De herfst slentert het land binnen. Een wandeltocht langs kleurrijk glooiende Ardense heuvels is zelden mooier. De mist die er traag overheen rolt schenkt het landschap een mystiek kantje. Afgelegen huisjes kleuren het ochtendschemer met hun schaars en sferisch brandende verlichting. De ondergrond, licht zompig na talrijke najaarsregens, tracht wandelschoeisel in te slikken, maar de stevige tred heeft slechts één doel voor ogen: heuvel na vallei oppeuzelen in de hoop na een met een dennen begroeide rug het bruisen van een zee te horen. In de Ardennen uiteraard een waanbeeld. Om aan de branding te geraken moet dat hele, met lintbebouwing doorkloven, pokdalig ogende Vlaamse landschap doorploegd worden. De next best thing is dan Illusions In The Wake. Getekend Noltem.
Dat Noltem met hun volwaardige debuut de beste door Agalloch geïnspireerde plaat heeft geschreven sinds ... wel ... Agalloch, is de meest bondige samenvatting die van Illusions In The Wake kan worden gegeven. Het is tegelijkertijd de uitgesproken manier om Noltem tekort te doen, want dit plaatje heeft zoveel eigenheid dat we er even stil van worden als van het innemen van een Ardens vergezicht. De plaat is het auditieve equivalent van een lange wandeling doorheen nauwelijks door de mens aangeraakte landschappen. Keer op keer, elke luistersessie. Dat Agalloch een basis vormt voor de ingenieus opgebouwde songs had u al door, maar Noltem vult dat aan met de brute natuurkracht die Austin Lunn en kompanen weten te ontwikkelen met Panopticon. Er is ook de majestueuze gelaagdheid waarbij riff boven riff komt te liggen en een melodielijn of solo daar fijntjes doorheen weeft. De ene laag op de andere, zonder dat één ervan de andere zeggenschap ontneemt. Illusions In The Wake baadt niet in ellenlange blasts, maar eerder in uitgekiende, meanderende songs. Ingetogen momenten van reflectie wisselen met aan onweer referende donderklappen. Windstil is het nooit, maar dat zachte briesje waarmee de band zich hier en daar bedient, werkt uitermate verfrissend. De atmosferische black metal volgens Amerikaanse traditie en volgens de leer van Noltem, hoewel niet ontdaan van de aan het genre inherente melancholie, knijpt je keel op geen enkel moment toe. Illusions In The Wake is een prachtig luisterstuk waarvan elk nummer bol staat van hoogtepunten die altijd en volledig in dienst van zowel de song als het album staan. Hoed af en buiging.
Niet zelden zijn gastbijdrages die hoogtepunten op andere albums. Een opvallende solo hier, een guestvocal daar, weet u wel. Illusions In The Wake kent ook gasten. Gelijkgestemde zielen wiens inbreng opgaat in het geheel. Hun bijdrage vervloeit eenvoudigweg. Zo zijn er solo's van Jordan Guerette (Falls of Rauros, een andere treffende referentie die we hier gemakshalve even neerpleuren), Aaron Carey (van het eveneens formidabele Nechochwen) en Zach Miller van het voor mij heden nog onaangeroerde Pyrithe. Noltem zelf is een trio. Max Johnson zorgt voor gitaar, toetsen en teksten. John Kerr (Marsh Dweller, Seidr) levert fantastische en bij momenten inventieve percussie, maar neemt ook een deel van de gitaarpartijen, keyboards en de zang voor zijn rekening. De voor de stijl eerder aparte baslijnen zijn van de hand van Shalih Shah (Protolith). Mix en mastering komen van Spenser Morris, die ook werk van Saor, Panopticon en Vukari op zijn conto heeft.
Huis van vertrouwen Transcending Obscurity Records levert dit jaar, na Felled's The Intimate Earth, voor de tweede keer een stevig met folk-elementen opgekruid atmosferisch black metal album af dat zich eindeloos laat herbeluisteren. Excellerend op elk vlak mag Noltem zich toevoegen aan de voor 2021 beperkte schare releases van ontegensprekelijk uitmuntende kwaliteit. Voor wie zich afvraagt of atmosferische black metal ooit Kunst mag heten. Illusions In The Wake biedt u het elegante antwoord. In cadeauverpakking. De strik eromheen is het voortreffelijke artwork van Anthony Hurd.
Releasedatum: 15 oktober 2021
Luister
Lees
On only their debut full length, US band Noltem have crafted an album with astonishing maturity and emotional depth. Their brand of atmospheric black metal is virtually flawless, blending all the elements that make this style of music work. It's got perfectly tempered music, melodies that greatly enhance the expression of the inherently black metal riffing, elegant acoustic passages, tasteful keyboard sections, soaring guitar solos, vocals that go hand-in-hand with the plaintive music and much more. The song-structuring is akin to the retelling of someone's heartfelt life story - it's multi-faceted, encompassing countless myriad emotions, and immaculately put together as if the outcome was predetermined and executed to perfection. The 40-min album gets over before you even realize it, but that's because it's way too easy to get absolutely immersed in its beauty and lose track of reality. Albums like these don't come by very often, and Noltem have just concocted a masterpiece here.
