Zesendertig albums heb ik dit jaar aan een grondige luisterbeurt, met een daaropvolgende bespreking, onderworpen. Eentje per week was mijn vooropgezette limiet, daar zou ik zeker nooit over gaan. Kan ik ook niet gezien ik voor elk album een volle week uittrek. Ik ben er uiteindelijk niet geraakt. Niet dat er geen voldoende degelijk materiaal voorhanden was, wel omdat ik er gewoon niet elke week zin had mijn bevindingen en gevoel neer te pennen. Tja, je hebt zo van die dagen hé.
Nu het jaar bijna voorbij is en de komkommertijd duidelijk toeslaat, pik ik toch nog negen juweeltjes op die ik écht niet kan laten liggen. Stuk voor stuk extreme metal vanzelfsprekend, want dat is wat we bij BIR brengen (wink).
Lost In This Masquerade - The Demagogues Are Preaching
Lost In This Masquerade is een studioproject van Alexander Einfinger waarin hij met bevriende muzikanten zijn nummers uitwerkt. Alexander is reeds 25 jaar actief als muzikant, voornamelijk als zanger in de Brugse muziekscene. Tijdens de lockdown maakte hij tijd voor dit project dat thematisch o.a. oorlog, hebzucht, verzuring, egoïsme en zelfmoord aan bod laat komen. De songs zelf alsook de stem - ik moest vrij snel aan David Draiman (Disturbed) denken wanneer hij ingetogen zingt - laten me ook het gewicht van de lyrics voelen. Een mooie match dus en zeker een EP waar ik eerder en meer aandacht aan had mogen besteden.
releasedatum: 3 april 2022
Jack Broadbent - Ride
Op zijn vijfde studio album laat de in Engeland geboren Broadbent een gevarieerd pallet aan stijlen horen die allemaal gelinkt zijn door een rauwe (rock&roll) delivery. Van oorsprong is de man drummer, al hoor je hem hier vooral met prachtig slidewerk. De invloeden reiken van John Lee Hooker tot Little Feat, zij het overgoten met een serieuze rand die je kan terugvinden bij de Britse bluesrockbands uit de jaren zestig en zeventig. Uitstekende americana gebed zowel in de Amerikaanse als Britse blues.
releasedatum: 8 april 2022
The Same River - Weight of the World
Deze jonge band (opgericht in 2019) is na The Villagers Of Ioannina City de tweede groep uit Griekenland die me kan boeien. De reden ligt een beetje voor de hand als je weet van welke psychedelic/blues/stoner/doom genieën ik héél grote fan ben. Jawel, TSR put volledig uit het bedje gespreid door ATW. In tegenstelling tot mijn idolen kunnen ze nergens verrassen door eens een gekke uitstap te doen. Wel bundelen ze verder het knapste dat je in het genre kan terugvinden. Ben je dus ook fan van, luister dan zeker eens naar dit schitterende debuut.
releasedatum: 13 mei 2022
Angel Olsen - Big Time
Ik hoor een zweem van Emmylou Harris gekruid met wat Tammy Wynette en Kitty Wells en wordt lichtjes teruggebracht naar de jaren zeventig en tachtig waarin deze grote country dames de plak zwaaiden. Olsen drijft op dit album weg van haar indierock-/folkverleden, gaat een stuk intiemer tewerk en zoekt de altcountrysfeer op. Haar stem is steeds warm en intens, de nummers worden verder mede gedragen door een rijke selectie aan instrumenten en sferen die ook jazzinvloeden toelaten. Wat mij betreft een album dat je in je collectie moet hebben.
releasedatum: 3 juni 2022
Charley Crockett - The Man From Waco
Elk jaar kan je in het ruime c&w genre wel één muzikant vinden die enerzijds héél trouw is aan de rijke tradities binnen dat genre, maar anderzijds toch weet te verrassen door de aanpak, verwerkte invloeden en wat ik 'delivery' noem. Bij een eerste luisterbeurt wil je het album de prullenmand in flikkeren, simpelweg omdat je c&w haat en de clichés ervan je doen huiveren. Geef je de nummers echter een kans, dan ontdek je geleidelijk aan wat een pracht aan materiaal hier gebundeld wordt. Crockett laat op een bepaald moment een pak soul uit zijn nummers spatten, maar ook een streepje blues. Naar het laatste derde toe hoor je zelfs de geest van Johnny Cash in de songs. Ik haalde het reeds aan: als je dit jaar één americana album (focus op c&w) moet aanschaffen, dan is het wel The Man From Waco van Charley Crockett.
