Exact negentien seconden in het openingsnummer en mijn aandacht is getrokken. Nog eens acht seconden later en de twijfels die er al niet waren, zijn helemaal van de baan: Nutini doet een Plantje en het hele album is meteen geslaagd. De Schot moet niet eens zingen tijdens Afterneath, enkel wat jammeren zoals enkel Robert Plant dat kon, een audioclip uit de film True Romance (1993) erop kleven en een machtig stuwende beat eronder volstaan.
We hebben er acht jaar op moeten wachten, op de opvolger van Caustic Love (2014). Het nieuwe album mag dan misschien een pietsje te lang zijn met zestien nummers en een running time van zeventig minuten, maar enkel een pezewever die hierover klaagt. Toegegeven, ik kan een drietal nummers wel missen hoor en dan gebruik ik gewoon de skip toets. Wat er ook van zij, Last Night In The Bittersweet is een topschijf bomvol tijdloze klassiekers.
'There's Nothing On The Radio' zingt hij op het tweede nummer. Beste samenstellers van playlists, jullie kunnen zo de helft van het album opnemen en hiermee een dag vol variatie bieden. Niet dat Nutini de radio nodig heeft. De man trekt zich na een albumrelease en daaropvolgende tour gewoonlijk terug in Paisly, zo'n 11km ten westen van Glasgow en dan zie en hoor je hem niet meer, niet via social media en al zeker niet fysiek. Hoe is het dan mogelijk dat hij destijds zalen als Vorst Nationaal in een mum van tijd uitverkocht en dat nu op zijn dooie gemakjes opnieuw flikt, zij het dan mits een bewuste keuze voor de meer intieme zalen als Paradiso en het Koninklijk Circus? Onverwoestbaar sterke nummers schrijven zeker? En over een stem beschikken met een ongelooflijk bereik! Op het soulvolle Through The Echoes kan je voor het eerst voluit van dat bereik genieten. Nutini gaat van zeemzoet zalvend zingen naar hartverscheurend schuren alsof het niets is. Tijdens Stranded Words hoor je de bard die ingetogen, met een warme stem zijn verhaal brengt. Volgt een plets van een jaren zeventig krautrocker in Lose It, waarop Bonn Scott een cameo komt doen rond de 3'15". Echt waar, luister maar eens goed als je me niet gelooft.
Net zoals zijn stem van het ene uiterste naar het andere kan schakelen, biedt dit album ook een greep uit het beste in de geschiedenis van pop, rock, folk en soul. Focus op de uitstekende jaren 60/70/80. Otis Redding komt kijken tijdens de straffe ballad Everywhere. Don McLean doet dat bij het folk getinte Abigail en wie Fleetwood Mac niet voelt in Children of the Stars, die heeft geen oren aan zijn kop. Nog wat met referenties gooien? Shine A Light lijkt geïnspireerd door Springsteen/Petty, Julianne heeft iets van Chicago en Take Me Take Mine kan zo op een Carole King album. Ik durf zelfs zo ver gaan om te stellen dat je hier en daar de hand van het schrijversduo Lennon/McCartney voelt.
Nutini schreef voor dit album zijn songs vooral op de basgitaar en dat merk je aan de drive die een aantal nummers hebben. Leuke toets is dat hij zijn Schotse tong een paar keer laat horen, o.a. in het afsluitende (again) folky Writer.
Ik denk gemakshalve vier nummer weg en stel met een gerust hart en geweten: Last Night In The Bitterwseet prijkt op het einde van dit jaar helemaal bovenaan zo'n lijstje dat ik zelden of nooit opstel. Ik reken op de collega’s om dit dan maar te doen.
Wie de man live aan het werk wil zien - en ik beveel iedereen aan dit toch eens te overwegen - die moet al naar de Rockhal in Luxemburg trekken. Voor het concert op 6 oktober zijn er nog enkele tickets beschikbaar, zij het niet lang meer.
Releasedatum: 1 juli 2022
luister
lees
A recap of everything Paolo has achieved to date reiterates his status as one of British music’s biggest success stories. Two of his three albums to date, ‘Sunny Side Up’ and ‘Caustic Love’, have hit #1 on the UK album charts as he amassed 8 million global album sales, 8 million UK single sales, and 1.5 billion global streams. The Ivor Novello winner and multiple BRIT Award nominee has also collected a remarkable 18 Platinum certifications in the UK alone. Paolo has previously headlined festivals including Glastonbury’s Other Stage and Benicàssim, as well as huge arena shows at London’s O2 and Glasgow’s OVO Hydro.
‘Last Night In The Bittersweet’ will only extend that phenomenal success. It’s a 70-minute epic that spans the distance from classic rock to post-punk to hypnotic Krautrock, in the process proving its value as his deepest, most varied, most accomplished, and ultimately most rewarding set so far.
‘Last Night In The Bittersweet’ was produced by Paolo Nutini alongside Dani Castelar and Gavin Fitzjohn. It was written by Paolo, with some select co-write contributions from members of his band.
