Australië is het land waar de evolutionaire wapenwedloop het sterkst gewoed heeft. De hoeveelheid angst inboezemende levensvormen dat op het oppervlak van het Gemenebest te vinden is, kent op de rest van deze planeet weinig concurrentie in aantal. In het water heb je niet enkel de via Jaws gepopulariseerde witte haaien, maar ook de blauwgeringde octopus. Eén beet bevat genoeg gif om twee dozijn mensen het loodje te laten leggen. Snijden de tanden van de Inlandse Taipan door je huid, dan is de kans groot dat je een seconde later voldoende toxisch materiaal in je draagt om 100 mensen een enkele rit naar de oneindige leegte cadeau te geven. Wie geen instant hersenbloeding wil beleven, blijft ook beter weg van de Irukandji kwal. Hoe petieterig het beestje ook moge zijn, het is het voor onze primatensoort het meest gevaarvolle toxine op Aarde. Waarom dit beperkte stukje overlevingslessen down under? Omdat het uit Melbourne afkomstige Plasmodium niets minder dan de combinatie is van al deze giffen, wat malaria (u weet nu ook waar hun naam vandaan komt), een stevige dosis LSD en dat alles voor het gebruiksgemak aangelengd met een scheut "Bundy" om het vlot naar binnen te werken. Shaken not stirred, met de kracht van zo'n 20 kangoeroes.
Plasmodium slaagt perfect in zijn opzet om extreme metal te maken voor een selecte groep van liefhebbers. Het gezelschap geeft zelf aan dat hun "abstract auditory hallucinations" niet voor doetjes weggelegd zijn. Gelijk hebben ze. Dat die LSD niet goed ging samengaan met een shot alcohol en de andere ingrediënten van die morbide cocktail hierboven, spreekt voor zich. Wie luistert naar dit album, beleeft de bad trip die de band voor ogen had. Op zijn vriendelijkst klinkt Plasmodium als het kraken van een vervallen, houten pand tijdens noodweer waar je, vastgebonden op de tweede verdieping, wacht tot de hele zooi met jou ten onder gaat door een rukwind. Op zijn meest onvergeeflijk? Als een industrial versie van de meest extreme Napalm Death die we ons vóór deze Towers of Silence niet eens konden voorstellen. De heer Harris vindt hier ongetwijfeld nog wat inspiratie voor één van zijn nevenprojecten. Niets aan dit album is conventioneel. Het heeft de bedoeling je mentale rust voor eeuwig en altijd een duisternis in te sturen waartegen de straf van ene Sisyphus een boswandeling op een zonovergoten lentedag is. Vrij naar John J.: het is je ergste nachtmerrie.
Towers of Silence telt vijf nummers. Die variëren van drieëneenhalve tot ruim achtien minuten. De rest hangt daar tussen. Ook hier valt geen enkele rechtlijnigheid te bespeuren. Songschrijven is voor de heren ook een overschat concept. Er valt niet echt een lijn te trekken. Angstdromen kennen ook geen structuur, moeten ze gedacht hebben. Band en label dopen de tentoon gespreide drang tot experiment als atmospheric cosmic black/death metal. Nu is cosmic black metal een subgenre met een stijgend aantal volgelingen, maar wat deze Aussies brengen lijkt me toch meer als stranden op Xenomorph Prime - u weet wel, de thuisplaneet van dat lugubere gezelschap uit de Alien franchise. Zonder zicht op terugkeer wel te verstaan. Towers of Silence is bizar en weird, uitermate psychedelisch en dissonant. Melodie is volstrekt ondergeschikt. Chaos en noise heersen. Het atmosferische aspect is ronduit claustrofobisch en het beluisteren van het album is een beproeving op zich. En dat is volstrekt de intentie geweest! Ook productioneel heeft men hier en daar een knopje in een bepaalde richting geduwd, durf ik wedden. Ook op dat vlak laat men schijnbaar bewust één en ander net genoeg schorten om de ondraaglijkheid te optimaliseren. In dat opzicht is Towers of Silence een uitermate geslaagd album... voor een zeer beperkt publiek dus. Wie houdt van experimentele, compleet geschifte extreme metal zal dit album zonder veel twijfel in de armen sluiten. De band verkent niet gewoon de grenzen, het overschrijden ervan is het opzet. Alle anderen? Moeilijk te zeggen. Ieder velt wat deze plaat betreft zijn eigen oordeel. Als u mij vraagt of u de plaat gehoord moet hebben, dan is het antwoord echter bevestigend.
Het meest lieflijke aan het album is trouwens het prachtige artwork van Adam "Nightjar Art" Burke. Het zegt enorm veel over Transcending Obscurity Records dat het deze tweede plaat van Plasmodium uitbrengt met alle toeters en bellen die we van hen intussen gewoon zijn. Experimentele waanzin als Towers of Silence heeft vanuit commercieel oogpunt weinig tot geen waarde, maar als artistiek statement kan het zonder meer tellen. Het label blijft daarmee trouw aan de missie die in de naam vervat zit, ook in tijden dat het de underground domineert als nooit tevoren. Eindeloos respect daarvoor.
Releasedatum: 30 april 2021
Luister
Lees
De oorsprong van het Indiase label Transcending Obscurity Records situeert zich in het magazine Diabolical Conquest, dat later uitgroeide tot een label met dezelfde naam. Die naam zou niet veel later wijzigen in de huidige en die is meer dan goed gekozen. Labeleigenaar Kunal gaat steeds op zoek naar verborgen pareltjes in de underground. En wanneer hij een band tekent, dan kan je er pats op zeggen dat er kwaliteit door je gehoorgangen zal denderen. Het label biedt een grote diversiteit aan extreme subgenres, van sludge en doom, old school en tech death, grindcore en black metal tot experimentele bands die je gerust als ahead of the curve kan omschrijven.
Australian band Plasmodium shocked listeners with their astounding debut that was an incredible expression of spacey, convoluted black/death metal like no other. For their sophomore album, they've harnessed the same ideals and embraced atmospheric elements into their decidedly free-flowing, organic-sounding and tangibly terrifying music to lend to it an otherworldly air - at any given point of time there's a sense of looming dread and impending cacophony. This is certainly not meant for the more conventional or easy listening metal fans because the music can reach a crescendo of morbid proportions, but for the fans of the extreme, there is nothing better than a pure cathartic release, one that is visceral and palpable. The atmospheric parts appearing after the mind-numbing rampage feel like a dimension-transcending breakthrough of some kind in an intense and demanding psychedelic trip. No one will emerge unscathed from this experience.
Line up: Fuath - Disembodiment Demoninacht - Limbic Chaos Nocentor - Reverberactions Aretstikapha - Invocations Yen Pox - Spiteful Whirlwind Generation Artwork by Adam Burke (Imperialist, Lurk)
