Wachten is een opgave. Dat heb ik zelf ook mogen (of was het moeten?) ondervinden. Toen ik in maart vernam dat de nieuwe plaat van Wiegedood gepland stond voor halfweg januari, werd ik al nieuwsgierig. Ik weet dan ook nog heel goed hoe ik daar toen op reageerde: “Nu ben ik wel razend benieuwd! Nog … (telt even op vingers) tien maanden geduld. Als alles meezit tenminste! ~ firstclass pessimist!”
Ondertussen zijn we tien maanden verder en ik zag, compleet onverwacht, hét album in de mailbox verschijnen. Was I dreaming??
Onmiddellijk dat gevoel van excitement. Yes! Hier heb ik best wel lang op gewacht. Met drie single releases als teasers was mijn nieuwsgierigheid naar dat volledige album toch wel behoorlijk geprikkeld. Een hyperlink ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’ . Enthousiast klikte ik op de link. Lap! Een extra wachtwoord was nodig om te kunnen luisteren. Mijn geduld werd dus nóg langer op de proef gesteld. Wat een test! Wat blijkt, ik ben niet bepaald de meest geduldige persoon. Diepe zucht. Ik had me voorgenomen om m’n collega niet te contacteren en geduldig te wachten tot ik de gegevens kreeg. Ik heb daar heel misschien in gefaald. Ruim 24 uur heb ik het volgehouden. Daarna ben ik gezwicht aan mijn eigen nieuwsgierigheid en stuurde ik dus toch een subtiel berichtje.
Iets met karma? Want geduld bleek alsnog nodig te zijn. Een combinatie van een late werkshift en een heen-en-weer communicatie via berichten zorgde ervoor dat ik gewoon niets anders kon doen dan afwachten. Wachten. Duurt. Lang. Als je uitkijkt naar iets.
Maar, wanneer je het het minst verwacht, kun je soms het meest verrast worden. Ik viel alweer eens veel te vroeg in slaap waardoor ik nu – om 02u10 – klaarwakker en uitgeslapen ben.
Helemaal klaar om aan de dag te beginnen! En hoe kan dat beter dan met het nieuwe album van Wiegedood? Mijn (on)geduldige wachten werd beloond. De negen nieuwe nummers vol geweld, plots binnen handbereik zonder nog enige barrière tussen. Valt het op dat ik misschien best wel hoge verwachtingen heb van het album? Ik had gedacht dat mijn eerste luisterervaring van ‘There’s Always Blood At The End Of The Road’ er één zou zijn ‘op verplaatsing’. Tijdens een wandeling of een autorit. Toch voelt het helemaal ok om hier – veel te vroeg in de ochtend – met halfopen ogen koffie te zetten terwijl ik de nieuwe Wiegedood onomwonden laat binnenkomen. Headphones op en volumeknop op maximum. Na al dat wachten wil ik een full experience. Volledig meegesleurd worden.
In eerdere stukjes over het album sprak ik over een psychotische rit. Dat is hoe het effectief ook aanvoelt. Nu het album uit is kunnen we de hele rollercoaster ervaren. Op volle snelheid, zonder remming en met een veiligheidsharnas waarvan je niet 100% zeker weet of die wel degelijk goed op slot zit. Zo’n crazy rit waarbij je van te voren niet goed weet wat je kan verwachten. Spanning, misschien wat angst, opgewondenheid. Weten dat er geen weg terug is en je enkel maar kan ondergaan. Helemaal vooraan zitten met enkel maar rails voor je in zicht. Bring it on! Ik ben er klaar voor!
