Het lezen van een korte biografie over het ontstaan van een relatief onbekend groepje wekt al eens wat jeugdsentiment op. Beslissen om een band te vormen terwijl je samen naar Rust in Peace van Megadeth luistert. Been there, done that. Enfin, het kan ook Among The Living of Seasons In The Abyss geweest zijn. Dat het na jaren kleine deeltjes zakgeld sparen om een ietwat aanvaardbaar eerste instrument te kunnen kopen geen thrash maar doom metal zou worden, dat konden we toen niet inschatten. Dat ik niet gitaar maar toetsen zou kiezen evenmin. Feit is dat het effect dat Rust in Peace op de heren van Paranorm heeft gehad zeer herkenbaar is. Megadeth's vierde blijft voor eeuwig één van die ultieme klassiekers die mee verantwoordelijk is voor een liefde die nooit vergaat.
Paranorm timmert al even aan de weg. De Zweden besloten in 2008 om een band te vormen. Dat resulteerde in twee verdienstelijke EP's vol met voornamelijk door de brede California-scene beïnvloedde thrash. Pandemonium's Rise zag het levenslicht in 2011, The Edge of Existence volgde drie jaar later. Veertien jaar na het ontstaan van de band is er nu eindelijk het volwaardige debuut Empyrean. De eerste persing verkocht nog voor de releasedatum uit. Er hangt dus stevig wat hype rond dit viertal uit Uppsala. In de promotekst konden we lezen dat er een wissel werd doorgevoerd op het drumzitje. Samuel Karlstrand hanteert op vandaag de sticks en dat zorgt toch wel voor verlekkerde blikken. Wie 's mans werk bij Wretched Fate kent, weet dat zijn kit Richter-markeringen zal laten optekenen op de dichtstbijzijnde seismograaf. Heerlijk afwisselend, strak en toch frivool is het slagwerk van de man.
Genoeg geschiedenis, tijd voor het heden. En laat ik meteen het minder goede nieuws eerst brengen. De vocals gaan voor sommige luisteraars te monotoon overkomen. Het gerasp, hoewel niet ontdaan van de obligatoire kwaadaardigheid, varieert net iets te weinig om echt boeiend te blijven. Het goede nieuws: de rest zorgt ervoor dat je de eerder monotone stem al snel naar de achtergrond drukt en die na enkele luisterbeurten gewoon aanvaardt als deel van het geheel. Vergeven en vergeten duurt slechts een homerun van een genadeloos goede staccato-riff. De technische thrash met progressieve inslag die de blauwdruk vormt voor de acht nummers op Empyrean vindt zijn oorsprong grotendeels in de Bay Area en de City of Angels, met Megadeth als aanvoerder van het peloton. Voor wie het intussen mocht denken; neen, Paranorm is geen doorslag van de band uit LA. Ook vleugjes van bijvoorbeeld Testament of zelfs het Britse Evile en wat Göthenburg death metal passeren de gehoorgang. Hier en daar lijkt het alsof zijne hoogheid Chuck Schuldiner een riffje leende waarvoor hij geen plaats meer vond op Symbolic of The Sound of Perseverance. Ook klassieke referenties uit de NWOBHM met Iron Maiden op kop komen regelmatig eens het geheel opluisteren. Behoorlijk variërende pokkeherrie met andere woorden. En dat geldt zowel voor de snedigheid waarmee de snarenmartelaars te werk gaan, als voor de speelsheid die de ritmesectie aan de dag legt. Gitaristen Markus Hiltunen en Fredrik Kjellgren duelleren er lustig op los. Hun interactie doet sterk denken aan de tandem Mustaine / Friedman destijds. Het gitaarwerk is ronduit formidabel, de balans tussen energiek hakwerk en fraaie melodieën voortreffelijk. Twin en harmony leads, waar is de tijd? De solo's vormen een verhaal met de woorden vingers, duimen en aflikken. Enkele songs faden wat snel uit wanneer een solo zijn einde nog lang niet gevonden heeft. Je neemt het de heren bijna kwalijk omdat ze het lef hebben je op die manier zoveel moois te ontnemen. Anderzijds kan je stellen dat het kwartet zo het album enigszins in tijdsduur beperkt. 55 minuten voor acht songs is immers niet min. Paranorm heeft zichzelf dan ook geen enkele begrenzing opgelegd tijdens het schrijven. Drie van de acht nummers gaan vlot over de zeven minuten, iets waar bijvoorbeeld ook Vektor in uitblinkt. En hoewel de aanpak van Paranorm verschillend is van de thrashers uit Arizona hebben ze er wel wat mee gemeen. Net als bij Vektor vormen de langere nummers de pronkstokken. Variatie troef.
De luisterpret kan gedurende de volle lengte Empyrean echt niet op. Wulps en avontuurlijk huppelend knallen de heren doorheen acht uitstekend geschreven, vlot vloeiende songs. Verveling geeft niet thuis. De productie is net als het geluid verslavend goed. Als er dit jaar een betere thrashplaat op de wereld wordt losgelaten, dan is het er eentje die naast de goddelijke albums uit de hoogdagen mag staan. Uitmuntend en best wel essentieel, dit Empyrean.
Releasedatum: 26 februari 2021
Luister
Lees
Over Redefining Darkness Records, dat o.a. het Antwerpse Schizophrenia in huis heeft gehaald:
There was a time when heavy, unfiltered, and dangerous music was harvested and supported by those unafraid to venture to those parts of the mind and soul unknown to the masses; the very left hand path of the psyche that when tapped flows through ones veins for eternity.
Join us in Redefining Darkness.
Formed in 2007, Paranorm is a progressive thrash/black/death metal band based in Uppsala, Sweden. In 2011, Paranorm went into the studio with producer Nino Vukovic and released their first EP, titled 'Pandemonium's Rise'. After promoting the record on various stages in Sweden, the band started work on a follow-up recording. The next release, a four-track EP titled 'The Edge of Existence', produced once again by Vukovic, was released in 2014. With a line-up change in 2018, Paranorm recruited powerhouse drummer Samuel Karlstrand of Wretched Fate. Meanwhile, work was ongoing for their most ambitious project to date: a full-length album titled 'Empyrean'. This time around, Paranorm sought out the talents of producer Lars Hultman, and the album was recorded between 2019-2020. Redefining Darkness is proud to unleash the band's most accomplished work to date this Feb, 2021!
