Ah. Concerten indoor. Ze mogen weer. En de eerste was meteen dik prijs. Wat een geweldige avond doom was dat in Asgaard te Gentbrugge op 3 september tijdens de twaalfde editie van Darken The Moon. Niet dat dit een concertverslag is, nee hoor. Ik herinner me gewoon dat ik tegen een niet bepaald in all things doom ingewijde goede vriend zei: dit is muziek die wonderwel bij de herfst past. En als we op de nieuwe Rise To The Sky mogen afgaan, ook ideaal tijdens dit prachtige nazomertje dat zich thans over de Lage Landen uitstrekt.
Hoewel Per Aspera Ad Astra zijn rondjes al had gedraaid besloot ik het album deze namiddag als soundtrack te gebruiken terwijl mijn lichaam de voorraad natuurlijke vitamine D wat bijstelde voor de duistere maanden die om de hoek op de loer liggen. En niet voor het eerst viel me op hoe meesterlijk toegankelijk het werk van Sergio González is binnen dit nichegenre. Balancerend op de fijne lijn tussen doom en doom-death weeft hij melodielijn na melodielijn aan elkaar, elk van hen tsjokvol emotie. Melancholie die het hart verovert alsof het een spontane kinderlach is. Zwichten is een kwestie van seconden. Rise To The Sky is altijd al behoorlijk orkestraal geweest, maar op deze nieuwste telg doet Sergio er nog een welgemikt schepje bovenop. Die strijkers in The Loss of Hope bijvoorbeeld zijn doeltreffend in hun eenvoud en prachtig ingekapseld in de song. Of de toetsen die het titelnummer laten uitdoven. Hemels gewoon. Of dat semi-akoestische begin van Deep Lament. Of de aan dungeon synth verwante synths die her en der opduiken. Soit, elke song op Per Aspera Ad Astra is memorabel. Maar wat van dit wondermooie plaatje echt straffe kost maakt, is dat het net niet barst van de sfeer. Je kan proppen zoveel je wil, maar beseffen wanneer het genoeg is ... wel, het is een gave op zich. En die beheerst Sergio volkomen. Wie dus een sucker is voor atmosferische doom-death weet waarheen. Wanneer een éénmansband op dit niveau opereert, kunnen we geen lof genoeg in het rond strooien.
Zeker, er gingen Sergio tal van artiesten voor, maar met het outputvolume dat de beste man heeft – dit is zijn tweede album in minder dan vier maanden en derde langspeler in minder dan een jaar – mag de immer aanwezige kwaliteit u best wel verbazen. Niet enkel Per Aspera Ad Astra is de moeite waard, héél zijn discografie is dat. En die kwaliteit kan zich wel degelijk stilaan beginnen meten met pakweg Swallow The Sun of zijn ondergewaardeerde landgenoten van Mar De Grises. Rise To The Sky geniet een stijgende interesse in de underground en dat is volkomen terecht en ook logisch. De man is een vat vol melancholie en weet die te kanaliseren in wondermooie songs die beklijven en meevoeren, die doen beschouwen en laten bezinnen. De hamer van neerslachtigheid slaat op dit ronduit majestueuze album hard en tegelijkertijd zalvend neer. Die balsem voor de ziel, weet u wel? Wie binnenin warm wordt van doom, wordt van deze Per Aspera Ad Astra eenvoudigweg gelukkig. 'Nough said.
Releasedatum: 3 september 2021
Luister
Lees
“With death, times stops, matter fades, present and future cease to exist, and only the past remains.” (Sergio González Bombardiere, 2019).
Upon death, the remaining body is disposed, the person is transformed and keeps living through the ones who remain, in the form of memory, image, and blood. Their past, and the way it molded our lives and destiny, is a perduring reflection of their existence.
Sergio says of this album: “On Wednesday January 6, 2021 my father, Sergio González Bombardiere, passed away suddenly. We buried my father on Friday, I went home afterwards with certain relief that he had already received a proper funeral and that it was now time for us to grief. On that weekend, while trying to cope with this new reality, I went to my studio, and having no idea what to say or do, I wrote the song Per Aspera Ad Astra”.
Credits
Music and Lyrics by Rise to the Sky
Production, Mixing, Mastering and Drum Composition by Filippos Koliopanos
Artwork by Augusto Peixoto • IrondoomDesign
Lyrics in “Only Our Past Remains” are based on short poem by Sergio Gonzalez Bombardiere (2019)
