Vorig jaar hoorde ik toevallig het nummer Old Engine Oil van een zeker collectief met de naam The Budos Band. Wie? Yep, dat was ook mijn eerste reactie want hoe kan een band die zo immens leuke muziek maakt mij totaal onbekend zijn? Maar liefst vijftien jaar geleden, na een jamsessie, werd deze band opgericht in Staten Island (New York). Basis was een prominent aanwezige blazerssectie (trompetten en saxofoons) die los gingen op een solide ritmesectie (drums, percussie en bas). De orgel en gitaar dienden eerder om accenten te zetten en zang kwam er al helemaal niet aan te pas.
Wat ik hoorde deed mijn kinlade omlaag klappen: ondanks de pogingen hen in een (erg ruim) vakje te proppen ('a doomrock afro-soul big band with a '70s touch that joins musical universes from trippy psychedelia and afro-funk to '70s hard rock and late-'60s soul) hoorde ik vooral de sfeer van een niet geheel onbekende band uit Chicago, opgericht in 1967 onder de naam CTA en met grote focus op blazers. De jazzrock incarnatie tot het overlijden van gitarist Terry Kath welteverstaan én zonder vocals.
Met dit zesde album laat TBB de rockinvloeden (uit de laatste twee albums) meer aan de kant en hoor ik zowaar een (dar) americana sfeer in de elf nummers. Niet de terugkeer naar de afro-funk uit de beginjaren zoals ik her en der - ook in de pr teksten) lees, verre van! LITT zou de soundtrack van een volgende Tarantino western kunnen zijn en die sfeer keert ook terug in de titels. Neem nu Dusterado, Silver Stallion, The Wrangler, Gun Metal Grey of Mierda De Toro: klinkt dit als afro-funk? OK, dat zijn maar titels, maar laat me jullie verzekeren dat doorheen elke song een americana, soms zelf lichte texmex wind waait. Alles met vanzelfsprekend de blazers die nog steeds een prominente rol vervullen, de ritmesectie die het hier al bij al rustig aan doet en de orgel en gitaren die de accenten leggen. Het vertrouwde recept dus, zij het in een iets andere context.
Releasedatum: 9 oktober 2020
luister
Lees
Celebrating 15 years from the release of their debut album, Daptone's Royal Court from Staten Island delivers a truly epic collection of new material that finds the group further bridging the gap between the farfisa-fueled Ethio-Funk stylings of their early recordings, with the psychedelic, Sabbath-inspired hellfire of late. “In some ways, itʼs reminiscent of our first two albums The Budos Band and Budos II,” says Tom Brenneck. “We branched off on Burnt Offering and Budos V. Now, weʼre still moving forward. You can play these songs on the dance-floor. We knew the horns had to stand out too. Thinking about hip-hop allowed us to put the bounce back into The Budos.” This is evident from needle drop to final rotation. Heavy drum breaks, reminiscent of the BBoy approved grooves of their early output reign supreme, setting the stage for the pulsating, hallucinatory wall of organ, menacing horns, and rugged guitar riffs to permeate your soul - leaving the listener in a rhythmic wash of Budonian rapture. Long in the Tooth represents the culmination of a 15-year journey by a band that has consistently carved its own distinct path through the grooves of history.
