Hoe muziek, vocals en licht samen vielen; je voelde dat het plaatje klopte.
Predatory Void speelde een set van een 35-tal minuten. Een set die voor mij gerust wat langer mocht duren. Ik kan zeggen dat ik alvast uitkijk naar de release van hun album en dat dit een band is die ik zeker en vast verder zal opvolgen. Meer van dat!
Om iets na negen konden we ons dan eindelijk laven aan de meeslepende set van Amenra. Twee dagen op rij een evenwichtige mix van oud werk aangevuld met recentere nummers uit hun jongste album ‘De Doorn’. Geen opsomming van nummers in deze review. Deze keer deel ik maar al te graag mijn gevoel.
Opvallend, voor beide dagen werd er gekozen voor een verschillende set met nummers uit Mass III, IIII, VI en De Doorn. Het is moeilijk om niet in herhaling te vallen wanneer het gaat over een liveshow van Amenra. Bij de keel gegrepen, door merg en been, vlijmscherp, intens... zijn allemaal kenmerken die elke show opnieuw ervaren worden. Toch is elke show van hen ook zo uniek op z’n eigen manier. Na tien shows van Amenra gezien te hebben kan ik zeggen dat ze me nog nooit hebben teleurgesteld. Nog nooit heb ik het gevoel gehad van “Dit vond ik nu een minder concert.” Neen; vanop de festivalweide van Alcatraz tot op hun intieme try out in Muziekclub 4AD; elke keer opnieuw wisten ze me te raken met emoties allerhande die amper te beschrijven vallen. Van tranen van pijn doorheen het diepste dal tot een uplifting gevoel van gelukzaligheid. Amenra weet dat zonder problemen te verwezenlijken in elke set.
Een band die jong en oud samenbrengt. Een moment waarbij samenhorigheid centraal staat. Een show die zoveel meer is dan enkel een concert gebeuren. Keer op keer zit je verweven in een ritueel, waar iedereen in z’n eigen ‘zone’ zit. Iets wat geldt voor zowel de bandleden als het publiek. Colin die steevast met z’n rug naar het publiek gekeerd blijft. Of het nu staand is of geknield.
Muziek die iedereen op z’n eigen manier beleeft. De één al wat intenser dan de ander. Maar één iets is zeker, een show van Amenra laat je niet onberoerd. Je wordt omvergeblazen, krijgt meerdere slagen in het gezicht, voelt het snijden op zoveel plaatsen, om daarna voorzichtig geheeld te worden door een pleister van puurheid en harde eerlijkheid.
Het geheel werd helemaal compleet met de geprojecteerde visuals. Uiteraard alles in zwart/wit. Een visualizer van doornen, de videoclip van A Solitairy Reign,... Het zorgde ervoor dat er nóg meer kracht in de set zat. Dat extra beetje power die eigenlijk niet nodig was, maar we toch voorgeschoteld kregen om zo de verkregen emoties nóg meer te versterken.
Dat ik opnieuw enorm onder de indruk was is een understatement. Compleet leeg maar tegelijk ook opgeladen. Het contrast kan niet groter zijn. Toch is dat het gevoel dat ik na elke show van Amenra ervaar. Ietwat verdwaasd, niet goed wetende wat me precies is overkomen. Hart en ziel die zomaar even een reset hebben gekregen. In duizend brokken zijn geslagen en opnieuw gelijmd. En terwijl ik met die waas in m’n hoofd terug huiswaarts keerde, was ik al hardop aan het dromen over hun akoestische show volgende maand.
woensdag 14 december & donderdag 15 december 2022, De Kreun (Kortrijk) |
Foto's: Karl Vandewoestijne Tekst: July Bara