Noctambulist is een atmosferische post-black metalband uit Tilburg, voortgekomen uit het initiatief van drie jongens die bij elkaar in huis woonden, J.D. Kane, Sam C.A. en Mitchell Scheerder, in 2015. Zij zochten nog twee aanvullende gitaristen die werden gevonden in de personen van Tristan Tabbers en Stef Heesakkers. Gezamenlijk komen zij tot keiharde melancholische black metal, met hier en daar een vleugje post-rock, shoegaze, new wave en post-punk. Met Nederlandse teksten.
Dat de mannen eerst een paar jaar de tijd hebben genomen om op elkaar ingespeeld te raken, aan elkaar te wennen, met elkaar te sparren en nader tot elkaar te komen, heeft zijn vruchten afgeworpen. Vruchten die wij sinds afgelopen vrijdag kunnen plukken in de vorm van zes nummers die zijn gegoten in een full length album, genaamd Noctambulist I: Elegieën.
Onheilspellend! Dat is een goede omschrijving van het korte nummer Elegieën waarmee het album begint. Het gaat over in Klatergoud. Met veel energie en agressie gaat dit van start met de vraag van zanger J.D.: “Waarborg jij mijn verdriet.” Op iets meer dan de helft van het nummer slaat de agressie echter om in zwaarmoedigheid en verdriet.
De sfeer slaat aan het begin van De Leegte Wenkt meteen weer om in een meer positieve atmosfeer, waarbij de cleane schoonheid van de instrumenten een groot aandeel heeft. Als snel echter komt ook hieraan een eind, na het eerste couplet, onder het uitschreeuwen van “verdwijn!” Richting het einde van dit ruim acht minuten durende nummer draait Scheerder met zijn drums de knoppen der razernij weer ietwat op, waardoor het nummer muzikaal met een fijn gevoel eindigt. De feeling van de muziek vormt daarmee een vreemd contrast met de bijna depressieve twee laatste coupletten.
Ook Vagevuur begint mooie, clean en klein, maar wordt snel vergezeld van de een melodische muzieklijn die het hele nummer aanhoudt. Als rode draad neemt die de luisteraar mee door een donkere, diepe gang. De terugkomende, bijna herkenbare gitaarsound lijkt telkens weer het licht aan het einde van de tunnel te zijn.
Met het positieve gevoel waarmee ook Vagevuur opende, gaat ook Vreugd van start. Binnen twee minuten wordt er een drumgeroffel uit de kast getrokken dat tezamen met de gitaren en de bas een heel fijn loopje vormt en door veel metalliefhebbers zal worden gewaardeerd. Nog ruim voor de helft van dit 10 minuten durende nummer komt het echter allemaal weer ten einde en wederom realiseert de luisteraar zich dat-ie in een diepe put is gevallen. Na deze break wordt het tempo weer opgeschroefd en doen we weer ons best om er zonder al te veel kleerscheuren uit te komen.
Het zesde en afsluitende nummer van dit album heeft de opbeurende naar Kraaienmars meegekregen. Het mooie, rustige begin werkt verontrustend en onheilspellend. We weten immers dat er iets gaat komen dat onze ziel wegneemt en ons meetrekt de leegte in. Als dat moment komt, blijft de mooie, rustige riff hangen en doorklinken. Het nummer eindigt in rust van klassieke muziek.
Noctambulist I: Elegieën is een reis naar het onbekende waarin hoop en wanhoop elkaar in een rap tempo opvolgen, elkaar verslaan, weer herrijzen en elkaar weer te lijf gaan. De sfeer die de mannen keer op keer weten op te roepen voelt als de ware duisternis, als ware leegte. Soms weet je je daar een klein beetje aan te ontworstelen, maar veelal val je terug in de wanhopige diepte. Een heerlijk album om jezelf gedurende drie kwartier in te verliezen.
Releasedatum: 12 februari 2021
Luister:
