Marissa Nadler staat voor mij voor emotioneel zeer diepgaande en duistere gothic/folk americana, waarbij de vocals meerstemmig gelaagd, ijl en zweverig zijn, de gitaren akoestisch en/of gedrenkt in reverb, net zoals de gehele sound die veelal aan alle kanten galmt. Op For My Crimes (2018) zou ze naar eigen zeggen die reverb hebben teruggeschroefd. Ik vraag me af of ze dat album na de release wel heeft beluisterd. Toen kwam er het machtige Droneflower project met Stephen Brodsky, een gotisch horrordrama dat ik meteen kon linken aan enkele van mijn favoriete films uit het genre. Het geluid was nog donkerder, killer en meer vervormd dan wat we ooit van haar hadden gehoord. Ik was dan ook erg benieuwd naar wat zou volgen, en dan doel ik niet op haar coverprojecten. Marissa Nadler staat voor mij voor een scala een zwarte en grijze tinten, wazig (vervormd dus) en met een weemoedige toets. Toen ik eerder dit jaar meer kleurfoto's zag opduiken, wist ik niet goed wat er gebeurde. De video van haar eerste nieuwe single Bessie, Did You Make It? baadde zelfs in kleur en ik viel haast stijl achterover. Het nummer was echter archetypisch Nadler: diep, duister, weemoedig en kil galmend in al haar facetten. De opvolger If I Could Breathe Underwater was echter een kleine shock voor me: na de eerste kenmerkende gitaaraanslag klinkt alles plots bijna upbeat en trippy, voor zover dat mogelijk is bij Nadler, met dromerige, jazzy keys, een harp (Mary Lattimore) en een vocale aanpak die wel heel erg dreampop klinkt ... ik kon het nummer niet plaatsen en vroeg me af waar dat album naartoe zou gaan. In alle eerlijkheid: ik hield mijn hart vast.
Na véél meer luisterbeurten dan gewoonlijk en gevoelens van initiële ontgoocheling tot oprechte verbazing ben ik eruit: Nadler heeft haar meest gevarieerde album uitgebracht waarbij diverse collaboraties tot de meest uiteenlopende resultaten hebben geleid. Het nummer The Path Of The Clouds typeert misschien nog het best waar het vooral naartoe gaat: dromerige americana/pop die hier en daar drijft op Floydeske sferen en een warmte uitstraalt die mijlenver afwijkt van alles wat Nadler eerder heeft uitgebracht.
Kleur dus, Marissa Nadler laat (bewust?) meer kleur toe in haar muziek zonder haar eigenheid te verloochenen. Het levert juweeltjes op als Elegy (met opnieuw Lattimore en zangeres Amber Webber van o.a. Black Mountain), erg uiteenlopende tracks met producer (en Cocteau Twin, bassist en toetsenist) Simon Raymonde en twee prachtige duet met Emma Ruth Rundle (die net ook haar nieuwste album op de wereld losliet). Haar volgende stap? Een kleurrijke hoes of een gitzwarte, loodzware opvolger van Droneflower. Aan jullie om uit te maken welke piste het meest kans maakt.
Releasedatum: 29 oktober 2021
luister
lees
The Path of the Clouds, Marissa Nadler’s ninth solo album, is the most stylistically adventurous, lyrically transfixing, and melodically sophisticated collection of songs in her already rich discography. Gripped by wanderlust while suddenly housebound at the start of the pandemic in 2020, Nadler escaped into writing, and came back with a stunning set of songs about metamorphosis, love, mysticism, and murder. Blurring the line between reality and fantasy and moving freely between past and present, these 11 deeply personal, self-produced songs find Nadler exploring new landscapes, both sonic and emotional.
One of Nadler’s distractions during the 2020 quarantine was binging reruns of Unsolved Mysteries. As she watched, she began to notice parallels between many of its stories and her own life. What began as a writing exercise became the bedrock of her songwriting process, as she came to inhabit the narratives that had so fascinated her. In “Bessie, Did You Make It?,” Nadler inverts the canon of the murder ballad, crafting a narrative of female empowerment and survival. “The Path of the Clouds” tells the story of the infamous hijacker D.B. Cooper, but the song isn’t just about jumping out of an airplane, faking your death, and making a grand exit. It’s a meditation on perseverance and transformation, a salute to mastering one’s fate. “Well, Sometimes You Just Can’t Stay” details the ingenious plans of the only successful escapees from Alcatraz, as well as the lingering enigma that surrounds their history. The lyrical twist on the chorus turns a tale about a prison break into a humorous, shoegazing country song.
