Het bizarre, intense en bij momenten lugubere beestje genaamd Tomahawk is op zijn twintigste verjaardag ontwaakt. Erg productief zijn de heren Duane Denison [gitaar, the Jesus Lizard, Unsemble, etc.], Mike Patton [zang, Faith No More, Mr. Bungle, Fantômas, etc.], John Stanier [drums, Helmet, Battles, etc.], en Trevor “field mouse” Dunn [basgitaar, Mr. Bungle, Fantômas, etc.] in hun toch al vrij lange bestaan niet geweest, toch niet met dit project. Maar àls ze dan met een bundel liedjes onder de arm de studio verlaten, dan kan het resultaat tellen. Hoe dit resultaat dan wel klinkt? Wel, als ... ehm ... Tomahawk natuurlijk! Hun onmiskenbare sound is gebaseerd op een erg speelse ritmesectie die precies telkens hetzelfde riedeltje herneemt, maar dat toch weer bij elk nummer net iets anders aanpakt. De 'verhalen' die Patton uit zijn stembanden kneedt klinken steeds erg filmisch: de ene keer waan je je in een spookachtige (Tim Burton) setting, de andere keer in een knettergek vaudeville stuk. Patton plaagt, dreigt, schreeuwt en croont, soms in éénzelfde nummer. De man is dus zoals steeds zijn unieke zelve. Het lijkt wel alsof Denison zijn gitaarpartijen hierop afstemt: mooi in lijn of net contrasterend. Hier plukt hij fijntjes met de vingers aan de snaren, daar gaat hij als een razende tekeer en ontketent hij een zware storm of de meest gekke toonaarden.
Twaalf nummer krijgen we voorgeschoteld en het is zo goed als twaalfmaal prijs, twaalfmaal genieten en als je wil, twaalfmaal uit de bol gaan. Want dit is geen muziek om achterovergeleund in je luie zetel te beluisteren. Ook niet terwijl je met de auto onderweg bent, tenzij je van plan bent de gek uit te hangen op één of ander circuit of afgelegen stukje asfalt.
Sinds maart 2020 leven we in een best abnormale wereld. Met Tonic Immobility biedt Tomahawk ons misschien wel de ideale soundtrack om met deze onwerkelijke realiteit om te gaan.
Releasedatum: 26 maart 2021
luister
lees
“Tonic Immobility is almost a summary of everything we’ve done,” states Duane. “There are references to previous things spread throughout the album as well as new territory. On any of our albums, you’ll find those faster, high energy, abrasive, and dissonant songs. You’ll also find the slower, atmospheric, groove- and tension-based moments too. There’s always been a touch of, dare I say, Latin music in the form of Bossa Nova or flamenco-influenced guitar. All of those things appear on this record.”
“Tonic Immobility could just be something in the air we’re feeling,” says Duane. “It’s been a rough year between the Pandemic and everything else. A lot of people feel somewhat powerless and stuck as they’re not able to make a move without second guessing themselves or worrying about the outcomes. For as much as the record possibly reflects that, it’s also an escape from the realities of the world. We’re not wallowing in negativity or getting political. For me, rock has always been an alternate reality to everything else. I feel like this is yet another example.”
The first single, “Business Casual” rides an ominous bass line and creaky palm-muting right intoa clobbering hook managing to rhyme “bad cholesterol” and “business casual.” “As the title suggests, it’s a mocking look at the life of work in America,” he elaborates. “On the other hand, ithas nothing to do with anything.”
The second single (but album finale) “Dog Eat Dog” bares its teeth with grinding guitar and off-kilter falsetto in between barks and whistles.
“It balances the sound,” Duane goes on. “Mike does this bizarre high-voiced falsetto thing thatfelt so surreal to me. He initially floated that on one of the demos. He was like,‘I’m not sure ifyou’re going to like this’, but I loved it.”
“Predators and Scavengers” pounces with erratic riffing and another manic refrain based on Duane watching “bobcats, foxes, birds, chipmunks, and other creatures in the backyard.”
He ponders, “It seems like today all we’ve got are predators and scavengers in society. Is this ‘dogeat dog’ world what we’re evolving into?”
Then, there’s “Doomsday Fatigue,” which lassos togethera Spaghetti Western-style soundscape and an eerily soothing refrain. “That’s classic Tomahawk,” adds Duane. “Mike and Ihave always referenced the Spaghetti Western thing, and it gives a bit of relief.”
Ultimately, now is as good of a time as ever for Tomahawk.
“Hopefully, we push all of the buttons of what you want from a modern hard rock band,” Duane leaves off. “When you get different groups of people together, they bring out different things from each other. With musicians, it’s the same thing. We all knew each other back in the nineties and never really got a chance to do these things. So, now we do. For me, Tomahawk has always been this special place where we can play hard, heavy music and mix in expressionism with a vocalist who can do anything. Tonic Immobility is a statement we’re still around and still doing it. We’re not kids anymore. This isn’t some rich Rockstar thing. We do this because we like it, and we like each other. You can take life at your own pace. Sometimes, you just have to wait until the time is right. Maybe now is it.”
