Je mag Therion van veel dingen beschuldigen maar zeker niet dat ze twee keer na elkaar hetzelfde album zouden hebben gemaakt. Hun debuut Of Darkness... uit 1991 was dan nog wel een death metal album pur sang, zelfs daarop waren al signalen te horen waaruit bleek dat deze band zich niet door de 'regeltjes' van het genre zou laten beperken. En zo liet opperhoofd Christofer Johnsson steeds meer invloeden uit opera en klassieke muziek in zijn muziek sluipen en ging hij al heel vroeg experimenteren met contrasterende man-vrouw stemmen en koren. Wars van alle trends en verwachtingen ging hij met Therion zijn eigen kant op. Soms was het publiek mee, soms liep het wat achter maar Johnsson is voor mij zo wel het type artiest geworden die ik graag en vaak blindelings volg op zijn muzikale reizen.
Na het vorige album, Beloved Antichrist (2018) voelde Christofer zich creatief leeggebloed en wist hij niet goed wat de volgende stap zou zijn voor Therion. De oplossing was even simpel als geniaal, waarom niet eens proberen een ultiem Therion-album te maken bestaande uit de ingrediënten die hen zo geliefd maken bij hun fans. De poppy tempo's enerzijds, het theatrale anderzijds en de vaak ingewikkelde songpatronen daar tussenin. Het gaf hen een creatieve boost want er werd zoveel materiaal bij elkaar geschreven dat Leviathan hoogstwaarschijnlijk een trilogie zal worden met in de toekomst nog releases voor Leviathan II en Leviathan III. Ons hartje wordt er alleen maar blij van. Maar laten we dus beginnen met dit Leviathan (I). Is Therion in hun opzet geslaagd? Absoluut! Dit is een subliem album geworden met weinig tot geen zwakke schakels en enorm veel variatie.
Het album had niet beter kunnen openen dan met het très uptempo The Leaf on the Oak of Far. De vertrouwde vocalen liggen nog altijd in de vakkundige handen van Lori Lewis en Thomas Vikström en drums en koor zwepen elkaar hier op. Een hoogtepunt is er ook al meteen met Tuonela, met een puike vocale gastbijdrage van Marko Hietala (ondertussen ex-Nightwish).Het titelnummer is van een al even hoge kwaliteit en over het prachtige Die Wellen der Zeit heb ik enkele weken geleden reeds de lof bejubeld. Dat de tegenwoordig op Malta residerende Johnsson van alle taalmarkten thuis is horen we later nog in Aži Dahāka (een soort van gehoornde demon uit de Iraanse mythologie) en El Primer Sol, dat voor mij het enige mindere nummer is van het album. Oosterse klanken spelen ook een hoofdrol in Nocturnal Light. Met Ten Courts of Diyu hanteert men het 'save the best for last' principe, van dit juweeltje kan ik nauwelijks genoeg krijgen.
Missie geslaagd dus! En nu wachten op Leviathan II en III. Maar dan wel te hopen dat het enkel de titels dezelfde zijn. We zouden Therion er immers niet van willen beschuldigen om twee maal na elkaar hetzelfde album gemaakt te hebben, toch?
Releasedatum: 22 januari 2021
luister
Lees
THERION have always been a band that have challenged themselves to explore new paths, while remaining true to their musical core values. For their 17th studio album, Leviathan, mastermind Christofer Johnsson and his collaborator Thomas Vikström have created something that has been previously unthinkable to the guitarist and the singer. "We have done the only thing that was left of all the different angles to explore", explains Christofer. "We have decided to give the people what they kept asking for. 'Leviathan' is the first album that we have deliberately packed with THERION hit songs." When THERION came into being in 1988 by changing name from the already existing band BLITZKRIEG, which was founded a year earlier, Christofer had rather taken inspiration from SLAYER'sReign In Blood among other classic metal albums. At the beginning, the Swedes were firmly rooted in death metal, a genre which they helped to define, as witnessed by their debut album Of Darkness.... (1991). Yet even back then, there were hints of "something else" lurking beneath the rough surface. The use of female vocals is another core ingredient of THERION today, which developed gradually. They began with both a female and male vocalist emulating a church like choir already in their sophomore full-length Beyond Sanctorum (1992). Christofer continued to developed his trademark sound by gradually drifting towards cleaner vocals and more keyboards. With Theli, the Swedes had firmly established a reputation of pushing the boundaries of metal in the 90s – among such acts as their compatriots TIAMAT, THE GATHERING, and MOONSPELL that were often referred to as "gothic metal" at the time. THERION continued to break new ground leaving inspiration for others to follow in their wake: On A'arab Zaraq - Lucid Dreaming (1997), Christofer further explored the use of Near Eastern music in metal which he had already begun in 1992, while Secret Of The Runes (2001) dared to have Swedish lyrics in some songs. While critics were left confused and fans challenged, THERION were often ahead of their times and vindicated in hindsight. Even the band's 25th anniversary excursion Les Fleurs Du Mal has by now overcome the initial shock the album caused and is only beaten in terms of streaming by the classic Vovin (1998). When Christofer faced the question of where to go next after the dramatic Beloved Antichrist (2018) had finally fulfilled his musical mission, his answer is Leviathan named after a giant sea monster from Judeo-Christian myth that has roots in Babylonic lore: THERION have created a giant hit album – and for the first time in the history of the Swedes, their fans are not asked to explore something new, but simply to lean back and enjoy the best from their band!
