Onlangs had ik een droom. Kim, Ben en Matt waren nog aan het bekomen van de tribute show, toen ze het plan opvatten op er een US tour van te maken, in een handjevol steden. Omdat dat tenger blonde ding dat ze goed had gedaan die bewuste avond, vragen ze haar mee de hort op te gaan en enkele songs uit haar strot te persen. Voor alle zekerheid worden ook een pak gerenommeerde zanger (en ‘essen’) gevraagd. Het idee stuit op ongeloof, zelfs woede, bij een schare fans en ook de pers staat klaar om de drie met pek en veren te overgieten. Wat blijkt? Telkens wanneer dat blondje het podium opstapt, de mic pakt en haar pipes laat werken, vallen duizenden jonge én oude fans in zwijm. De fans zijn laaiend enthousiast, de andere brulboeien worden de deur gewezen en het viertal gaat de wereld rond. De pers? Goh, die blijven natuurlijk, net als een handjevol puristen, smalend doen, kwestie van hun ongelijk niet toe te geven. But hey, you can’t win ‘em all, right?
Death by Rock and Roll nu. De pers vindt hun muziek ‘generisch’ en daar hebben ze wel ergens een punt. Ken je de band en hou je van de laatste twee albums, negeer wat iedereen zegt en koop het album. Je was nooit echt fan? Geef dit album dan toch maar een kans. Meer eigenheid heeft de band niet gekregen, maar hun boegbeeld is er opnieuw op vooruit gegaan, zowel vocaal als qua inleving. Het album is ook deels een ietsje donkerder dan haar voorgangers. Dat heeft te maken met het verwerkingsproces n.a.v. de dood van zowel Chris Cornell als die van haar beste vriend, producer en songwriting partner Kato Khandwala.
De titeltrack knalt meteen stevig door de speakers, een (concert)opener waardig. Only Love … gaat lekker op eenzelfde élan door, terwijl And So It Went evengoed op het laatste Soundgarden album (King Animal) had kunnen staan, even het ‘kinderkoor’ niet in rekening genomen. Met de tweede single, 25, laat Momsen pas écht horen wat ze kan: niet door plots alle registers open te trekken, wel door de rauwe en oprechte manier waarop ze deze ballad brengt. Ze legt elk accent en elke nuance perfect waar die moet zijn. My Bones is een knaller die voortgestuwd wordt door een tribal drumroffel, al snap ik niet waarom het nummer ongeveer halfweg een andere en vrij banale richting wordt uitgestuurd. Tot zover het meer donkere luik van dit album.
De volgende vijf nummers zijn van het soort waardoor ik nog nooit een TPR album heb gekocht: een pak ‘lichter’ en eerder richting radiovriendelijke (pop)rock. Skippen dus. Op Broomsticks na, een kort riedeltje dat zo in een Tim Burton animatiefilm zou passen.
Met de twee afsluiters solliciteren Momsen en haar boys voor een plaatsje in de immens populaire country charts. Rock and Roll Heaven leunt aan bij populaire country rock terwijl Harley Darling best aangename heartland rock met een dikke country vibe is, jankende pedal steel incluis. Kwestie van toch op een vrolijk kabbelende noot te eindigen.
Wat die droom betreft? Lach maar. Ik doe hetzelfde binnen enkele jaren. 😉
Releasedatum: 12 februari 2021
luister
Lees
Zestien was ze toen ze The Pretty Reckless oprichtte. De tiener snapte wel dat niemand haar serieus zou nemen en dat ze héél wat te bewijzen had. Laat ons even het eerste album (uit 2010) skippen. Met Going To Hell (2014) en zeker met de opvolger Who You Selling For (2016) toonde ze dat er stilaan toch rekening met haar moest gehouden worden. Het commercieel succes kwam snel, maar erkend worden door gelijkgestemden is nog een ander paar mouwen. De stem is er (voor de kenners: een mezzosopraan, 2 octaven), daar bestaat geen twijfel over. De muziek daarentegen is verre van origineel en nogal volgepakt met allerlei clichés uit de wereld van rockmuziek.
Het zit soms in een klein hoekje, want eensklaps was die credibiliteit er. Momsen werd door de mannen van Soundgarden gevraagd om deel te nemen aan het tribute concert ter ere van haar overleden idool Chris Cornell. Ze koos voor Drawing Flies en werd de dag zelf gevraagd om ook Loud Love te brengen. Eénmaal op het podium, verrasten de drie haar met een extraatje: of zo ook nog Rusty Cage wilde doen. Je zou voor minder door de knieën gaan, maar Taylerken toonde zich een pro en bracht niet enkel schitterende versies van de drie songs, neen, ze nailde elk nummer! Je gelooft ons niet? Zoek het maar op via YouTube: ondanks de erbarmelijke kwaliteit van de opnames hoor je duidelijk wat ze in haar mars heeft. Willen Kim, Ben en Matt nog eens de hort op, dan hoeven ze niet te twijfelen aan wie ze de mic mogen toevertrouwen.
Wat Death by Rock and Roll betreft: laat je niet op het verkeerde spoor zetten door de titel. Het was een soort strijdkreet door Kato gebruikt en betekent zoveel als ‘ervoor gaan’ of ‘je helemaal geven’. Geen deathwish dus, wel een positieve boodschap.
