Kippenvel, veel tranen, een tikkeltje magie en bakken spijt dat ik geen ticket kocht voor de tweede set die later die avond zou plaatsvinden.
Dit jaar viert het Museum voor Schone Kunsten in Gent haar 225-jarig bestaan. Daarmee is het MSK het oudste museum in ons land. Om dat te vieren worden een reeks tentoonstellingen en concerten georganiseerd. Een van die concerten was een akoestische set van Belgisch geweld Amenra vorige week donderdag.
Wie mij al even volgt of ietwat kent weet dat Amenra toch wel één van m’n favoriete bands is. Vorige maand kon ik hen nog aan het werk zien in Kortrijk, waar ze de Kreun half gebroken achterlieten na twee avonden Amenra op hun hardst. Vorige week bracht me naar Gent voor een show die stukken rustiger en intiemer was. De laatste keer dat ik een akoestische show van hen bijwoonde was in OLT Rivierenhof waar ze me in de gietende regen compleet betoverden met hun ochtendglorenconcert.
Een show van Amenra is keer op keer een beleving. Dat geldt ook voor de akoestische sets die steeds zo broos en breekbaar zijn. Dat was deze keer niet anders.
De band speelde donderdag twee sets en ik had het geluk om één van die concerten te mogen bijwonen in een toch wel erg speciale en intieme setting. Geen gedrum om vooraan te kunnen staan, maar een rustig en sereen binnenkomen in het museum en de tijd nemen om de verschillende museumhallen te doorkruisen richting de Lambeaux-zaal. Onder de monumentale sculptuur 'De menselijke driften' stond de opstelling zoals we ze kennen. Zes stoelen in een cirkel geplaatst. In het midden van de zaal, tussen de beeldhouwwerken lagen zitkussens. De glazen koepel boven ons hoofd maakte het plaatje af.
Wanneer Lennart en Colin in stilte binnenkwamen en plaatsnamen werd het muisstil in de zaal. Je kon er haast een speld horen vallen. De eerste noten van Het Dorp weerklonken en ik kon toen al zeggen dat het terug een magische avond zou worden. Na de twee covers van Zjef Vanuytsel vervoegde de rest van de band zich bij Colin en Lennart. Zonder woorden volgden nummers elkaar op.
De eerste tranen bij Plus Près De Toi (Les Lieux Solitaires) en Razoreater. Ik had gehoopt het droog te houden, maar daar ben ik grandioos in gefaald. Het effect dat deze muziek op me heeft kan ik nog steeds niet beschrijven, hoe hard ik ook naar woorden zoek. Alsof ik moeilijker kan ademen, de krop in de keel krijg. En ook al dwing ik mezelf niet te huilen, op een bepaald moment breekt er iets in me en kan ik m’n tranen niet meer bedwingen. Adembenemend mooi. De combinatie van die herkenbare zachte noten en de stem van Colin die zoveel emotie prijsgeeft. Een mening die anderen met me delen.
Tussen de nummers door; geen geluid. Misschien hier en daar een verdwaald kuchje, maar iedereen aanwezig kon de intimiteit en sereniteit voelen. Geen applaus tussendoor, geen geroep of gejoel. Enkel maar het geduldig afwachten tot een volgend nummer zou beginnen. De set is een mooie mengeling geworden van eigen nummers en covers. Ideaal voor een akoestische set.
Na m'n laatste tranen bij The Longest Night stond een deel van de band op en verliet in stilte de zaal. Alleen Colin en Lennart bleven opnieuw over toen we nog konden genieten van twee covers van Townes Van Zandt. Na afloop werd Amenra beloond met een oorverdovend applaus dat weergalmde doorheen de hele zaal.
Kippenvel, veel tranen, een tikkeltje magie en bakken spijt dat ik geen ticket kocht voor de tweede set die later die avond zou plaatsvinden.
donderdag 5 januari 2023, MSK (Gent) | Foto's: Martin Corlazzoli Tekst: July Bara