Mr. Bungle, dat is voor mij Mike Patton, t.t.z. één van zijn vele projecten waaronder zowel het grote Faith No More als het ultra bizarre Fantômas. De man die je als een ware stemartiest kan beschouwen (death growls, crooning, beatboxing, scatting, opera,... hij beheerst het allemaal!) heeft een noemenswaardige track record en hoeft zich nog voor niemand te bewijzen. Dus waarom eens niet teruggrijpen naar een project dat begon tijdens zijn high school jaren? Een eerste luisterbeurt en je denkt: "Fuck! Dit is gewoon steengoede en originele Bay Area Thrash!"? Mr. Bungle wist zo'n dertig jaar na datum alles wat na de grondleggers (Exodus, Metallica, Slayer, Anthrax,...) kwam met één gomveeg uit en sluit naadloos aan op de periode 1983-1986! Ze doen dat trouwens zo goed én getrouw dat het bijna een eerbetoon (of plagiaat) is. En dan lees je de perstekst en stel je vast dat dit album eigenlijk als demo is uitgebracht in 1986 en nu gewoon een véél betere mix heeft gekregen. Niets eerbetoon dus, niets plagiaat, dit is 100% eigen werk en van het beste dat dit genre ooit heeft voortgebracht. Neem dan er nog bij dat oprichters Patton, Spruance en Dunn zomaar even twee levende legendes konden strikken voor deze 'heruitgave'. Scott Ian schudt razende riffs uit zijn mouw en Dave Lombardo spreidt nog eens zijn geniale, innovatieve extremen tentoon.
Zoals typisch in dit genre hoor je duidelijk de NWHOBM en punk invloeden. Dendert elk nummer aan een rotvaart aan je voorbij - op de welgekende en sporadisch ingezette tempowissels na - druipt de aggressie eraf, maar kan er ook al eens gelachen worden. Dat laatste dan tijdens Hypocrites / Habla Español O Meure, waarin zowel de Spaanstalige traditional La Cucaracha verwerkt wordt als Speak English Or Die (S.O.D.). Bij zoveel klasse materiaal vraag je je af waarom een cover? De 'behandeling' die Loss For Words (C.O.C.) krijgt rechtvaardigt echter de keuze.
Ben je fan van de vaart, de aggressie, de (soms infantiele) humor en het technisch vernuft kenmerkend voor traditionele trash metal, schaf je dan meteen dit schijfje aan!
Releasedatum:30 oktober 2020
luister
Lees
Not unlike most ‘80s thrash metal bands, Mr. Bungle was formed in an impoverished lumber & fishing town by a trio of curious, volatile teenagers. Trey Spruance, Mike Patton & Trevor Dunn beget the amorphous “band” in 1985 up in Humboldt County, CA, sifting through a variety of members until around 1989 when they settled on a lineup that managed to get signed to Warner Bros. Records. No one really knows how this happened and it remains a complete mystery that even the algorithms of the internet can’t decode. Up until 2000 they released three albums, toured a good portion of the Western hemisphere and avoided any sort of critical acclaim. Some argue that the band subsequently broke up but there is also no proof of this. What is true is that they took 20 years off from performing under said moniker while they pursued various other musics that, in contrast, paid the rent.
Though Bungle regularly amended and modified their orchestrations — incorporating such exotic instruments as the saxophone, synthesizer, or even timpani (!!!) — they maintained footing in the mosh pit of their youth and continued to reference metal in one way or another. Even in their last tours of the millennium they played songs from their very first demo, the self-produced, amateurish gem The Raging Wrath of The Easter Bunny (1986).
The pull of returning to full-on metal was too strong to avoid and the idea arose to re-record that primal demo giving the music the much needed presentation and precision it deserved. Spruance, Patton & Dunn decided to go to the source, The Big Four of course, and hand-pick the two guys who could help them realize this body of work with the utmost brutality. Without hesitation, Scott Ian and Dave Lombardo (you may know their names from Anthrax & Slayer, respectively) were invited to get off their poolside recliners and start speed-picking and double-bassing with these small town fan boys. They accepted and dove full force into the music like a skate punk dives into a wall of slam dancers. In 2020 the recording of The Raging Wrath of The Easter Bunny Demo was completed in about 10 days following a series of pre-Covid, sold out shows.
Because this was a musical homecoming of 35 years, the relearning and re-recording felt brand new and was able to be enjoyed objectively, not to mention reinvigorated by the likes of the masters Ian and Lombardo. Mr. Bungle maintained the rawness and severity of the original demo without too much embellishment preferring to let the music speak for itself in all of its teenage-angst glory. In addition to what was on the original cassette-only release, three original songs from the same era were realized for the first time. With this new album, the first for the band in 20 years, Mr. Bungle has self-appointed themselves as the final puzzle piece in the pentagonal Big Five.
