Na een hoognodige pauze ben ik klaar om me terug te storten op wat ik o zo graag doe: nieuwe muziek ontdekken gecombineerd met schrijven. Met m’n balpen en schrijfblok bij de hand laat ik mezelf dan ook graag verliezen in het nieuwe album van Psychonaut.
‘Violate Consensus Reality’, uitgebracht via Pelagic Records is het tweede full album van Psychonaut. Vier jaar na hun debuutplaat ‘Unfold the God Man’ -die trouwens een ongelofelijk succes was- heeft het trio voldoende nieuw muzikaal materiaal bijeen gesprokkeld om een nieuwe langspeelplaat mee te vullen.
Alvorens te beginnen schrijven zou ik het album eerst meerdere malen kunnen beluisteren, maar wie me nog kent, weet dat ik nogal fan ben van het delen van ‘first impressions’. ‘Violate Consensus Reality’ is een album dat acht nummers telt. Normaal vel ik niet snel oordelen, en al zeker geen vooroordelen. Toch was ik wat bang dat het album weinig vernieuwing zou brengen. En het ergste is dat ik eigenlijk helemaal niet weet waarom ik dat dacht. Er was niet bepaald iets waarop ik me baseerde. Gewoon een losse gedachte die in me opkwam. De voorbije maanden kregen we reeds drie voorproefjes van wat het album te bieden heeft. Interbeing, All Your Gods Have Gone en de titeltrack Violate Consensus Reality. Maar de vooroordelen gooi ik heel graag overboord en met een open mindset deel ik hier met jullie mijn gevoel over de jongste plaat van Psychonaut.
Het album wordt geopend met A Storm Approaching. Altijd heerlijk wanneer je eigen interpretaties aan nummers kan geven. Zes minuten lang het gevoel hebben dat je naar beneden valt. Met momenten eindeloos, om dan de moed en hoop te vinden om rechtop te klauteren en een nieuwe start te nemen. Een start met nieuwe energie die duidelijk te vinden en te horen is in All Your Gods Have Gone. Een afwisseling en evenwicht tussen het brutere en comfort gevende, op muzikaal vlak. Dat is wat ik ervaar als ik de tonen van Age Of Separation hoor. Een dunne lijn tussen hoop en wanhoop waarbij wanhoop soms de bovenhand lijkt te nemen.
Tot ik zacht gesust word door iets wat op klaagzang lijkt in Violate Consensus Reality, de titeltrack van het album. De stem van Stefanie Mannaert (Brutus) is hier zo goed geplaatst. Ze hebben me met dit nummer echt volledig mee. Vergeet de wanhoop van daarnet. De voeten worden terug op de grond geplaatst. Ietwat atmosferisch. Met zicht op hoe het zou kunnen zijn. Hoe het anders zou kunnen. Een betere titeltrack voor dit album is er volgens mij niet. Een nummer dat diep gaat op verschillende vlakken. Een nummer dat je even doet stilstaan en nadenken om dan wakker geschud te worden door een rauw en pijnlijk geschreeuw van Colin H. Van Eeckhout (Amenra). Een prachtige samenwerking vind ik zelf.
Met hoop op beterschap gaat het album strijdlustig verder. Met Hope als erg toepasselijke titel voor het volgende nummer. Even zacht kunnen wiegen op dromerige pianotonen. Doorzetten en niet opgeven. Iets wat overvloeit in het zeven minuten durende Interbeing. Met riffjes die me dat typische ‘Psychonaut-gevoel’ bezorgen. Al kan ik niet precies omschrijven wat dat gevoel dan precies is. Maar het voelt ok. Meer dan ok. Het voelt goed zelfs. Toch wel één van m’n favoriete nummers van het album.
Kracht is het kernwoord in A Pacifist’s Guide To Violence. Zelfzeker en hoopvol in één rechte lijn naar het dertien minuten durende Towards The Edge, dat uitmondt tot een waar spektakel waarbij alle stukjes van de plaat lijken samen te komen en zo zachtjes weg faden met de stem van Stefanie (Brutus).
Soms is het eenvoudig om je gevoel te beschrijven bij bepaalde muziek. Maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Zo nu en dan is het een gevecht waar ik me soms wat moet door worstelen. Niet omdat ik een album niet goed vind, maar omdat het soms even duurt voor ik de juiste voeling krijg met de muziek. Wanneer het dan gaat om 'first impressions' beschrijven, is dat uiteraard niet altijd evident.
'Violate Consensus Reality' is een waardige opvolger voor 'Unfold the God Man'. Een album waar veel liefhebbers naar hebben uitgekeken.
releasedatum: 28 oktober 2022
luister
lees
The three gentlemen from Mechelen, Belgium now return with a ferocious and muchly anticipated concept album that proclaims the formation of a new world through the acceptance of a new human identity.
“We’ve always been interested in religion, spirituality and philosophy,”explains vocalist/guitarist Stefan de Graef about the music of PSYCHONAUT.
“We’ve meditated together, had long discussions about the nature of life, and we share a common vision.”Now, with the release of their sophomore album Violate Consensus Reality, the Belgian three-piece take you on a visceral trip into our collective human consciousness. A journey marked by explosive riffs, soaring vocals and intricate yet catchy compositions. An impressive album which cements PSYCHONAUT's standing as aspirants to the throne of the contemporary European progressive / postmetal community.“We distance ourselves from a system that is based on the idea that humanity is fundamentally bad and needs protection from itself in the form of a hierarchy,”continues De Graef about PSYCHONAUT’s latest album.“By no longer subscribing to the notion that we are all separate beings in a separate world that is dead and pointless, we embrace the vision of a new civilisation that is rooted in the idea that we are part of a living, sacred universe.”Likening our present state of separation to “an island on oceans grown, designed to bear unpredictable wrath,” the band accompanies their denunciation by punishing riffs and heavily syncopated rhythms, grabbing you by your guts and taking you on a turbulent journey.
Violate Consensus Reality engages the senses in a way that is quite rare for concept albums, it is raw and brutal, unlike the lofty concept albums of yore with their endlessly repeating motifs and needlessly complex song structures. It stands in a long tradition of activism in music, but it also deconstructs this tradition by taking its loud and admonishing tone and providing it with a thoughtful base rooted in philosophy and spirituality. Considering their noble goal of envisioning a brighter world, PSYCHONAUT have chosen a seemingly peculiar album title, yet somehow it perfectly captures the nature of the record. It’s all found in the word violate, which is always a negative word, e.g. a violation of rights, a person getting violated, etc. It’s never positive and certainly in the light of recent events—the #metoo-movement, the Covid-pandemic, the overturning of Roe vs. Wade by the US Supreme Court—an especially powerful image. On the contrary, the word consensus is generally considered a positive notion, but on Violate Consensus Reality it is the central idea against which the band declaim. This subversiveness is characteristic of the mindset needed to approach the music of PSYCHONAUT. Violate Consensus is not for the faint hearted, concept-wise but also music-wise as it contains some of the most gnarly riffs and technical playing on any PSYCHONAUT record to date.
(bron: persbericht Psychonaut)
