Na een klein spoedgevalleke op het werk heb ik helaas het eerste voorprogramma gemist. Ook de foto's in dit artikel zijn niet van de juiste venue, deze werden een dag eerder genomen in de Metropool te Enschede door Lorena, want in de Hell hadden we geen fotograaf aanwezig. Ahhh... De Hell, ik was er nog niet eerder geweest, maar die zaal heeft wel een indruk weten na te laten. De Hell; waar niemand binnen mag smoren, behalve de Jupiler stier die tegen de muur hangt, waar gitaren van de artiesten bewaard worden achter een paar shady barkrukken en waar de luchtcirculatie minimaal is, maar de decoratie optimaal. De Hell die mij een beetje deed denken aan mijn geliefde Biebob (R.I.P), maar dan nóg kleiner. Het was zeker en vast een leuke ervaring om eens in dit zaaltje te mogen staan, al had het voor mij toch zeker niet drukker moeten zijn!
Het was dan ook al redelijk sardientjes-gewijs dat we daar stonden, nadat ik net op tijd binnen kwam om de show van Tulip nog mee te pikken. Deze Amerikaanse band wist zeker en vast indruk te maken met een knaller van een frontvrouw, al moet ik er eerlijk bij zeggen dat er me verder niet veel is bijgebleven van hun set. Wel kregen ze het publiek toch al wat op gang, want er werd al een beetje geklapt en gewuifd tijdens de nummers.
Na een korte pauze had ik al het gevoel dat Temperance wat vroeger aan hun set begon dan gepland, maar dat vond ik zeker niet erg! Hoewel de microfoon van zanger Michele Guaitoli er in het begin niet al te veel zin in had, liet deze band zich niet van hun stuk brengen. Ze gaven van begin tot eind het beste van zichzelf en hadden duidelijk veel plezier op het podium. Deze leuke sfeer trok dan ook automatisch door naar het publiek, waar iedereen helemaal los begon te gaan. Er werd enthousiast geklapt, geheuj'd en zelfs gesprongen doorheen deze set.
De naam Temperance was voor mij ook niet onbekend, maar ik wist op voorhand niet dat er hier twee zangers en een zangeres aan te pas kwamen. De dynamiek tussen hen drie is echt geweldig. Niet alleen qua interactie op het podium, maar ook qua klank gaan zij echt prachtig samen. Verder werd de setlist nog een klein beetje aangepast tegenover andere shows, naar eigen zeggen speciaal voor die ene fan die deze tour al van in het begin aan het volgen is. Al mocht de zangeres van Tulip toch ook nog even mee het podium op, voor een nummer dat zij speciaal had aangevraagd. Tot slot heb ik het laatste nummer van hun set, Pure Life Unfolds, dan toch nog herkend. Neeldess to say, een concertje van Temperance is zeker voor herhaling vatbaar!
Hierna duurde het dan ook niet lang meer voor Serenity aan hun set begon, want ook zij startten zo'n 20 minuten te vroeg. Net zoals de eerste keer dat ik hen live aan het werk zag, had ik me weer maar eens ondermaats voorbereid en herkende ik bitter weinig nummers. Gelukkig is dit bij deze band niet zo'n enorm groot probleem, want sfeer is er sowieso! Verder is het set altijd gevuld met een nodige dosis “whoa-oh-oh” momentjes die iedereen wel mee kan kwelen. Al was het ritme soms wel wat verwarrend voor een groot deel van de zaal, wat zorgde voor een soort georganiseerde chaos. Grappig wel in elk geval. Nummers die ik wél herkende en ook voor groot enthousiasme zorgden in de zaal waren onder andere Souls and Sins en Set the World on Fire.
Nog een ander hoogtepunt was het kleine akoestische intermezzo tussendoor. Hier werd dan met enkel een gitaar en vier geweldige stemmen een prachtige sfeer gecreëerd tijdens Broken Dreams (aha, nog eentje die ik herkende!) en Soldier Under The Cross. Wanneer het dan weer tijd was voor de traditionele “we want more”, moesten we maar even doen alsof de band backstage ging, want die optie was er dus niet in de Hell. Om het dan toch iets “echter” te maken besloot zanger Georg Neuhauser af het podium te gaan en op de bar te klimmen. Daar is hij dan ook blijven staan voor de volgende nummers, tot dat het dan tijd was voor de echte afsluiter; Lionheart.
Ondertussen zorgde zelfs een gebroken snaar bij Marco Pastorino niet voor mineur en met de uitspraak die vertaald kon worden naar: "jaaaa zeg, voor die vijf minuten!", gingen ze gewoon door. Het kon ook niet echt anders, want de roadie die normaal dit soort problemen oplost, stond bij op het podium als tweede gitarist. Lionheart zorgde dan zelfs zonder die zesde snaar nog voor een laatste hoogtepuntje van de avond en nog een laatste keer om helemaal los te gaan.
Doorheen hun set werd er heel veel gesprongen, geklapt, gelachen en veel sfeer gemaakt. Er was ook een goede dosis interactie tussen de band en het publiek, wat altijd wel leuk is in zo'n kleinere venue. Net zoals bij Temperance, kon je bij Serenity het plezier er gewoon vanaf zien druipen. Die mensen staan graag op een podium en genieten van elke seconde en dat is zo leuk om te zien. Kortom, ondanks dat de avond vrij chaotisch begon voor mij, heb ik mij weer enorm hard geamuseerd. Serenity is een blijft een geweldige band om live te zien, of dat je nu veel of weinig nummers kent van hen, je zal gegarandeerd plezier hebben!
Serenity in Metropool, Enschede © Lorena Aal
Vrijdag 23 februari 2024, Hell (Diest) | Tekst: Ilke Clissen, Foto's: Lorena Aal (in Metropool, Enschede)