Geen Ronker release de afgelopen twee jaar of we stonden mee op de barricades te schreeuwen en roepen hoe cool deze band niet is, hoeveel plezier we beleven tijdens het luisteren of moshen, headbangen,... whatever! Vanzelfsprekend kwam hun eerste worp Self Loathing Self Help (EP, 7 april 2023)) ook aan bod, kort, zéér kort, want véél hoefden we over de vier tracks niet te lullen. Dat het live ook snor (pun intended) zit, ook dat konden we reeds meermaals beamen én... dat zullen we deze avond ook weer doen.
FIAFTNSLABB nu, na véél beluisteren - omdat het verdikke een kei plezante schijf is - en nadenken hoe ik al dat moois in meer dan twee alinea's kan vatten. Want ook nu ging ik los bij de loeiharde oplawaai Slow Murder en het laatmijmaarlekkerzotdoengevoel dat ik ervaar tijdens de opvolger HIIT.
Onbedoeld kwam ik na al die luisterbeurten terug bij die opstoot van jeugdisme en jeugdclubisme die ik eerder mocht ervaren. Ik dacht de omschrijving 'een spervuur aan molotov cocktails te gebruiken, tot ik me bedacht dat die dingen voor geweld en vernietiging staan. Foute boel, want ondanks de ferme kopstoten die worden uitgedeeld doorheen de elf nummers, blijf ik een héél erg positief gevoel over te houden aan mijn Ronker ervaringen. Die smile op mijn tote valt niet kapot te krijgen, ook al sturen de mannen een Professional Facebreaker op me af.
Voetzoekers dan, en jawel, wat ik als snotjong voelde bij het afsteken van zo'n ketting aan firecrackers komt er misschien nog het dichtstbij. Die spanning die wordt opgebouwd, dat ondeugende plezier van waar en wie, die onhandige pogingen om het vlammetje van dat 'stekske' aan dat lontje te krijgen... om dan keihard - met een broek vol - weg te lopen terwijl het achter ons knetterde van jewelste. Plezant jong, keer op keer, ondanks die draai om ons oren wanneer we de verkeerde te pakken hadden, of betrapt waren om te knetteren waar het niet mocht. Yep, dàt gevoel ervaar ik op vandaag, als zevenvijftigjarige, bij het beluisteren van de negen cracker op dit album. Negen, yep, want Boys In The Elevator is een grappig elektronisch muzakske (niet voor in de lift!) en het afsluitende Ballad Of The Big Boys is een wat melancholische 'slow'. Daartussen wordt er hevig tekeer gegaan, van in-your-face brutaal naar héél erg speels, telkens snedig en to-the-point. Ik schrik er soms van dat de meeste nummers dik over de drie-en-een-halve minuut gaan. Dat is dan gewoonlijk wanneer er tempowissels en afwisselende sferen in die nummers kruipen. Want als het even écht rock&roll mag zijn, dan pakken de heren hun djoef in een compacte tweeminuten muilpeer.
Ronker's debuut zorgt bij deze jongen voor een adrenaline opstoot zoals enkele albums uit mijn best lange 'carrière' als muziekliefhebber voor mekaar kregen. Van het debuut van Iron Maiden en de eerste schijven van Motörhead, over Louder Than Love (Soundgarden) en The Real Thing (Faith No More) tot meer recent Extinct (Convulsif) en Parrhesia (Animals As Leaders. Niet dat ik Fear... in het metalhokje wil proppen hoor, want daarvoor overschrijden de heren volledig de grenzen tussen punk, hardcore, metal, etc. etc. Ik hoor nog steeds evengoed The Clash als Arno ten tijde van TC Matic. Klinkt het bovenstaande ook voor jullie als razend geknetter tussen de oren - of als complete onzin - dan moet je absoluut dit album aanschaffen.
Releasedatum: 10 mei 2024
luister
lees
The new RONKER album - for short “FIAFTNSLABB” (pronounced FIAFT’NSHLJAB) - is not only an ode to celebrating naivety, the album is deliberately kept unpolished and playful. It’s a kind of DUPLO-metal, opting for simplicity and a broad color palette.
While RONKER’s anger was initially internal, it’s now more extraverted and outspoken. Self-hatred has given way to the fear of growing up. Throughout the album, the band shifts the narrative and mocks the need for rat racing and conformity in beige tones.
On their debut album, the band sounds hungry, nervous, and indulges in its bipolair nature: the carelessness of post-punk and the concrete character of 90’s alternative metal both contribute equally to the bands DNA. In their concoction there are bits of hardcore, blend with noise, indie, prog and punk. No house is sacred anymore.
