Dat het ene moment beter is dan het andere om een plaat voor het eerst te horen, spreekt min of meer voor zich. Iedere muziekliefhebber zal wel enkele groeiers in de collectie zitten hebben; platen die niet meteen raak treffen, maar dat na verloop van enkele luisterbeurten wel doen. Ik herinner me de dag dat een vriend van me het het eerste volwaardige album van Dissection voor de kiezen gooide alsof het gisteren was. Hij kon het niet laten zijn lof tijdens die eerste luistersessie te spuien en raasde maar door. Of het daaraan lag of aan mijn stemming weet ik niet Mijn intiële reactie was lauw. Daar was toch niets speciaals aan? Kuch. Goed 28 jaar later beschouw ik The Somberlain, en bij uitbreiding Storm Of The Light's Bane, als favorieten in collectie. Over alle genres heen voor alle duidelijkheid. Wat in mijn oren initieel zo-zo klonk, bleek achteraf bij namedrops elders meteen een reden om ook die releases te gaan checken. U weet meteen in welk straatje het Zweedse Wormlight thuishoort.
De band afkomstig uit Umeâ bracht in het verleden reeds de EP Bloodfields (2016) en de langspeler Wrath of the Wilds (2018) uit via Black Lion Records. Daarvoor ging de band door het leven als Unhallowed. Geef ons maar Wormlight, want voor zover onze kennis reikt is er geen enkele andere band met die naam. Ook niet in een samenstelling. De rode draad doorheen de releases is de onvoorwaardelijke aanbidding van de stijl die op de eerste twee langspelers van Jon Nödtveidt en de zijnen te horen. De band danst op de strak gespannen fijne koord tussen second wave black metal en melodieuze death metal zoals hun voorbeelden het hen voordeden. Dat lijkt eenvoudig, maar veel bands donderen gewoon de diepte in. Er is misschien niets vernieuwends te horen op deze Nightmother, maar het is wel gebracht op een manier die voor een pak vertier zorgt. Ijzige tremelo riffs die u langs alle zijden begroeten, blastbeats en mokers van fills, tonnen melodie, scheermesscherpe solo's, een pak dynamiek door de tempowissels… u kent het wel. Maar waar Wormlight op Nightmother echt in excelleert, is al die ingrediënten kneden tot stuk voor stuk pakkende songs. Daarvoor neemt het viertal hier en daar wat gas terug zoals op Blood Wine and Spirits, maar het boet nergens in aan (duistere) sfeer of heaviness. Het daaropvolgende Hounds of Apophrades duwt het pedaal gedurende zeven minuten dan weer stevig in om een prachtsong te creëren. En die afwisseling vind je ook terug in de andere songs. Hier en daar fleurt ook een pianomelodie de songs op, al blijft het mijlenver verwijderd van symfonische metal. Wormlight weet op Nightmother te vervoeren en te beroeren. Hoe kil de muziek ook moge klinken, er straalt tevens een zekere warmte van af.
Ik had het geluk de pre-order een weekje geleden in de bus te vinden en Nightmother domineert sindsdien de airplay. Wormlight was nooit slecht – ook hun oudere releases zijn sowieso de moeite om te checken – maar levert met Nightmother wel de beste creatie tot nog toe af. De band klinkt agressiever, melodieuzer en vooral pakkender dan ooit tevoren. Negen songs in 54 minuten en als luisteraar nog meermaals hongerig als een wolf in wintertijden op repeat drukken, het is niet elke band gegund. Verplichte kost voor wie bands Dissection, Sacramentum en Naglfar op handen draagt en Behemoth en een snuifje Mgla kan verteren. Wormlight levert met Nightmother de ideale plaat af om u tijdens komende hittegolven af te koelen en u tegelijkertijd tijdens bitsig koude dagen te verwarmen. Oerdegelijk album verdorie.
Releasedatum: 7 mei 2021
Luister
Lees
Black Lion Records presents Wormlight’s sophomore album, Nightmother, due out on May 07th. Arisen in 2014 under the moniker Unhallowed, Wormlight hails from none other than the ancient seedbed of black metal, Sweden. The Umeå horde Unhallowed spawned two EPs — An Ancient Enemy and Bloodfields — before converting to Wormlight in 2015. Having a transformed lineup, darker and modified lyrical path, and ameliorated sound, Wormlight re-released the Bloodfields EP in 2016, adding two bonus tracks. The year 2018 saw them moving onward as they unleashed the debut full-length, Wrath of the Wilds. Flourishing the ‘90s black metal fieriness, the meticulously structured songs on the album ensued a spiritual expedition to the nether realm. The forthcoming album, Nightmother, evokes spirits from nine worlds, eleven spheres, and crooked angles, four alchemical conduit worlds, or the highest or lowest pantheon realms of sterile rivers and the accursed firebrand torn asunder by avian hellions — be it the origin of the golden Hellenic or the shimmering Aesir. The holy and unholy feminine will gather at a 54 minutes crossroad feast through 9 courses to subjugate their ravaged supplicants with an opus bereft the warmth of a womb, with an ageless affront towards all life, the torrid lusts of all the damned seeking adulation in the motherly embrace of the utmost darkness. For you, all this will be a bacchanal of matriarchal sovereignty, sublime and perverse infancy that will allow you all to know the mother(s) with a thousand names. The goddess larvae of the black soil, come all ye seekers and ecstatic revelers! All hail the witch-queen! All hail the Nightmother! CREDITS – Lineup – Tiamat Invictuz: Vocals/Guitars Lator Mortis: Guitars Lord Arktos: Bass King Antichrist: Drums – Others – Music & Lyrics by Tiamat Invictuz. Mixed & Mastered by Ronnie Björnström [EAP]. Artwork by Drowned Orange.
