Er zijn platen die vanuit het niets lijken te komen. Platen die bovendien op het juiste moment opduiken. Platen waarvan je je tijdens het luisteren afvraagt of je ze nu goed moet vinden of niet. Of je ze goed mag vinden. Niet dat ik me de voorbije kwarteeuw ook maar enigszins de vraag heb gesteld of mijn muzieksmaak iemand zou kunnen beledigd hebben. Sorry folks, als ik op eender welke seconde zin krijg in een Waylon Jennings, een Miranda Lambert of, jawel, een Tim McGraw, ge kunt er uw laatste paar ongeschonden wintersokken op vergokken dat ik het opgooi. Soit. Superstatic dook op vrijdag 15 oktober op in mijn Bandcamp feed nadat ik niet zo lang geleden de hele digitale labeldiscografie van het Russische (toonaangevende) Solitude Productions had aangeschaft. Er kan nu eenmaal niet genoeg doom zijn en dat er nu enkele releases dubbel in mijn collectie zitten zal me knackwurst wezen. Superstatic zat in die discografie als pre-order. En dus pleur je dat plaatje eens op. Kort even checken, dacht ik. Ik wou nog een film zien ook, vandaar. Nou goed, die film kijk ik dus later wel. De hamvraag wat betreft Glimmering Veil: is dit goed?
Er is eigenlijk geen correct antwoord op die vraag. Het is een hit or miss die volledig afhangt van de luisteraar en diens bereidheid de plaat de nodige tijd en ruimte te schenken. De heren schrijven niet echt wat je noemt klassieke songs. Glimmering Veil is echter een album dat de luisteraar opslokt en pas weer uitspuwt lang nadat de hele ervaring achter de rug is. Ik luisterde intens, helemaal onderuitgezakt op de divan. De 72 (!) volle minuten langs was ik overweldigd door wat er zich binnenin roerde. Glimmering Veil resoneert op een manier waar ik moeilijk woorden op kan plakken, maar de laatste gedachte die zijn weg naar mijn brein kon vinden was de stop-knop indrukken. Het is een plaat waar je volledig in opgaat, die je geheel vrijwillig bezit van je laat nemen. De wijze waarop Superstatic doom een eigen draai geeft is ook vrij authentiek. Vleugjes funeral doom, hier en daar wat post-metal, een snuifje sludge en een onverwachte tempoversnelling her en der; de tonnen creativiteit die de heren aan de dag leggen zorgt voor een complex maar uniek luisterspel. Neem daarbij de invloeden uit horror en sci-fi soundtracks die het geheel op lugubere en futuristische manier opsmukken en je beseft dat de Ieren echt wel met iets aparts uit de hoek komen. Er is electronica te horen, net als viool en piano. Toch blijft hun enigszins avant-gardistische aanpak verteerbaar. Tussen alle duisternis die de zeven songs herbergen, duikt hier en daar ook een lichtpunt op. Zo duikt in Edge en The Rose Garden de prachtige stem van Cynthia Voland op. Wat een engel! De band verslikt zich ook niet in de massa indrukken die het tentoonspreidt. Indrukken die overigens volledig die van de luisteraar zelf zijn want de luisteraar is de tolk. Dit is doom die hakt, slaat en vooral niet zalft. Mede door de ongebruikelijke ritmes (kudos aan drummer Tauro Alterfour) en het gebrek aan klassieke songstructuur is dit een trip. Een trip die voor de ene al leuker zal zijn dan voor de andere. Dat geven we met een sluwe grijns maar al te graag toe.
Glimmering Veil is geen tussendoortje. Het is een plaat die aandacht en tijd vereist en dat ook ruim verdient. En wie de heren die tijd schenkt, wordt er ook danig voor beloond. Ik trok reeds drie keer die volle 72 minuten uit en in geen van die luisterbeurten kreeg ik het gevoel dat het voortijdig stopzetten ook maar een optie was. De plaat moet me ook nu, een paar uur na de laatste sessie, nog uitspuwen. Glimmering Veil zal niet ieders meug zijn, maar dat maakt wat Superstatic op de wereld losliet niet minder geniaal. Het is een uniek, innemend en verslavend werkstuk en daarmee één van de meest opmerkelijke (doom-) releases dit jaar. Eentje waar ik nog vaak tijd voor zal vrijmaken. En dat zeg ik niet louter omdat de band zich voor de teksten o.a. liet inspireren door het dagelijkse leven in Tamriel.
Releasedatum: 15 oktober 2021
Luister
Lees
The second album by the Irish band Superstatic founded by Rustam, the founding member of Rakoth and Umbral Presence, who also used to play bass in Cruachan. The name of the band is derived from the debut Rakoth album, "Superstatic Equilibrium", however this time Rustam (under the name of Alex) has turned to doom death metal. On "Glimmering Veil" the music leaned more towards funeral doom metal, became darker and more complex, incorporating elements of horror. At the same time lyrics are based on works by Harlan Ellison, Wilhelm Hauff, Stephen King and Arthur Machen, and videogames Morrowind and System Shock 2, which makes listening to "Glimmering Veil" even more interesting and unpredictable.
Guitar parts were performed by Sergei Lazar (Arkona, Rossomahaar), who has also mixed the album. The album was mastered by Tom Waltz, known from his work with Venom, Annihilator, Dopethrone and many other artists. (Bron: Bandcamp)
