Schrijven over een album vol covers en herwerkte tracks ... zucht! Dit is zo één van die dingen, naast live albums en compilaties, waar ik simpelweg geen zin in heb. Covers zijn, behoudens een héél eigen en originele insteek (zéér zelden dus) of een verbetering van het origineel (zéér zelden dus), een beetje pointless imho. Akoestische versies en/of remixes enkel leuk als bonus bij een nieuw album. Ik maak natuurlijk graag eens een uitzondering, wanneer het mee héél vriendelijk wordt gevraagd én mijn emoties op hol slaan bij het beluisteren van een dergelijke release.
Dat van die emoties heeft met twee zaken te maken. Vooreerst een openbaring: Taylor Momsen is een VERDOMD straffe zangeres! Na haar performance van één van mijn absolute Soundgarden favs (Loud Love van het geweldige Louder Than Love, neem er even de slechte audiokwaliteit bij, maar luister goed!) ging ik compleet strike. Temeer ze diezelfde energie en feel ook in Rusty Cage wist te leggen. Het ging mij daarbij niet zozeer om haar vocaal kunnen dan wel om de emoties die ze wist over te brengen, alsof Chris Cornell die avond toch een beetje in haar 'huisde' en een stukje van zichzelf in dit jonge talent wist te injecteren. Ik kon dan ook niet om het meest recente album van haar band The Pretty Reckless heen: Death by Rock and Roll is deels een knaller, deels een vrij generisch (pop)rock album. Op Other Worlds staan op ééntje na de beste songs van dat album, maar dan in een akoestische versie. Zowel 25, Only Love .... als Death by ... blijven elk op hun manier méér dan overeind en laten een Momsen horen die niet enkel rauw kan belten, maar grotendeels eens haar zachtere, warme kant laat horen. Onwaarschijnlijk knap hoe ze die lage regionen haalt en hoe vol die strot ook in de tedere momenten klinkt, o.a. op het donkere 25 en het sfeervolle Harley Darling.
Het tweede aspect heeft te maken met mijn liefde voor de artiest Cornell, de man met die onwereldse stem en inleving. Ik krijg nog steeds een krop in de keel wanneer ik op vandaag zijn songs hoor, vooral het oude Soundgarden werk, maar ook zijn solo uitstappen. Om die reden is de met véél respect gebrachte cover van Loud Love alleen al de moeite om dit album aan te schaffen. Momsen nailt het nummer gewoonweg ... en dat is helemaal zo gewoon niet. Tel daarbij het met evenveel bezieling gebrachte The Keeper (van de film Machine Gun Preacher en te vinden op Songbook uit 2011): adembenemend! Nee, Cornell kan je niet evenaren, maar wat de jonge Taylor met die nummers doet, tja, enkel het origineel overtreft dit. Dat ze gesteund wordt door o.a. Matt Cameron, dat Alain Johannes (naast een waslijst aan projecten tevens de bassist en gitarist op Euphoria Morning) op deze song gitaar wil spelen, dat Mike Garson (ooit pianist van David Bowie) op Quicksand (uit 1971) de keys bespeelt, het toont aan dat al die grootheden respect hebben voor de jongedame. Halfway There (van Soundgarden's laatste wapenfeit King Animal) kan dan misschien niet aan die eerdere kleppers tippen, maar drie tracks van deze iconische band op een dergelijk overtuigende manier brengen ... hoedje af hoor!
Toeter ik dan enkel met die loftrompet? Nope, want tweemaal het vrij gewone Got So High, waarvan de eerste maal in een banale remix, hoefde echt niet. Met de Nick Lowe cover Peace, Love and Understanding heb ik ook weinig voeling. Een Hands All Over of Rusty Cage zouden de kers op de taart zijn geweest en doet me terugdenken aan die droom die ik vorig jaar nog had: "Kim, Ben en Matt waren nog aan het bekomen van de tribute show, toen ze het plan opvatten om er een US tour van te maken, in een handjevol steden. Omdat dat tengere, blonde ding dat zo goed had gedaan die bewuste avond, vragen ze haar mee de hort op te gaan en enkele songs uit haar strot te persen. Voor alle zekerheid worden ook een pak gerenommeerde zangers (en ‘essen’) gevraagd. Het idee stuit op ongeloof, zelfs woede, bij een schare fans en ook de pers staat klaar om de drie met pek en veren te overgieten. Wat blijkt? Telkens wanneer dat blondje het podium opstapt, de mic pakt en haar pipes laat werken, vallen duizenden jonge én oude fans in zwijm. De fans zijn laaiend enthousiast, de andere brulboeien worden de deur gewezen en het viertal gaat de wereld rond. De pers? Goh, die blijven natuurlijk, net als een handjevol puristen, smalend doen, kwestie van hun ongelijk niet toe te geven. But hey, you can’t win ‘em all, right?"
Releasedatum: 4 november 2022
luister
lees
Heb ik niet al voor genoeg leesvoer gezorgd?
