De afgelopen twee jaar vroeg ik meer dan twintig Belgische muzikanten o.a. naar hun favoriete instrument. Daar kwamen veelal de verwachte antwoorden uit, maar zo af en toe ook eens iets héél erg verrassend. In november 2020 was ik ontzettend gecharmeerd door For December van een mij toen nog totaal onbekende Paulette Verléé. Een instrumentaal liedje gespeeld op piano, met een ongelooflijk mooie melodie en van een rustgevende eenvoud. Ik bleef Veerle Pollet volgen en kon haar ook al eens live aan het werk zien. Toen had ze Maaike Organe, een celliste, erbij.
Op 11 februari ll. verscheen dan uiteindelijk het debuutalbum en opnieuw werd ik geraakt door wat ik hoorde. Tijd om me dan zelf eens af te vragen wat nu eigenlijk mijn favoriete instrumenten - om naar te luisteren weliswaar, want ik kan zelf geen noot spelen, zelfs niet op een triangel - zijn. Jawel, piano én cello! De piano omdat dit instrument een héél pallet aan emoties kan opwekken, van erg kille grandeur én héél intieme romantiek (vleugelpiano) over voor mij huiveringwekkende sferen (klavecimbel) tot uiterst vrolijke honky-tonk (buffetpiano). De cello dan is voor mij het instrument dat de meest donkere, hartverscheurende gevoelens kan opwekken. Zijn beide, samen met wat elektronica, toch wel niet dè basis voor tien nummers op Choses vues à droite et à gauche (sans lunettes) zeker. Wat een toeval!
Tien nummers waarbij eenvoud en melodie centraal staan. Geen technische razernij, maar pure en oprechte emoties en ruimte, veel ruimte. Of het nu Emergency, Reprieve, Fine and You of Up To You is, het samenspel tussen piano en cello (op het album gespeeld door Michel Boulanger) brengt me in vervoering en doet me telkens opnieuw zachtjes wegdromen. Alle vier de nummers krijgen trouwens een bewerking enkel op piano. Het reeds vermelde For December zal altijd een speciale plek in mijn hart hebben. Veerle houdt het op het origineel, piano en alleen piano, prachtig! Op February, Difficult Readings en Morning Face mag Jan Viggria (gitarist bij The Guru Guru) lichtjes losgaan om elektronische soundscapes te creëren en er zelfs een pulserende beat onder te steken. Leuk als afwisseling, maar ik prefereer dan toch de bewerkingen van de twee laatstgenoemde enkel met piano en strings.
Jawel, het album telt tien nummers en zeven ervan krijgen een variant, zij het enkel piano of piano + strings. Dat kan i.i.g. tellen als bonus.
Wie dus open staat voor 'neoklassieke pianomuziek met hier en daar een snuifje elektronica, die mag dit album blindelings aanschaffen.
Mag? Sorry, moet!
De titel?
"Ik vond dat deze titel mooi de lading dekt. De nummers zijn allemaal afzonderlijk tot stand gekomen en dus is het album een soort van compilatie van allerlei 'schetsen' of 'emoties' en dat stukje zonder bril past er nog het beste bij want iedereen geeft tenslotte zijn eigen invulling aan de betekenis van zo'n nummer. Het wazige past ook heel mooi bij de visuals die we live gebruiken." - Veerle Pollet -
Waarom dan niet meteen ook alle nummers een Franse titel geven?
"Heel simpel, die waren er eerst Ik heb nog gedacht om ze nadien te vertalen, maar dan werd het een te 'Frans' album en dat was ook niet echt juist in zekere zin. Dus hebben we de combinatie van de talen behouden." - Veerle Pollet -
Releasedatum: 11 februari 2022
luister
lees
At the tender age of five, she found herself irresistibly attracted to the upright piano in the family home. Hence she started fondling the black and white keys way before she could read or write. As a matter of course Paulette Verlée (the artistic alter ego of Veerle Pollet) went on to study piano at the renowned Lemmens Institute in Leuven. At one point, Verlée was involved with a jazz trio called One Trick Po. She even ventured into chamber music.
Verlée’s compositions are usually meditative and drenched in melancholy, although at times they manifest some frivolous traits as well. ‘I hate things to be far-fetched, so it’s a conscious decision to keep my work concise and accessible’. Paulette Verlée prefers creating an atmosphere, evoking familiar emotions, creating images in the listener’s mind. Neoclassical music with a pop structure? Well, yes. The artist’s fully instrumental first album suggests that after a number of detours, she has finally made it home. Even though she writes repetitive piano pieces, Verlée does not shy away from computer beats or distorted sounds. At times she even beckons to electronic dance music, a genre she is curious to explore a little further as she is getting along.
The figure of Eric Satie was an inspiration for this project from the get-go. The entire universe of this “enfant terrible”, filled with irony and a second degree sense of humour greatly appealed to her. Both like to colour outside the lines. And so she named her album after one of Satie’s chamber music works, “Choses vues à droite et à gauche (sans lunettes)”. Today Paulette can relate to the works of Nils Frahm and Ólafur Arnalds. Closer to home she feels connected to the work of Wouter Dewit and Noah Vanden Abeele, who, like her, teaches piano at the music academy of St. Agatha Berchem.
As a composer, Verlée is a Jack of all trades. For instance, she wrote the soundtrack to an audio book about Gnome Korsakov (Het Geluidshuis), an advertising campaign by the supermarket chain Delhaize (‘Max and the magic veggies’) and ‘The Rainbow is Black’, a British feature film by Marie Delanote, about a woman who is plagued by psychoses and other mental issues. Yet through all these different projects runs a common thread: Paulette Verlée holds on to her individuality and wants to explore as many musical worlds as possible.
