Dat ik hier niet op was voorbereid. Het schrijven van een recensie. Waarvoor dank. Met nog maar een luttel aantal concerten op de teller, grijp ik deze uitdaging graag met beide handen.
Het geluk, dit (proef)stukje te mogen schrijven over een show van een band die me heel diep raakt.
Fatum Nos Iunget. Het lot verbindt ons. Lotgenoten.
Geen twijfel mogelijk. Dit schreeuwt maar één iets: AMENRA!
Wanneer Colin H. van Eeckhout geknield gaat zitten, is de spanning haast voelbaar.
Met z’n rug naar het publiek gericht, zoals we van hem gewoon zijn.
De klanken van twee tegen elkaar slaande metalen buizen. Hard. Krachtig. Weergalmend.
Na het eerdere ingetogen, akoestische ochtendgloren concert in OLT Rivierenhof een paar weken terug, wordt nu onmiddellijk duidelijk gemaakt dat ze zouden knallen.
De eerste noten van Boden worden gespeeld en ik weet meteen “Dit heb ik zo hard gemist!” Het nummer gaat over in Razoreater, en jawel, de toon voor deze avond is gezet.
Na Plus Près De Toi, grijpt de band deze avond voor het eerst naar een nummer uit hun jongste album De Doorn. Met z’n Nederlandse tekst, komt Voor Immer bij menig man hard binnen. Dat is ook te merken wanneer ik een blik werp in het publiek en veel gesloten ogen rond me zie.
Al ruim twee decennia lang, weet Amenra mensen te raken met hun ruige gitaren en snijdende lyrics. Generatie overstijgend. Hoopgevend, wat deze avond zo intens te voelen is bij nummers als Voor Immer en De Evenmens (We Zijn Even Mens).
Tussen de nummers door. Stilte. Ten gepaste tijde een ingetogen applaus. Een enkeling achterin die iets roept hoort er uiteraard bij. Maar het respect voor deze band is overduidelijk bij iedereen hier aanwezig.
Lennart Bossu vangt terug aan met spelen. Een fractie van een seconde. Meer is er niet nodig om het publiek opnieuw te laten applaudisseren. A Solitary Reign, misschien wel gezien als dé song van hun album Mass VI. Puur emoties. Bij de band. Bij het publiek. Het blijft aandoenlijk om dit te mogen aanschouwen.
Er werd afgesloten met Silver Needle, Golden Nail. Voor de laatste keer vanavond knallen, om daarna in alle stilte van het podium te verdwijnen.
Mensen zeggen wel eens “een show van Amenra; dat is een muur waar je keihard met je gezicht tegen botst.” Ik zie het graag anders; zonder uitnodiging of verdere woorden word je meegenomen op een nog onbekende rollercoaster. Een oncontroleerbare rit doorheen allerhande emoties die leiden tot een moment van catharsis.
Ze grijpen naar de keel, kruipen onder je vel, om je dan wat verweesd doch euforisch achter te laten.
Dat hebben ze hier vanavond op Leffingeleuren nogmaals bewezen.
Altijd en overal.
Het lot dat ons verbindt.
Een memorabele avond in Leffinge.
zondag 12 september, Op En Tent (Leffingeleuren, Leffinge) | Foto's: John Van de Mergel, Tekst: July Bara