Reeds een aantal weken volg ik met regelmaat nieuwe (o.a.) country releases. STOP! Willen alle Belgen nu niet meteen afhaken en me even de kans geven te verduidelijken. Net als bij elk genre mag je niet zomaar veralgemenen en je vastklampen aan clichés: countrymuziek (of country and western) is weldegelijk een pak rijker dan het schlagergehalte dat de gemiddelde Belg eraan toedicht. Ondertussen worden ook hier de 'groten' uit de jaren zestig tot tachtig gerespecteerd en laat een nieuwe generatie zo een breed spectrum aan invloeden toe, dat je evengoed een 'hater' kan blijven àls een (nieuwe) fan kan worden.
Wat doet deze jongedame uit Virginia dan uit het pack springen? Wat mij betreft zijn dat twee factoren. Ten eerste beschikt Morgan Wade over een stem die ergens het midden houdt tussen een (minder nasale) Miley Cyrus, een (minder hese) Ilse DeLanghe en een (minder scherpe) Natalie Maines. 'Minder' is in deze echter méér: dat rauwe in haar stem wordt gedragen door een kracht die aangenaam is om naar te luisteren, toch voldoende eigenheid heeft en haar (verre van originele) boodschap over gebroken harten verdomme eerlijk en oprecht doet binnekomen. Haar teksten zijn ook eerder universeel, waarbij Wade wegblijft van de gebruikelijke 'pickup trucks', 'honkytonk bars' en 'whisky bottles'. Dat laatste ook al volle twee jaar in het echte leven. Een tweede factor is dat de zesentwintigjarige zowat elk traditioneel country-instrument weert, m.a.w. geen klagende lapsteel, geen fiddles, geen banjo. Bovendien wordt de ritmesectie ingezet als in een rockband. Combineer deze beide troeven met een ongelooflijk oor voor catchy melodieën, het talent om de ene (radio)hit na de andere te pennen en haar niet zo conventionele look en je krijgt een resultaat dat je toch best eens een luisterbeurt geeft.
Oh ja, de nummers zijn zo commercieel als wat en er wordt duidelijk op de Amerikaanse radio gemikt, maar zolang miss Wade trouw blijft aan zichzelf en een dergelijke mate aan authenticiteit blijft uitsdragen, dan is daar niets mis mee, toch?
Probeer ik jullie nu wijs te maken dat we hier een uitzonderlijk unieke collectie aan nummers krijgen van een artieste die de muziekwereld een broodnodige trap in de cojones zal geven én een nieuwe richting zal uitsturen? Nope, daarvoor is Reckless ... ehm ... te commercieel. Ondanks dat de teksten soms wel vrij diep gaan en Wade het hart op de tong heeft, wordt qua sound gemikt op een breed publiek. Songs die je in tal van films en tv series kan gebruiken ook. Wilder Days bv. is een leuke poprock song die er vanaf de eerste noot vlot ingaat en die je meteen vlot kan meezingen. Volgen vier sterke, gelijkwaardige country(poprock) ballads die zich moeiteloos in je gehoor nestelen. Ik vind elk van die vier zalig om keer op keer te luisteren en heb toch wel een dikke boon voor Mend, dat ze brengt met een zalige southern drawlt. Misschien niet toevallig een nummer dat zéér alt (traditioneel) country is. Het contrast kan bijna niet groter dan bij Last Cigarette, dat helemaal pop is. Voor mij wat ontgoochelend omdat ik haar liever eens wat meer had horen rocken: meer ballen, meer giatren en meer edge. Reckless is in hetzelfde bedje ziek, ondanks de korte, stevige gitaarsolo. Wat mij betreft had ze die beide uit de selectie mogen flikkeren. Dat wil echter ook zeggen dat het overgrote deel van het Amerikaanse radiopubliek net die songs tot hun favorieten zal rekenen. Mijn smaak staat daar gewoonlijk haaks op, dus ... who am I anyway. Take Me Away sluit dan weer aan bij de andere nummers. Northern Air heeft een folky feel en kabbelt lekker vooruit richting de afsluiter. Met You is het tweede liedje dat traditionele country ademt, zij het met een moderne touch én die fantastische stem van Wade.
Het zou me sterk verbazen dat geen enkele van deze nummers niet op z'n minst een nominatie voor de CMA's van volgend jaar zou krijgen. Ik wens Morgan Wade i.i.g. alle commerciële succes toe ... en hoop stilletjes dat ik haar ooit, enkel gepakt met haar gitaar en stem, in een groezelige bar live aan het werk kan zien.
Releasedatum: 19 maart 2021
luister
lees
Morgan Wade has never sounded like anybody else, and for a long time, she thought that meant her songs were just for her. “Honestly, I think that was really good for me,” she says. “It made me think, ‘Alright, well, I’m not going to sing for anybody else––but I’m singing for myself.’”
Since then, Wade has figured out that when you grow up in Floyd, Virginia, where bluegrass sustains everyone like the Blue Ridge Mountain air but you hear other sounds like pop and punk in your own head, singing for yourself is the way to become the artist you were always meant to be.
Produced by Sadler Vaden––Jason Isbell’s longtime guitarist and an acclaimed solo artist in his own right––Wade’s full-length debut Reckless is a confident rock-and-roll record that introduces a young singer-songwriter who is embracing her strengths and quirks as she continues to ask questions about who she is––and who she wants to be. Her voice, a raspy soprano that can soothe liltingly or growl, is on brilliant display. “I feel like the last couple of years have been me trying to figure out where I fit in, who I fit in with, and what’s going on,” Wade says. “I’m almost four years sober, so a lot of the friends I had, I don’t really hang out with anymore. When I wrote these songs, I was going through a lot, just trying to figure out who I am.”
Now living in Damascus, Virginia, about two hours east of where she grew up, Wade remains connected to the roots that raised her, even as she stretches. “All these bluegrass players would get together out in the streets and play music together,” she says of her little hometown. “My grandfather would go up there every Friday night, and I’d go up there with him and my grandma. I remember falling asleep on their laps, just sitting up there, listening to music.” When Wade began to write her own songs, country radio was dominated by svelte voices like Shania Twain and Faith Hill––and Wade couldn’t hear herself in any of them.
“I’d write songs but didn’t tell anybody about it,” Wade says. “It was like some kind of secret. Even as a kid, it was what I liked to do: I’d go off into my own little world and write songs and stories.”
Wade was 19 and in college when she first performed in public: an open mic in Floyd, backed by a band she had cobbled together via Craigslist. She loved the stage––and soon, her secret writing and singing became a public––and beloved––soundtrack. Wade began touring with her band, the Stepbrothers, and generated a grassroots following and high-profile attention––including that of Vaden.
Asked how she feels about the head-turning voice she used to hide, Wade is characteristically honest, self-deprecating, and insightful. “I still go through moments. I was in the studio two weeks ago and I thought, ‘Can I actually sing? Is everybody just mocking me right now?’” She laughs a little and sighs. “I think it just takes a while. After spending all those years feeling like you weren’t good enough, it takes time to rewire your brain––to know hey: You really do have a good voice.”
Today, with Reckless in tow, Wade is ready to for her voice to be heard. “This is different than anything I’ve ever done before,” she says of the record. “It’s opened up a bunch of different lanes––and I’m proud of it. A lot of the songs are about figuring out what the hell I’m doing.” She pauses and grins. “Maybe record number two will be a little bit more about knowing who I am.”