website releasedatum: 9 september 2022
Marcus King - Young Blood
Marcus: "Hey Dan, zou jij mijn volgende plaatje willen producen?" Dan: "Goe zot zeker? Al dat ellenlang gitaargenoedel en dan nog eens véél te veel instrumenten in een song moeten proppen, pfffftttt. Trouwens, gij kunt mij toch niet betalen!" Marcus: "Ehm, maar gij moogt met mijn nummers doen wat ge wilt, ik volg. Ik heb ondertussen ook nog wat spaarcentjes aan de kant staan, dus geraken we er wel uit. Ik wil wel tekstueel mijn ldvd kwijt, dat is mijn enige eis." En zo begon Dan Auerbach te cijferen en rekenen en kwam met dè oplossing voor de dag: korte, catchy nummers, geen blazers en strijkers e.d., het geluid niet te veel polijsten, de studiotijd (en de zijne dus) beperken ... m.a.w. rock&roll! Het resultaat: Marcus heeft nog nooit zo goed én potig geklonken! Die ronduit fenomenale stem is gebleven, hemels soleren kan ook binnen een nummer van vier minuten, het inkorten van de songs tot de essentie is een zegen en zal hem geen windeieren leggen. Live blijft er de ruimte voor improv, wat de fans van het eerste uur dan weer zal plezieren. Misschien nog belangrijker: dat spaarpotje is niet geplunderd en zou stilaan een vet varkentje moeten worden, want als dit niet aanslaat, dan weet ik het niet meer.
website releasedatum: 26 augustus 2022
Arny Margret - they only talk about the weather
Ik leerde deze jonge IJslandse begin dit jaar kennen en viel meteen als een blok voor de combinatie van bloedmooie nummers, een stem die me pakt en bij momenten verrast alsook het intieme gitaargetokkel. Margret haar songs zijn helemaal gebed in folk- en bluestradities en haar less is more aanpak werkt. De EP Intertwined was al een streling voor het oor. Op haar debuut zet ze die ingeslagen weg voort. Twee keer laat ze ook drums en basgitaar toe, wat een zeer geslaagde zet is. De muziek van Arny Margret is als een warm dekentje dat je beschermt tegen de winterse koude en troost biedt tijdens gure najaarsdagen. Ik ben fan!
releasedatum: 21 oktober 2022
Larkin Poe - Blood Harmony
Ik viel voor de Lovells in 2018, met de release van Venom&Faith en een reeks concerten die snel aantoonden dat Megan en Rebecca niet lang in het clubcircuit zouden vertoeven. Het album was zo lekker chill en laid back zonder aan power te verliezen. Sleutelelementen zijn ook op vandaag nog die machtige strot van Rebecca, het sublieme slidewerk van oudere zus Megan en de mogelijkheid om erg catchy songs te pennen die traditie ademen en toch helemaal in het heden staan. Geleidelijk aan maakten de covers plaats voor meer eigen materiaal en werd het geluid ook een stuk potiger. In dat laatste ligt misschien de reden waarom ik Blood Harmony net een ietsje minder vind dan de beide voorgangers. Al klinken de nummers - voor het eerst allemaal origineel of co-writes - ook op deze worp méér dan behoorlijk en komen ze pas live helemaal tot hun recht. Dan scheuren de beide gitaren nl. veelvuldig. Traditionals komen hier niet aan bod, maar dat vormt geen nadeel: ze schrijven die stilaan zelf. Alle mierenneukerij terzijde, de twee klassebakken hebben opnieuw een erg straf album afgeleverd.
releasedatum: 4 november 2022
Weyes Blood - And In The Darkness, Hearts Aglow
Eén van de vele ontdekkingen voor mij dit jaar. Natalie Mering klinkt vocaal wat als Karen Carpenter en de productie doet dan weer aan Melissa Nadler denken. Meling's verschijning is alvast even gracieus en klassevol en draagt een zweem van mysterie met zich mee. Het album is de opvolger van Titanic Rising en maakt deel uit van een trilogie. Het voorspelde onheil heeft ons overspoeld, we zitten midden in de dikke vette shit en zoeken naar een uitweg, zo het verhaal op deel 2. Mering gaat op haar nummers heel orkestraal tewerk zonder dat we bedolven worden onder bakken strijkers en blazers. het evenwicht blijft behouden alsook de ruimte in de songs. De balans tussen intieme momenten en groots uitpakken zit over het hele album zo goed als perfect. Ik kan niet wachten om haar live aan het werk te zien.
releasedatum: 18 november 2022