Wel, dit was nu eens echt een avond waar ik enorm hard naar heb uitgekeken en waar ik ook heel hard van heb genoten. Vier bands, vier keer een stevige dosis powervrouwen en vier maal ambiance, meer moet dat niet zijn.
Bleek dat ik daar ook niet alleen in was, want de rij die hier stond aan te schuiven voor de deuren open gingen is iets wat ik nog nooit heb meegemaakt bij Trix. Tot op de parking van de Gamma ging die rij door, maar gelukkig ging het wel goed vooruit om dan uiteindelijk binnen te geraken. Na een ook nog eens ellendig lange rij aan de jetonautomaat (die naar goede gewoonte niet optimaal werkte), was ik maar net op tijd in de zaal om een goed plekje te bemachtigen voor Ad Infinitum. Helaas had onze fotograaf minder geluk, door een stevige dosis Belgische verkeerspech heeft hij beide voorprogramma's gemist.
Ad Infinitum was de enige band van de avond die ik nog niet eerder live had gezien. Eigenlijk was het ook de enige band die ik dit jaar nog niet gezien had. Melissa had ik wel al eens zien performen als gastzangeres bij Warkings, maar deze band kon ik hier voor de allereerste keer aanschouwen. Ze stelden mij dan ook absoluut niet teleur en werden door de rest van de zaal warm onthaald met de nodige horns in the air. Ondertussen werden er nog beelden gemaakt voor de videoclip van een nummer dat nog niet werd uitgebracht, altijd leuk wanneer het publiek hierbij betrokken wordt. Hoogtepunt voor mij persoonlijk was dat hun set werd afgesloten met mijn favoriete nummer van de band: Animals.
Bij Butcher Babies vraag ik me nog steeds af hoe zij in godsnaam bij deze tour beland zijn. Ja, het zijn hier ook twee powervrouwen, maar verder hebben zij toch zeer weinig gemeen met de andere bands. Niet dat ik dit erg vond, de sfeer zat er meteen goed in en hier had ik nog meer dan genoeg ruimte om volop te kunnen headbangen en meebrullen met zaken als "can't stop moving!" en "six six six seven, all the girls go to heaven!". Het verbaasde mij ook wel dat er bij de vraag "who's new to the Butcher Babies?" slechts enkele handen de lucht in gingen. Misschien vond de rest van het publiek dit dan toch niet zo'n vreemde combo? Ofwel had iedereen net zo'n bizarre clusterfuk muzieksmaak als ik.
Na deze stevige show met de enige moshpit van de avond, was het tijd voor de eerste headliner; Beyond The Black. Zij zetten hun set meteen in met een knaller van Is There Anobody Out There. Die stem van Jennifer is echt waanzinnig goed en dat liet ze hier ook nog maar eens horen. Verdere hoogtepuntjes van hun set waren: Reincarnation, When Angels Fall en afsluiter Halleluja. Met een decor dat midden in hun set ook nog eens van achtergrond veranderde was hun show helemaal compleet. Ergens had ik gehoopt om, net zoals op Graspop, wat vuur (of toch op zen minst sparkles) te zien, maar helaas. Dat is zowat het enige wat nog ontbrak voor mij. De sfeer zat ook hier wel weer helemaal goed, zowel op het podium als in het publiek was heel veel energie terug te vinden in deze uitverkochte Trix.
Setlist
Is There Anybody Out There?
Lost in Forever
Songs of Love and Death
Reincarnation
Human
Dancing in the Dark
Heart of the Hurricane
Winter Is Coming
Heaven in Hell
Scream for Me
When Angels Fall
In the Shadows
Shine and Shade
Hallelujah
Beyond The Black © Pieter Bouckhout
Amaranthe was als tweede headliner ook ineens de afsluiter van de avond. Met vocals die door merg en been gaan stelt deze band nooit teleur. Al had ik in het begin weer het gevoel dat de drums, net zoals vorige week bij de Ultima Ratio tour, te luid stonden afgesteld en had ik eventjes schrik voor de rest van deze set. Gelukkig werd dit snel opgelost en klonk de rest van hun performance wel gewoon zoals het moest. Fun fact, dit was de vierde keer dat ik zanger Nils Molin aan het werk zag dit jaar. Ik zag hem twee keer met Dynazty (headline tour en Glam Slam fest) en nog een keer met Amaranthe op Alcatraz. Toch kan ik maar niet genoeg krijgen van zijn stem en dat zegt toch best wel veel. Al klonk Strong toch een beetje vreemd met hem in de plaats van Noora (Battlebeast).
Standaard magisch momentje bij een Amaranthe show is wanneer Amaranthine gespeeld wordt. Hun ode aan de fans die naar hun muziek luisteren, merch kopen en/of naar hun shows komen kijken. Gewoonweg een prachtige track die elke keer weer voor een kippenvel momentje zorgt. Met Drop Dead Cynical kwam de avond uiteindelijk aan zijn einde. Net zoals alle vorige bands maakte Amaranthe nog even tijd voor een fotootje met het publiek voor ze weer verdwenen. Ik heb hier samen met de rest van de zaal veel gezongen, gedanst, geheadbanged, gesprongen, kortom; heel hard genoten. Alles wat je nodig hebt om een leuke avond te hebben op een concert, is hier aan te pas gekomen.
Amaranthe © Pieter Bouckhout
Setlist
Fearless
Viral
Digital World
Hunger
Find Life
Make It Better
Strong
Helix
Maximize
Crystalline
Dynamite
The Nexus
Amaranthine
Call Out My Name
Archangel
That Song
Drop Dead Cynical
Elke band die hier deze avond heeft opgetreden heeft stuk voor stuk het beste van zichzelf gegeven en een geweldige show neergezet. Dit was een avond die me nog heel lang zal bijblijven. Het gaat dan ook moeilijk zijn om deze lineup te overtreffen, maar, spoiler allert... ik heb de komende weken nog een aantal geweldige shows op de planning staan die me misschien toch van gedachte kunnen veranderen. Al is dat voor een andere keer en ga ik nu eerst nog even nagenieten van deze bangelijke co-headline show.
zondag 9 oktober 2022, Trix (Antwerpen, BE) | Foto's: Pieter Bouckhout Tekst: Ilke Clissen