Volgens mijn beleving* komt bijna alle popmuziek uit Engeland of Amerika. Veel van de bandjes waar ik met plezier naar luister, komen echter uit landen waarvan ik de taal niet eens spreek…ik noem een Behemoth uit Polen, Rotting Christ uit Griekeneland en een Fleshgod Apocalypse uit Italië.
*disclaimer: mijn beleving vormt geenszins een reële weergave van de werkelijkheid. Mijn beleving is meesttijds zodanig gekleurd door vooroordelen en vastgeroeste beeldvorming dat deze weinig overeenkomsten meer vertoond met hetgeen feitelijk vastgesteld kan worden.
In datzelfde rijtje past de band SepticFlesh, die afgelopen vrijdag hun elfde studioalbum uitbrachten in iets meer dan 25 jaar, Modern Primitive. Deze vijf lieverdjes komen (eveneens) uit Griekenland en ze maken deathmetal. Of, specifieker geduid: symfonische deathmetal. En, om maar meteen met de conclusie van dit stuk te beginnen: het is weer een feestje om nieuw materiaal van zanger Seth Siro Antonen de zijnen te horen.
Ik weet niet hoe het met jullie zit, maar ik hou van herkenbaarheid. Natuurlijk ben ik ook voor vernieuwing in muziek en zo, maar mijn psychische gesteldheid doet het heel goed op dingen die ik herken. Zo word ik heel vrolijk van het begin van Mordern Primitive. Openingsnummer The Collector begint met dezelfde dramatiek die we kennen van de openingen van Codex Omega, Titan en van The Great Mass, de laatste drie albums van SepticFlesh. Het mooie van dit nummer is bovendien dat de dramatische ondertoon van het begin aanhoudt zodra de kist met lawaai wordt opengetrokken.
De dramatiek, maar vooral ook het bombastische dat SepticFlesh wel tipeert, klinkt erg door in het nummer Self-Eater. Vooral daar waar aan het eind de klaagzingende vrouwenstem duidelijk wordt. De tweede single van dit album, Neuromancer, begint met een prachtig stukje akoestisch gitaarspel, maar al snel wordt het geweld erin geramd en vertrekt de symfonische deathmetal-raket weer naar formidabele hoogten, in dit geval getekend door een aanstekelijke cadans en een heel fijn - rustig - middenstuk.
Coming Storm kan linea recta een spannende actiefilm in. De combinatie van klassieke muziek die, vooral aan de start van het nummer, opbouwt naar een hoogtepunt, gecombineerd met de strakke muziek en de strot van de zanger, vormen een geweldige achtergrond waartegen je een actieheld uit een brandend vliegtuig ziet springen, in de passagiersstoel van een cabriolet terecht ziet komen om vervolgens van daaruit de slechteriken te overmeesteren die in een gestolen vrachtauto met goud proberen weg te komen.
Een nummer dat genoemd moet worden vanwege zijn perfecte combinatie van snelle gitaren en drums met symfonische instrumenten die op de achtergrond meeklinken, is A Desert Throne. Ook hier is de kadans erg aanstekelijk.
Een klein (persoonlijk) puntje van kritiek mag ook best aangehaald worden. Een van de kenmerken van SepticFlesh is de combinatie van heerlijk diepe grunts van Seth Siro Anton en de cleane zang van Sotiris Anunnaki V. In veel, heel veel nummers, zoals bijvoorbeeld tijdens titelsong Modern Primitives werkt die combinatie geweldig. Maar soms, heel soms, werkt het (voor mij) niet. Zo’n moment doet zich voor bij Hierophant. De wijze waarop Sotiris in dat nummer “Hierophant” zingt, komt er zeurderig en irritant over, namelijk.
Dat alles gezegd hebbend, herhaal ik eenvoudigweg de conclusie waarmee ik dit stuk begon: het is weer een feestje om nieuw materiaal van SepticFlesh te horen. Twee jaar geleden brachten ze een van hun hoogtepunten uit, Infernus Sinfonica MMXIX, maar Modern Primitives is meer dan een waardige opvolger.
Releasedatum: 20 mei 2022
Lees:
The band comments “At last our 11th full length album 'Modern Primitive' is released. In order to make a proper celebration, we decided to put to good use Seth’s more than 100 layers of details from the album’s artwork. Enjoy the raging Death Symphonic madness of the single and lyric video of “Coming Storm”. The era of the Modern Primitive is now!”
