Afgelopen donderdag kwam een van de kroonprinsen van de black metal naar Utrecht. De Noorse Abbath Doom Occulta besteeg te trappen van TivoliVredenburg richting Pandora-zaal. Met Hellripper en Toxic Holocaust als openers, werd door deze headliner van formaat de Utrechtse muziektempel vakkundig afgebroken.
Hellripper
Hoewel het Schotse Hellripper eigenlijk een eenmansband is, gevormd door zanger en gitarist James McBain, staan er – haast vanzelfsprekend – vanavond meerdere muzikanten op het podium. McBain heeft een drummer, een bassist en een tweede gitarist meegenomen en vanaf het begin wordt duidelijk dat ze er allemaal erg veel zin in hebben. McBain heeft ook veel interactie met het publiek: hij praat met ze, reageert op ze en geeft ze high-fives.
Hellripper is, sinds de oprichting in 2014, erg productief geweest, met verschillende uitgebrachte albums, ep’s en split-albums. Hoewel verwacht zou kunnen worden dat de avond in het teken zou staan van het vorig jaar uitgekomen Warlocks Grim & Withered Hags, krijgen we vanavond een mooie dwarsdoorsnede van het oeuvre voorgeschoteld. Met veel kabaal worden publiekslievelingen als Nekroslut en Demdike onthaald en wordt All Hail to the Goat meegezonden. De snelheid waarmee The Nuckelavee wordt gebracht is bewonderenswaardig, evenals het feit dat McBain tijdens afsluiter Headless Angels al crowdsurfend blijft doorspelen. De lat voor de avond is gelegd!
Toxic Holocaust
Daar waar bij Hellripper het geluid goed helder was en op een aangenaam luide wijze het publiek in werd gepompt, laat het bij Toxic Holocaust zeker te wensen over. Misschien is het per ongeluk op deze manier afgesteld of misschien is het expres gedaan omdat de zanger ook de bassist van de band is en zo zijn belang wil laten zien, maar openingsnummer Bitch kon niet goed uit de verf. De bastonen worden enorm overstuurd, hetgeen de luisterbaarheid vooral ten nadele beïnvloed.
Gaandeweg, bij I Am Disease, is een en ander blijkbaar hersteld en genieten we van de ruwe, forse snelheid die Toxic Holocaust als basis heeft voor de thrash die ze maken. Het Amerikaanse trio zet Pandora op z’n kop, getuige de hoeveelheid fans die blijkbaar voor hen gekomen zijn en die een nummer als War is Hell uit volle borst meeschreeuwen. Dat deze gasten flink beïnvloed zijn door de Godfathers van de thrash metal, Slayer, blijkt uit nummers al Wild Dogs en Reaper’s Grave. Al met al toch nog een memorabel optreden.
Abbath
En dan is het tijd voor de grote baas himself. Abbath komt als eerste het podium op en neemt zelfverzekerd de ovatie in ontvangst, nog voor hij een noot heeft gespeeld. In het verleden heb ik Abbath wel eens beroerder gezien, of hij dronken was of high of allebei. Maar vanavond oogt hij goed in vorm te zijn. En zo klinkt hij ook.
De tour heeft de naam van zijn laatste album meegekregen, Dread Reaver Europe Tour, maar dat houdt in dit geval niet in dat er ook echt een overdaad aan nummers van dat album worden gespeeld. Sterker nog: het publiek wordt met name getrakteerd op ouder werk (Ashes of the Damned, To War! en Winterbane, om er maar een paar te noemen). Bovendien gaat vanavond het publiek weer heel goed op het werk van Immortal, de band die vroeger min of meer om Abbath draaide.
Het contact dat Abbath heeft met het publiek, blijft – zoals eigenlijk wel bekend is – tot een minimum beperkt, maar dat maakt hij ruimschoots goed met de vakmanschap en energie die van het podium afstralen. Pandora is uitverkocht en de bezoekers krijgen meer dan waar voor hun geld. Daar waar men in het verleden nog wel eens fronsend naar optredens kon kijken omdat de kroonprins er eigenlijk niet zo heel veel zin in had, duidt alles er vanavond op dat Abbath het plezier in het live spelen heeft hervonden. Hij is strak, rauw, hard en krachtig. En, niet in de laatste plaats, wordt hij terzijde gestaan door een stel muzikanten die het heel erg goed doen.
Conclusie van de avond? Een hele dikke vette voldoende!
De prachtige foto's zijn gemaakt door Bianca van Barneveld. Haar fotoverslag is al gepubliceerd en is hier te checken.