De startknop wordt ingeduwd. Zonder enige waarschuwing schieten we vooruit. Onmiddellijk full speed. FN SCAR 16. Een nummer die ik zelf niet als opener had verwacht, maar wat een knaller! De toon is zeker en vast gezet en ik hou me vast voor wat nog komen zal. Een hoge snelheid en bruut geweld die worden verdergezet in And In Old Salamano’s Room The Dog Whimpered Softly. Althans in de eerste helft van het nummer. Tijdens de tweede helft verandert dit. De rollercoaster remt af en tragere riffs zorgen voor een zwaar geladen gevoel. Het karretje waarin ik zit, zwaar maar traag kantelend van links naar rechts. Een turbulente rit op zoveel vlakken. Ook met Noblesse Oblige Richesse Oblige wordt dit gevoel van zwaarte doorgetrokken. Vijf minuten aan comfort biedende gitaarriffs. Heerlijk. Zoals ik eerder schreef: met de teasers die we reeds kregen was al te merken dat het gevoel die we hebben bij De Doden Hebben Het Goed, bij het nieuwe album helemaal anders zou zijn. Toch wel een gemis van dat vertrouwde nostalgische gevoel. Die nostalgie, die ik bij het luisteren van Noblesse Oblige Richesse Oblige toch even terug lichtjes kan ervaren. Half dromend merk ik klanken op die me nog onbekend zijn. Until it is not. Je voelt het onmiddellijk. Dit is Wiegedood zoals we ze al jaren kennen. Hard, rechtdoor, maar dat alles onder een deken van emotie die zo het geheel wat ‘zachter’ maakt. Dit is het moment waarop je je ogen sluit tijdens de rit en je armen omhoog steekt. Je weet, dat wat komt ok is, nieuw en tegelijk vertrouwd. Even zorgeloos die kriebels ervaren. Heel even, tot we bijna letterlijk worden wakker geschud wanneer de eerste tonen van Now Will Always Be weerklinken. ‘There is no escape.’ Met riffs die bijna hypnotiserend werken gecombineerd met ijzersterke drums van Wim. De keelzang in dit nummer versterkt het hypnotiserende effect. Hierna lijkt een kort intermezzo te komen. Met Wade krijgen we even tijd om naar adem te happen. Tijd om de ogen te openen en rondom ons te kijken wanneer de rollercoaster heel langzaam verder glijdt over de rails. Is dit het einde van de wervelwind die zo net voorbij is geraasd? Neen. Dit was gewoon een korte adempauze die hoognodig was. Want met Nuages trekken we terug op volle snelheid vooruit, zonder waarschuwing of aankondiging. Met de ene bocht na de andere voor ons. Hoelang nog? Hoeveel harder nog? Net wanneer je denkt dat het hoogtepunt is bereikt en de rit verder alleen nog zal afzwakken, bewijzen Levy, Gilles en Wim dat ze nóg een versnelling hoger kunnen. Theft And Begging. Je zou inderdaad bijna gaan smeken. Een onhoudbaar tempo. Razen. Snelheid. Ademtekort. De vuilste rit ooit met de eindmeet die steeds meer in zicht is. (Ik smeek nu alvast voor nóg een ritje!) Maar alvorens tot stilstand te komen razen we met Carousel nog een laatste rondje op volle snelheid.
Halt! Stop! Wat een rit! Psychedelisch. Psychotisch. Chaotisch. Onbeschrijfelijk. Woorden schieten te kort.
Ik blijf de eerste seconden misschien wat verweesd zitten, maar wanneer terug volledig bij besef spring ik uit het karretje en spurt ik naar de ingang van de attractie. Ik wil nog een keer!!!
- July Bara -
releasedatum: 14 januari 2022 via Century Media Records
luister
lees
’"There’s Always Blood At The End Of The Road’ focuses on the filthiest and most disgusting parts of human nature and society. It steers clear from the typical Black Metal themes and concepts, instead zoning in on the struggle we lead within, trying to overcome the fact we are all made from that same filth. Exploring places the previous trilogy didn’t even scratch the surface of, both lyrically and musically. A first-hand look into pure disgust, a psychotic ride with synths, tape-recorders, hot club jazz and distressing samples. A definite switch from previous work, a dark turn into something unexpected and unwelcome."
(bron: Wiegedood)
