Awel, bij het luisteren van dit album kreeg ik een idee om iets te doen wat ik nog nooit heb gedaan bij een review... Hoewel Skillet een Christian Rock band is en hun muziek dus fel geïnspireerd is op de bijbel en geloof, zijn er veel verschillende manieren om hun teksten op te vatten. Dit is uiteraard bij alle soorten muziek zo, maar ik vond het hier wel interessant om hun visie eens met de mijne te vergelijken. Wanneer ze het hebben over hun nummer Refuge bijvoorbeeld, geeft John Cooper aan dat het refrein gaat over vasthouden aan het geloof dat God er altijd zal zijn in moeilijke tijden om je de kracht te geven en er weer bovenop te geraken. Een vroegere versie van mezelf, had hier eerder een melig nummer van gemaakt en het gezien als "mijn lief is de enige persoon die me overal weer bovenop kan krijgen" (wat ook oké is voor alle duidelijkheid), terwijl ik het nu zie als de kracht vinden in jezelf. Geloven in je eigen kunnen en je eigen sterktes en inzien dat je tot veel meer in staat bent dan je denkt. En of je nu gelooft in een bovennatuurlijke kracht, je familie/vrienden of in jezelf, het resultaat is hetzelfde, hoe moeilijk alles ook lijkt, je komt er weer bovenop, no matter what.
Het ganse album gaat hier eigenlijk wel over; moeilijke tijden (aka, Rona), de struggles die je meemaakt op zo'n zware momenten, het gevoel van hopeloosheid en hier uiteindelijk weer bovenop geraken. Sterke boodschappen, vermomd als sterke nummers. Surviving the Game is mijn favoriet van het album; dit nummer heeft nog net iets meer power dan de andere en heeft daardoor een grotere "wow-factor" voor mij. Ook Dominion, Destiny en Ignite behoren tot mijn favorieten. Valley of Death is eerder een fijne verademing, een heel rustig, emotioneel nummer waar die raspy stem van John ook mooi uitkomt.
Met dat laatste nummer (White Horse) hebben ze echter volledig de bal misgeslagen... Ik snap wat ze proberen te doen, wat rap, wat hip hop, een beetje edgy, maar het werkt echt voor geen meter. Nu is het eerder gewoon een vreemde manier om alles af te sluiten waardoor je daar zit met een gevoel van "wacht, wat?". Hou er dus maar gewoon aan vast dat wat je daarvoor hoorde wel goed klinkt.
Al bij al een straf album dus; stevige riffs met hun typische elektronische invloeden, in-your-face, maar tussendoor toch ook eens een rustig moment, af en toe een nieuwe klank (al dan niet succesvol) en die bangelijke vocals. Al vind ik het persoonlijk wel jammer dat de stem van Jen hier minder aan te pas komt in vergelijking met vorige albums. Zeker en vast geslaagd, als fan zal je niet teleurgesteld zijn.
Releasedatum: 14 januari 2022
Luister
