Wanneer je spruitjes overgaar laat koken gaat niet enkel je hele keuken muf ruiken, maar gaan ook je smaakpapillen je appetijt sterk beïnvloeden. Timing is alles. Laat de spruitjes net niet beetgaar koken en bak ze vervolgens wat op met specerijen naar keuze en je hebt een heerlijke portie groenten. Het is niet anders met technical death metal. Laat je de noten elkaar oppeuzelen nog voor ze enig teken van aanwezigheid hebben gegeven en ik verlies alvast snel mijn interesse. Zeker nu tech death het laatste decennium steeds brutaler wordt, de snelheid van uitvoering toeneemt en het gemiddelde album een non-stop rammeling in zich houdt, gaat het al eens vervelen. Niet dat ik die virtuositeit niet kan appreciëren, zeker wel, maar balans is wel het minste dat een luisterervaring met zich mee mag brengen.
De singles die aan het debuut van het Franse trio The Scalar Process voorafgingen, lieten al uitschijnen dat dit niet het soort beestje was dat de aandacht snel zou doen afdwalen. Uiteraard wordt er al eens een blast afgevuurd. Het zou jandorie wat zijn mocht dat niet het geval wezen! Maar voor elke passage die aan duizelingwekkende snelheid voorbij raast, is er een moment waarop er volop ademruimte wordt gecreëerd. Dat gebeurt dan ook nog eens met een souplesse die ik doorgaans enkel in verband kan brengen met het olympisch kampioenschap acrogrym. Verwacht bij deze progessieve tech death metal uiteraard geen traditioneel songschrijven. De band valt op geen enkel moment te betrappen op een break die niet logisch aanvoelt. De songs vloeien op doordachte wijze van het ene hoogtepunt naar het volgende.
Coagulative Matter kenmerkt zich door de onophoudelijke variatie tussen het voor de stijl eerder typerende snelle virtuose spierballenwerk en uitermate sfeerrijke passages – die hier en daar zelfs dichter aanleunen bij ambient dan bij metal – maar geen tel te lang duren. Het vaak gelaagde gitaarwerk is werkelijk subliem in opbouw. Acht snarenwonder Eloi Nicod verweeft in de lagen hier en daar prachtige harmonieën. De gelaagdheid is echter hoofdzakelijk een werktuig om de melodieën te laten schitteren. Zijn solo's zijn werkelijk verbluffend mooi en doordrenkt van emotie, iets wat zo vaak ontbreekt in dit eerder steriele genre. Eloi stond niet enkel in voor de fantastische riffs en melodieën; maar ook voor de bas (slappend of rollend, afhankelijk van wat past), het componeren van het hele album en hij nam ook nog eens de heldere productie van Coagulative Matter voor zijn rekening. Hij voegt op Beyond the Veil of Consciousness dromerig cleane vocalen toe die, zonder aan trefzekerheid in te boeten, wat dieper in de mix liggen. Tot slot worden er ook keyboards verwerkt in de songs en die vormen een ondersteunende meerwaarde.
Kreeg Eloi dan geen hulp? Toch wel. Mathieu Lefevre was brulboei van dienst. Als sessiedrummer kwam Clement Denys opdagen. We kennen hem van het Canadese tech death monster Fractal Universe. En man, brengt hij even de jazz mee! Er zijn momenten waarop zijn losse spel je doet denken dat je naar een fusion plaat aan het luisteren bent. Niets dan hoogstaande variaties schudt de man uit zijn polsen. Verder passeert nog schoon volk de revue. Scott Carstairs van Fallujah dropt een prachtige gastsolo op Ink Mirror, Mark Garret van het geweldige Kardashev zingt een eindje mee op Mirror Cognition en Tommy Bonnevialle (Virulant Depravity, Deathawaits) zorgt voor de kippenvel bezorgende pianosolo op het einde van de elf minuten durende titeltrack. Die song vat trouwens mooi samen waar The Scalar Process voor staat.
In een genre dat werkelijk uitpuilt van uitzonderlijk talent, is het moeilijk om je te onderscheiden van het pak. Net als labelmaatjes Hateful en Coexistence heeft het authenticiteit in overvloed om dat te doen. Voor de meeste bands geldt dat ze er een paar albums voor nodig hebben. Aan Coagulative Matter is drie jaar gewerkt en dat is te horen. De beloning is dat The Scalar Process zich meteen mee in de voorhoede van het peloton vestigt. Geen idee waar en hoe dit trio gaat eindigen. Wat er ook volgt, ik zal er zijn. Een debuut als dit is zeldzaam. Laat Coagulative Matter vooral geen parel voor de zwijnen worden, mensen!
Releasedatum: 19 februari 2021
Luister
Lees
De oorsprong van het Indiase label Transcending Obscurity Records situeert zich in het magazine Diabolical Conquest, dat later uitgroeide tot een label met dezelfde naam. Die naam zou niet veel later wijzigen in de huidige en die is meer dan goed gekozen. Labeleigenaar Kunal gaat steeds op zoek naar verborgen pareltjes in de underground. En wanneer hij een band tekent, dan kan je er pats op zeggen dat er kwaliteit door je gehoorgangen zal denderen. Het label biedt een grote diversiteit aan extreme subgenres, van sludge en doom, old school en tech death, grindcore en black metal tot experimentele bands die je gerust als ahead of the curve kan omschrijven.
French technical death metal band The Scalar Process have put together a sublime full length album imbibing everything great about the style and keeping a human element to not render it too mechanical. This is a highly flamboyant excursion into the realm, brought about with gusto and fervour, exploring various sinuous pathways and atmospheric passages, and leaving a lasting impression at the end of it all. Few albums can pull off this kind of poise and execution, straddling myriad moods and also not meandering long enough to lose momentum; the album remains suitably aggressive without losing the emotive value. This is for fans of bands such as Coexistence on the label, along with genre stalwarts such as The Zenith Passage, Beyond Creation, Archspire and more, upholding the standards and bringing their own to the table. The future is bright for this promising young band whose debut should go down as one of the finest in the genre in recent times. FFO: Coexistence, The Zenith Passage, Beyond Creation, Necrophagist, The Faceless, Hateful, Archspire, Cynic, Inferi.
