Voor mijn derde ATW concert waren de verwachtingen zéér hoog gespannen. Een band die nog geen enkel minder album heeft uitgebracht, een enorme variatie aan songs in de backcatalogue heeft steken, dit jaar onder de noemer Baker's Dozen al tien kleppers van nieuwe nummers heeft uitgebracht én leeft om de hort op te gaan, moet gewoonweg knallen. Maar deden ze dat ook?
Rich Ruth
Het was even schrikken toen ik meneer Ruth helemaal alleen het podium op zag komen en aan 'knopjes' zag prutsen. Ja, hij had een gitaar bij, maar die leek eerder als decoratie te dienen. Damn, we zouden een dik halfuur naar wat ambient genoedel moeten luisteren en beeldmatig zou er ook niet veel te rapen vallen. Ik had het echter mis en moest de stadsgenoot en vriend van ATW gewoon even de tijd geven op dreef te komen. De set bouwde rustig op naar een machtige climax. Boven de experimentele soundscapes drapeerde Ruth op gepaste momenten prachtig jazzy/psychedelisch gitaarwerk. Pink Floyd was nooit veraf. "Dit is mijn laatste nummer en er zou wel eens 'iets' kunnen gebeuren.", liet hij ons watertanden. Robby Staebler klom plots achter de drumkit en deed zijn ding tijdens wat ik denk dat Heavy and Earthbound was. Een eerste WOW-moment die avond en de rest van ATW was nog niet eens het podium op geklommen.
(nvdr: Ruth bracht op 12 augustus van dit jaar I Survived, It's Over uit)
All Them Witches
Enerzijds wilde ik zo lang mogelijk in de fotopit blijven om toch enkele ietwat degelijke shots te hebben, anderzijds wilde ik er zo snel mogelijk uit om maximaal van de sound te kunnen genieten en me onder te dompelen in hun wereld. De vier uit Nashville maken het fotografen nl. verre van makkelijk met hun zee van rood en blauw licht, gesteund door een dosis tegenlicht en natuurlijk geen spots op de muzikanten zelf. Then again, ze houden zelf niet van de 'klassieke' (soms overgesatureerde) concertfoto's, dus 'no problemo', die zouden ze dan ook niet krijgen.
Van Cleave or not Van Cleave
De keyboarder/violist die in 2018 uit de band stapte (en heel kortstondig vervangen werd door Jonathan Draper) was niet te horen op het magistrale Nothing as the Ideal en werd eigenlijk niet gemist. Zo sterk was het drietal op zich, zo machtig was hun geluid louter op basis van drums, bas, gitaar en zang. Ik vroeg me dan ook af wat het zou geven met Allan er terug bij. In alle eerlijkheid, het maakte eigenlijk niet zo'n groot verschil uit ... en toch ook weer wel. Traditiegetrouw brengen Staebler, McLeod en Parks al een erg zware, donkere en broeierige sound met hun drietjes. De keys vallen eigenlijk maar sporadisch op tijdens intros (meteen bij de openingstrack Saturnine & Iron Jaw), outtros en rustigere passages. Een sublieme meerwaarde zat echter in de momenten dat hij zijn viool ter hand nam, vooral dan bij The Children of Coyote Woman. Van Cleave nam de passages op slide van McLeod over en creëerde zo samen met Parks en magisch moment. Een twee rustpunt na Everest, toen enkel McLeod sfeer mocht brengen.
Groots van start to finish
Van bij de eerste tonen van de setopener, gevolgd door Enemy of My Enemy, When God Comes Back en Charles William (beide laatste van Lightning at the Door) domineerde de ritmesectie met een drive die het publiek bij het nekvel greep en niet meer los liet. De bezwerende stem van Parks predikte er los doorheen. Kers op de taart was elk moment dat Ben McLeod ruimte kreeg om een solo in te zetten en dat nooit op eenzelfde manier. Ook nooit te lang, wel steeds open, ruimte latend, van stevig rockend (de riffs vooral) over swamp bluesy tot Floydesque psychedelisch. Adembenemend wat die man uit zijn instrument tovert. Het nieuwe Tiger's Pit en het bloedmooie, op een repetitief drum- en baspatroon steunend Diamond en de psychedelische trip 1x1 mochten een eerste luik afsluiten. Het niveau was op dat moment al zo hoog dat je schrik zou krijgen voor wat komen zou.
Een tweede en derde high
Vrees ongegrond! Na de twee eerder vermelde rustpunten gingen de heren gewoon op hun ongelooflijke élan door, met 3-5-7 en één van mijn favorieten Alabaster (van Sleeping Through the War). Tijdens de nieuwe doom/stoner klepper Silver to Rust konden we de nekspieren even testen, waarna de laidback blues in L'Hôtel Serein Van Cleave en McLeod lieten shinen en ons allemaal deden wegdromen. Meteen ook het ideale moment om de finale in te zetten en, ondanks alle voorgaande hoogtes, nog eens een tandje bij te steken. Hypnotiserende beats in See You Next Fall, swamp blues tijdens Workhorse en tot slot twee verschroeiende psychedelische trips om mee af te ronden. Niemand, maar dan ook niemand die niet volledig voldaan en toch ook wel een beetje verbaast over zoveel gepassioneerd kunnen, huiswaarts trok.
Ik mocht dit jaar al een aantal erg straffe concerten bijwonen. Wat ik op deze bewuste avond in Trix mocht beleven, was echter - ik ga even hip doen - 'next level'!
woensdag 22 oktober 2022, Trix (Antwerpen, BE) | Tekst & foto's: John Van de Mergel