Zes jaar hebben we moeten wachten op Exul, de opvolger van Urn (2017) en volgens de uitleg die we van vocalist (clean) en violist Tim Charles kregen heeft het verschijnen van dit album en het voortbestaan van de band tout court zelfs aan een zijden draadje gehangen. Het begon al in maart 2020 (gaat er al een belletje rinkelen?) toen enkele bandleden zich in de US in de studio bevonden om de drums voor de nieuwe songs op te nemen. Door alle onheilspellende berichten wilden ze zsm terugkeren naar thuisland Australië maar enkel drummer Dan Presland slaagde erin om op tijd thuis te geraken. De producer, bassist en gitarist waren letterlijk gestrand. Wat volgde was een lange periode vol relationele en financiele problemen en uitzichtloosheid, een album dat uiteindelijk in 7 studios verspreid over 3 landen tot stand kwam en begin 2022 de beslissing van Presland om de band te verlaten.
Die lange periode gaf hen ook de tijd om langer aan de songs te werken en alle details waar mogelijk nog wat beter uit te werken. Voor ons als luisteraar is dat natuurlijk een zegen. Muzikaal licht Exul volledig in het verlengde van hun vorige werk maar met muziek die zo complex is, zo vol wendingen zit en binnen één song al zoveel kanten opgaat is het bijna onmogelijk om van stijl te veranderen. Hun stijl is sowieso al een genre op zich. Exul is dus gewoon meer van hetzelfde en daar is in dit geval niets mis mee.
De meest gekende troef van Ne Obliviscaris is de combinatie van de grunts van die andere vocalist Xen en Tim's cleane zang. Er zijn wel meer bands die zowel een grunter als cleane vocalist hebben maar laten die afwisselend aan het woord. Bij NeO doen ze het vaak samen, wat volgens mij vooral live bijzonder moeilijk moet zijn. Maar minstens evenveel zo niet nog meer pluimen moeten naar de andere muzikanten gaan. Vooral het sublieme basspel van Martino Garattoni en diens symbiose met de leads van Benjamin Baret zijn erg waardevol. En jammer dat Presland er niet meer bij is want zijn drum arrangementen en speelstijl zijn werkelijk meesterlijk. Tim's vioolspel is diepgaand uitgewerkt, klinkt op het ene moment ultra klassiek en zweeft vervolgens warm rond een gipsy campfire. In opener Equus, dat ik u al enkele maanden geleden voorstelde wordt dat bovendien nog eens ondersteund door een extra viool en cello.
Zes tracks staan er op dit album maar die kwantiteit staat absoluut in verhouding tot de kwaliteit en NeO staat nu niet bepaald bekend om het maken van songs met radiolengte, integendeel, er wordt zelden op een minuutje meer of minder gekeken. En uiteraard geen Ne Obliviscaris album zonder een tweeluik dat we hier krijgen onder de noemers Misericorde I (As the Flesh Falls) en Misericorde II (Anatomy of Quiescence), samen goed voor 17 prachtige minuten. En dan wetende dat de twee nummers zelfs volledig los van elkaar geschreven werden. Het eerst deel is vooral het werk van Benjamin en Martino terwijl deel II grotendeels uit het brein van Charles is ontsproten.
Hopelijk wordt Suspyre geen vergeten track want daarvoor is die toch echt wel veel te mooi.
En enkele weken sprak ik mijn bewondering voor Graal al uit en hoe meer ik dat sublieme middenstuk en epische einde hoor, hoe groter die bewondering wordt.
Het relatief korte en overstuurde Anhedonia sluit de plaat af. Waarna ik gewoon opnieuw op de play knop druk. En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw.
Releasedatum: 24 maart 2023
luister
Lees
What should have been the continued upward swing after 2017’s critically
acclaimed Urn turned into the most fraught moment of NE OBLIVISCARIS’s career.
Clean vocalist and violinist Tim Charles says the period “came close to breaking us
completely.” It was a time filled with death, relationships breaking down, despair
and financial loss. Presland, NE OBLIVISCARIS’s drummer since 2005, amicably
parted ways in early 2022, throwing yet another wrench into the band’s plans.
Seven additional studios and three more countries later, Exul was finally mixed
and mastered in July 2022.
The album personifies NE OBLIVISCARIS’s distinctive, boundary-pushing ethos.
The band’s trademark blend of emotion and beauty is as towering as ever, if not
even more compelling, particularly how Charles’s violin lines carefully weave their
way around Baret and fellow guitarist Matt Klavins’ riffing. The duality of Charles’s
clean vocals and Xenoyr’s growls remains the narrative anchor, elevating songs
that emanate sophistication and are a masterclass in composition.
The Exul album title came to Xen when he was summing up the album’s feeling
musically and lyrically. Coincidentally, it matched the experience of most people
during the pandemic and the Russian invasion of Ukraine. “I think everyone at
some point has felt at odds with the world around them, felt alone, cast out, or
misunderstood,” says Xen. “Exul felt right to use in a broader sense and as a lone
word, for we each have our own history and a story of exile.
Touring will factor heavily into NE OBLIVISCARIS’s 2023 plans. The band will
embark on headlining tours worldwide that will hit new territories. As luck would
have it, the return to live show activity will coincide with the release of Exul and
the band’s 20th anniversary. As one of Australia’s leading extreme metal exports,
there is a distinct sense of gratitude from Charles and his bandmates. They’re
looking forward to sharing it with fans when they resume touring.
